Eimreiðin - 01.07.1946, Page 23

EIMREIÐIN
Prédikun í Helvíii.
Eftir Helga Konráðsson.
I.
Mér finnst ég niega til með að segja
frá þessum undarlegasta degi ævi minnar.
Eða var það draumur? Það lief ég aldrei
getað gert mér ljóst. Og ekki lieldur,
hvar ég var staddur í þessari tilveru, sem
líkami minn og andi ferðast um.
Ég held þetta liafi byrjað þannig, að
ég sat heima og liorfði út um gluggann
og sá, livemig morgunsólin var á leið-
inni niður fjallshlíðina ofan í dalinn.
Þá hljóp lítil telpa út á götuna, en gætti
sín ekki og datt og fór að gráta. Mamma
hennar kom lilaupandi, tók liana í fangið og kyssti hana. Og telpan
^ór að hlæja og brauzt úr faðmi móður sinnar og hljóp af stað
aftur, og mér fannst veröldin ægilega stór framundan lienni, en
Éún sjálf svo lítil. En af því að sólin skein svo björt og fögur
þennan morgun, lijaðnaði kvíði minn jafnfljótt og tár barnsins,
eit þessi undarlega gleði, sem stundum gagntekur okkur mennina,
þegar við sjáum eitthvað fagurt, kom og fyllti brjóst mitt ójarð-
tteskri sælu.
Á samri stund finn ég, að líkami minn situr eftir og liorfir út
utn gluggann, en sjálfur svíf ég burt, upp, finnst mér, liærra og
liærra, unz ég lieyri, að einliver ávarpar mig einhvers staðar úr
geimnum, djúpri, þýðri röddu.
«Ég þarf að tala við þig,“ segir röddin.
„Já,“ svara ég og finn, hvernig gleði mín eykst, því að röddin er
gædd undramætti, óskiljanlegri fyllingu, friði og blessun. Mér
finnst ég ganga inn í mátt hennar, og það er eins og að ganga
llln í mikið ljóshaf neðan úr dimmu og köldu jarðliýsi.