Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Síða 15

Tímarit lögfrœöinga
205
sjónum út af Kötlutanga, sem eigendur þess áttu, var nú
komið í hendur vátryggjenda.
Járnið á sandinum.
Eins og fyrr segir nam járnfarmurinn allur ca 6000
tonnum og talið er, að um 5000 tonn hafi orðið eftir á
sandinum.
Járnið var í bútum og hver þeirra ca 20 kg að þyngd.
Bútum þessum var varpað inn fyrir skipið í tvær hrúgur
aðallega, eitthvað þó á þriðja stað. Um fjarlægð frá landi
er ekki örugg vissa, en líklegast má telja, að hrúgurnar hafi
þá verið innan netlaga, en utan fjöruborðs. Síðar braut af
fjörunni, þannig að járnið var allangt úti. Enn síðar, þ. e.
þegar málaferli hófust, var fjaran gengin svo fram, að
járnið var á þurru um flóð.
Þegar e/s Persier hafði verið bjargað, svo og bifreið-
unum, var ekki meira aðhafzt. En ýmsir menn, aðallega
úr Vík, reyndu þó að ná í járnið og tókst það að nokkru.
Var þá vaðið út og bútar teknir með höndum eða töngum.
Síðar var notaður fleki og loks gefizt alveg upp, enda járnið
þá utan brimgarðsins. Magn þess, sem náðist, var lítið.
Enginn virðist hafa amazt við þessum aðgerðum, hvorki
lögreglustjóri, Skipaútgerð ríkisins, eigendur, né vátryggj-
endur. Kerlingardalsbændur hófust ekki heldur handa, en
voru með, eftir að aðrir voru byrjaðir. Þeir fengu þó aðeins
jafnan hlut við hina, þ. e. engan „landshlut“. Bæði lögreglu-
stjóra og forstjóra skipaútgerðarinnar var kunnugt um
þetta björgunarstarf og létu þeir það hlutlaust. Sennilegt
er og, að umboðsmenn vátryggjenda hafi vitað, hvað fram
fór, þótt ekki væri það sannað í málinu.
Það mun hafa verið sumarið 1944, sem öllum björgunar-
tilraunum var hætt. Járnið var sandorpið, hálfgleymt, að
því er virðist, og ekki nákvæmlega kunnugt um stað þess.
Á hinn bóginn vissu menn nokkurn veginn, hvar það var,
eða áttu a. m. k. að geta fundið það með nútíma tækni
eins og síðar kom fram.