Blanda - 01.01.1924, Blaðsíða 105
snemina, að karLgekk að smíðum eptir vanda að sjó
niður. Var blitt veður og logn. Honuin getur á að lita,
hvar maður litiil vexti kemur róandi á bát norðan með
landinu, og er ei stærra farið en svo, að maðuriun er
gnægur farmur á. I>esai maður rær upp í lending, en
karl gengur í flæði og kippir öllu á þurt, og er þar
kominn Eyvindur sonur hans, og stígur hann af skipi.
Talast þeir fátt við. Skoðar karl bátinn, mjög nákvæm-
lega og lengi, og mátti það á finna, að honum þótti
mikils um vert hagieik sonar síns. Síðan fór karl upp
i bátinn, og braut hann allan sundur í spón, og kvað,
að þetta feigðarfar ekki skyldi verða Eyviudi að fjör-
lesti. Dreugurinn angraðist mjög og lötraði hryggur
og reiður heim til bæjar með ýmsum heitingarorðura,
og var jafnan fátt með þeira feðgum.
Nú er ei getið sérlegra athafna Eyvindar fyr en hann
er 18 ára. Var þá faðir hans mjög hniginn og hættur
að mestu búræði og smíðum. En Eyvindnr er nú kom-
inn upp i heiminn og er aðfaramikill, en þótti miunur
forsjáll, að sumu leyti. Tók hann nú til stórsmíða ept-
ir föður sinn, einkum skipasmiða. Þóttu verk hans
bera af allra annara. Meðal annara smíðar hann nú
áttróið skip, mikið og vandað sem bezt að öllu. Skip-
ið var viðtakamikið, en þó vel lagað til gangs, háreist
mjög að framan og hásiglt, og skyldi skipið ganga til
hákarlaveiða vestur um Fljótamið, og gerðist nú Ey-
vindur sjálfur formaður fyrir og réði sér gilda háseta,
eiukum unga menn, og sóttu þeir nú knálega og djarft
ferðir þær, því þeir treystu mjög skipi og áhöldura.
Það var eitt sinn, er þeir Eyvindur lágu vestur á
í'ljótamiðum, að hvessti á norðau með stórsjó, svo
ruönnum þótti eigi vært að liggja og tóku að leysa sig
og draga stjórann, en aðrir seglbjuggu; var það jafn-
snemma, að stjórinn var innbyrtur og npp var seglið
komið. En í þeim svifum sáu menu stórfisk mikinu, er