Eimreiðin - 01.10.1924, Blaðsíða 34

346
FERÐ VFIR ATLANTSHAFIÐ
EIMREIÐIN
tóbakið í stað þerripappírs til að þurka upp blek. En annar
þjónustumaður kom á eftir með sorpskóflu og kúst til að
hirða góðgætið. — Á afviknum stöðum á skipinu sást enn
fremur, að gert er ráð fyrir að menn kynnu að selja upp-
Þar stóðu nokkurskonar blótstallar úr hvítum leir, en þegar
að var gáð, voru það stór trog með afrensli niður holan
stöpulinn. Þessi ölturu sjávarguðsins standa úpp við vegg og
sóma sér vel með gyltum handriðum beggja vegna, og eru
handriðin ætluð fórnfærandanum til að halda sér í. Þessu er
líkt háttað og í þýzkum ölhúsum, þar sem gert er ráð fyrir.
að menn drekki meira en góðu hófi gegnir.
6.
Milli máltíðanna gerði eg ýmist, að ganga um uppi á þil*
fari og teyga heilnæma sjávarloftið, eða eg sat inni á skrif-
stofu eða inni á reykskálanum og Ias eða skrifaði. Þar sátu
menn við borð, röbbuðu saman eða tefldu og spiluðu. En
stundum sat eg inni í kvennaskálanum og hlustaði á söng og
hljóðfæraslátt, því þar voru ýmsir menn eða konur, sem kunnu
að skemta farþegunum. Þar sátu konur af ýmsum aldri —
misjafnlega fríðar, og börn léku sér þar á gólfinu. Þegar gott
var veður á daginn, var mestallur hópurinn úti á þilfarinu, og
margir höfðust þar við mikinn hluta dagsins, liggjandi í hæg-
indastólum — vafðir brekánum. — En unga fólkið lék sér
allavega, og stundum fóru fram kappleikir, t. d. var mér star-
sýnt á kapphlaup, sem öllum þótti gaman að. Keppendur fóru
úr stígvélunum, sem síðan var ruglað saman og öll bundin >
stóra kippu. Jafnskjntt og hlaupið byrjaði, var kippunni kastað
inn á miðjan skeiðvöllinn, og nú áttu keppendur að ná sínuæ
réttu stígvélum hver þeirra, fara í þau og reima þau að sér,
og var þetta heldur en ekki tímatöf fyrir keppendur.
Nokkur kveldin var danzleikur haldinn á þilfarinu og tjaldað
af ákveðið svæði með margra þjóða fánum, en þýzki fáninn
sást ekki, og þótti sumum Þjóðverjum það svo móðgandi, að
þeir tóku ekki þátt í danzinum. Hljóðfærasveit skipsins spilaði
undir, og þótti mér mest gaman að athuga þann sem sló
trumburnar, því þær voru tvær, önnur minni, sem hann hafði