Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 41

40
og því litlar líkur til þess aS aSrir gætu
læknaS ósamræmi þetta.
En honum liugkvæmdist annaS ráS, og
þaS tók hann.
Hann fór meS fiSluna sína til manns, sem
lék á liljóSfæri, til þess aS vita hvort eklci
væri hægt aS stilla liana viS það. En streng-
ur hjartans gat ekki samhljómast neinum
tón. Allir liinír strengirnir á fiólunni óm-
iiSu í fullu samræmi við raddbylgjur hljóS-
færisins. Hann einan, var ómögulegt aS
stilla.
HljóSfæraleikarinn sagSi aS hann væri
falskur. Þá var vini mínum nóg boSiS.
Hann lék ekki aftur meS hljóSfæraleikar-
anum.
En frá streng hjartans, einum, ómuSu
angurblíSir, sorgþrungnir tónar gegnum
rökkurloftiS í litlu stofunni, sem viS sátum
í. Og það kveld man eg vin minn hafa
snortið dýpst tilfinningar hjarta míns.
Hann fór til þriggja hljóSfæraleikara meS
fiSluna sina, en aldrei tókst að stilla streng
hjartans viS neitt hljóSfæri — viS neinn
streng.
Vinur minn hætti samspilinu. ÞaS var
vegna strengs hjartans. En þess meira
elskaSi vinur minn hann.
Eg sit enn þá marga kveldstundina hjá
honum vini mínum. Hann spilar enn þá á
fiSluna sína, en mest spilar liann á streng
hjartans, einan.