Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 60

59
kemur, — Ó, þaS er svo fagurt! — Eg sé
þaó aldrei framar. — En þaS er svo gott aS
deyja lijá þér, — Þeir eiga bágt, sem deyja
einir. — LegSu lófann á hina kinnina. —
Svona. — Nú er eg ánægSur. ........Vertu
sæl, elskan mín — æfmlega sæl........“
HöfuSiS hné máttlaust á koddann. Hann
var dáinn.
III.
,,Já, þaS var aS búast viS, aó svona færi
fyrir honum“, sögSu hinir bændurnir.
,,Aumingja konan hans ! AS þaS skyldi
þurfa aS liggja fyrir henni, aS lenda saman
viS þennan ræfil, og eiga þessi börn meS
honum ! Nú verSa þau aó fara á sveitina,
veslingarnir ! — Já, þvílíkur þó ólánsbjálfi
og ónytjungur sem hann var!“ —
„Honum hefSi verió betra aS þræla eins
og eg áerh þá liefSi hann ekki þurft aS
drepast úr hor þetta áriS“, sagSi fátæki
bóndinn.
,,Ef hann hefSi bara haft vit á því, aS
byrja ekki búskapinn fyrri en hann var bú-
inn aS næla dálitlu saman, eins og eg gerSi,
þá hefói ekki fariS svona", sagSi ríki bónd-
inn.
„Hann vantaSi hyggindi sem í hag koma.
HefSi hann kunnaS aS beita viti sínu á þann
hátt, sem eg kann, þá hefSi alt fariS vel“,
sagði gáfaSi bóndinn.
,, ,Sá, sem ekki vill vinna, á ekki heldur