Eimreiðin - 01.07.1958, Síða 72

204
EIMREIÐIN
„Heyrðu!“ segir hún varfærnislega. „Ég kann ekki almenni-
lega við þetta orðalag. Er það vel eðlilegt?“
„Mér finnst það,“ segi ég lítið eitt tómlega.
„Jæja, jæja, haltu þá áfram, en . .
„En . .. ?“
„Ég felli mig ekki við það, — segi þér alveg eins og mér
finnst.“
Ég sprett á fætur, geng um gólf, — er líklega nokkuð þung-
ur á brún, tönnlast í hálfum hljóðum á setningunni. Svo allt
í einu:
„Nei, vertu nú hæg, — það nær heldur ekki því, sem ég vildi
hafa sagt — sem fyrir mér vakti.“ Ég þýt að skrifborðinu,
strika yfir, breyti, segi svo: „Hlustaðu nú!“ Og síðan les ég-
„Þetta er annað, — nú líkar mér það,“ segir hún og brosir.
Ég held áfram að lesa, og við og við hættir hún að prjóna
og gerir athugasemdir, ævinlega fáorðar og varfærnar. Stund-
um finn ég strax, að hún hefur rétt fyrir sér, en stundum
þarf ég að smjatta meira og minna á setningunum, sem henni
líka ekki. En fyrir kemur, að ég er viss í minni sök og færl
að því ákveðin rök.
„Þetta er sjálfsagt rétt,“ segir hún þá. „Ég er svo sern
ekki óskeikul."
Svo kemur það þá fyrir, að eftir nokkra daga dettur í mig
að breyta því, sem henni hefur ekki geðjast að, hef stund-
um vaknað eins og við mér hafi verið ýtt og rokið upp 111
rúminu til að breyta.
Oftast tek ég athugasemdunum vel, en stöku sinnum snerta
þær mig mjög óþægilega. Þá setur mig máski hljóðan eða ég
segi í örgum tón:
„Nú — af hverju það?“
Og Unnur svarar:
„Ég kann víst ekki að korna orðum að því. Eins og þu
veizt, er ég ekki mikið inni í þessu — frekar en til dæmis
músíkk — en þetta orðalag kemur ekki vel við mig — alveg
eins og getur verið um hluta úr lagi — eða heilt lag.“
Ég horfi á hana brúnaþungur og stóreygur, blæs og segi-
„Það er skrýtið, að þú skulir ekki geta sagt manni, hvað
þér finnst að.“