Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 67

eimreiðin
FLÓTTI
211
Tómur liugarburður. Ég er orðinn taugaþreyttur af of mikilli
vinnu, ég þarf að fá mér langt leyfi — fara til útlanda---.
*
Þórarinn Þórarinsson, forseti ,,krabbameins-varnanna“, liafði
verið heima lijá Hermanni prófessor. Forsetinn kom til að ræða
um aðalfund sambandsins, sem nú þurfti að halda fljótlega. Það
voru að verða síðustu forvöð. Það var komið fram yfir þann tíma,
sem lög sambandsins mæltu fyrir um, að aðalfundur skyldi haldinn.
Nú var tekið að hausta, og vegna fulltrúanna utan af landi var
nauðsynlegt að braða fundinum. Prófessorinn og Þórarinn Þór-
arinsson liöfðu komið sér saman um stað og tíma og annað það,
8em nú þegar þurfti að gera og ákveða vegna fundarins.
Þórarinn var farinn, og læknirinn sat einn eftir. Þórarinn liafði
minnzt á afmælið lians, hve glæsilegt það liefði verið. Nii voru
tæpar þrjár vikur liðnar síðan. Læknirinn var þreytulegur og
sljóeygur. Margar nætur liöfðu verið honum erfiðar. Svefninn
flýði hann, sami nagandi óttinn og greip hann fyrir nokkrum
vikum, þjáði hann enn, þjáði liann meir og meir. Langar vöku-
Hætur liafði hann hugsað um, hvað lians kynni að bíða. Hann
Var ekki heill, en liafði talið sér trú um að hann væri of þreyttur.
Það gæti ekkert annað verið. En liin röddin, sem livíslaði í eyru
Þans þessu eina orði: krabbamein, krabbamein, varð sífellt
áleitnari. Hún lét hann aldrei í friði. Og á þeim vikum, sem liðnar
voru síðan afmælið stóð, liafði hann átt í sífelldri baráttu. Hvað
átti liann að gera, ef í ljós kæmi, að hann væri lialdinn krabba-
iReini, ef til vill ólæknandi? Þessari spurningu hafði hann marg-
sinnis velt fyrir sér, en ekkert svar fundið. Ef til vill var það vegna
þess að spurningin sjálf var of rík í huga hans, eins og sífelld
endurtekning einliverrar annarlegrar liáreysti. Það var ems og
yfirvegun svarsins kæmist ekki að fyrir sjálfri spurningunni, sem
suðaði fyrir eyrum lians eins og árniður í næturkyrrð. Honum
flaug ótalmargt í hug, en liugsanirnar rákust á og köstuðust til
eins og rekald í straumiðu. Fylgismenn hans. Vinir lians. Fjöl-
®Eyldan. Félagsskapurinn, sem liann var lífið og sálin í. Oat liann
ieitt háðung, biturt skop fjandsamlegra tungna yfir allan þann
fjölda, sem dáði hann? Ósigur hans yrði sár ósigur fjölda annarra.
Auðvitað yrði allt að engu. Það, sem hann hafði byggt, mundi