Eimreiðin - 01.01.1928, Page 105
EIMREIÐIN
Daggir.
[Höfundur þessa kvæðis, Þorsteinn ]ónsson frá Úlfsstöðum í Hálsa-
^veit, er kornungur maður og nýliði í ljóðskáldahópnum íslenzka. Hefur
^kkert birzt áður eftir hann utan eitt eða tvö smákvæði í „Lögréttu" nú
í vetur.]
Úr rofi léttra skúra-skýja
nú skína’ á döggvum stráða grund
þeir bjarmar, sem að birta og hlýja.
Hve brosir veröld þessa stund.
Hver perla svalar sínu blómi.
Þau saurgun allri firra þær,
því ástin hreina — lífsins ljómi —
er ljúfust vernd, er nokkur fær. —
Þær féllu’ af himni’ á yndisarma. —
Við enda dagsins gullið ský
mun sjást á lofti í björtum bjarma,
þá blika sérhver mun í því.
— — En þegar nóttin faðmar foldu,
hún fréttum þeim mér andar mót:
að sumar hnigu’ í sorta og moldu,
að sumar hnigu’ í auðn og grjót.
Hvers gjalda þær? Hví gafst ei öllum
jöfn gæfa? Hví var þetta leyft,
— er sumar glóðu á sæluvöllum,
að sumum væri í glötun steypt?
En sjá. Nú opnast himinhylur.
Þey, hlusta’ í kyrð á þagnar-orð.
Eg skil í nótt, hvað djúpið dylur.
Á daginn sé ég yfirborð.