Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 74

162
HALLGRÍMUR
eimreidin
Andstygðin var utan um mig og þrengdi sér inn í sál mína,
eins og ryk inn um gisinn glugga.
Ekki rýrnaði óhugurinn við það, að nú fór ég að heyra
högg hér og þar um herbergið, sum létt, sum eins og þung
hamarshögg. Auðvitað er í sjálfu sér hlægilegt að verða fael-
inn við högg. En viðkunnanlegra er að geta heimfært þau til
einhverra orsaka. Og auðvitað átti ég að geta fundið orsakirnar.
— Hver er að berja þetta? spurði ég húsfreyju.
— ]á ... hver er að berja þetta? sagði hún. ... Það er
að minsta kosti enginn, sem nú er hér heimamaður.
— Eru nokkrir gestir komnir? sagði ég, eins og til þess
að segja eitthvað.
— Ekki nema þið Bjarni. ... Eruð þér að þessu? sagði
húsfreyja og var keimur af ögrun í rómnum.
— Eg!? ... Eg held síður! ... Hvers vegna ætti ég að
gera þetta? Og vitið þér ekki, að ég sit hér á stólnum? Oð
heyrið þér ekki, að höggin eru um alt?
— Ekki gerir Bjarni það, sagði Gunnlaug. Hann liggur
grafkyr í rúminu, og ég held í hendurnar á honum.
Höggin héldu áfram um stund.
Eg fór að venjast þeim. Og í staðinn fyrir óhuginn oð
fælnina kom nokkuð ofsakend forvitni, ástríða til þess að fá
að vita, hvernig í þremlinum stæði á þessu. Var nokkur skyn-
semi í þessum höggum eða bak við þau? Eða var þetta ekki
annað en skynsemdarlaus, dauður, óþektur kraftur, sem ein-
hvernveginn hafði losnað og brugðið sér á leik, eins og vind-
urinn, eða lækurinn, eða eldingarnar?
Eg fékk ekki langan tíma til að hugleiða þetta. Höggi*1
hættu, áður en ég hafði komist að nokkurri ályktun. í þeirra
stað kom vein mikið fram úr Bjarna. Því næst org — reiði'
org og hræðsluorg. Þá vein af nýju í eyðunum milli organna-
Þetta var verra öllum höggum.
— Hann er að ráðast á mig, sagði Bjarni og brauzt um-
— Hver? spurði ég.
Ðjarni svaraði engu, en brauzt um fastara. En húsfreyj3
svaraði fyrir hann.
— Það er víst enginn vafi á því, hver það er, sagði hún,