Eimreiðin - 01.07.1958, Qupperneq 18

150
EIMREIÐIN
nokkuð heitt og ég opnaði gluggann og það var þægilegt að
fá rakan svalann í andlitið. Ég settist á rúmið og horfði á
trjátoppana út um opinn gluggann.
— Það er ein kona í þessum bæ, sagði Lárus.
— Ekki má það nú vera minna, sagði ég.
— Satt er það.
— Hringdu til hennar, sagði ég.
— Hún man eflaust ekki eftir þessu lengur.
— Þá það, sagði ég.
— Enda hef ég ekki séð hana síðan nítján hundruð þrjátíu
og sjö, sagði Lárus.
Hann kveikti sér í vindlingi og horfði á reykinn unz hann
rann saman við skuggana sem fylgdu þessu þungbúna snemm-
sumarskvöldi. Ég býst ekki við hann hafi vitað af mér i
nokkurn tíma og ég lét liann afskiptalausan og hélt áfram
að horfa á trjátoppana út um opinn gluggann. Ég sá ekki til
götunnar, en ég giskaði á að maðurinn á gráa hestinum vær1
kominn aftur af því ég heyrði hófadyn á malbikinu; daufan
en nokkuð hraðan áslátt í töluverðri fjarlægð. Mér fannst
ástæðulaust að standa upp til að sjá liann fara hjá og sat kyrr
meðan hann nálgaðist. í þessari vætu hlaut að vera skreip1
fyrir flatjárnaðan hestinn. Faðir minn hafði átt hesta þegar
bærinn var enn ekki orðinn stór og hvítmálaðir mjólkui'-
vagnar voru dregnir skröltandi eftir götunum i þann mund
rnaður kom leggjaber í strigaskóm og stuttbuxum út á háar
steintröppurnar, sem voru orðnar lieitar í morgunsólinni, og
sá jörpu vagnhestana skripla á rykgrárri götunni og skilja eftu
hvít strik í hófförunum er þeir spyrntu sér af stað. Ég heyrð1
á hófaslættinum að þeir voru komnir á torgið og hestinn
skipta úr töltspori yfir í brokk, þegar hann hljóp inn í hring-
inn. Og þá vissi ég honum fannst hált og mundi að hann
hafði verið votur á lendunum, og vætan liafði seytlað í odd-
myndaðri rák niður á þunnlærið. Maðurinn liafði verið 1
brúnum samfestingi með gxáa derhúfu og setið keikur 1
hnakknum. Hann var auðheyrilega góður hestamaður fyrst
liann lét vera að pína skepnuna aftur niður á töltsporið með-
an þeir fóru hálfhringinn um torgið.
Ég lagðist upp í rúmið og sneri mér fram til að geta seO