Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Side 45

Tímarit lögfrœöinga
235
sbr. þá gildandi lög nr. 34/1902 og lög nr. 24/1907. Sér-
staklega er það tekið fi’am, að þetta taki til þeirra, sem
fást við smáskammtalækningar. Þessir menn eru settir hér
á sama bekk sem menn með taicmörkuðu lækningaleyfi al-
mennt. Refsing fyrir brot þetta var sektir eða fangelsi.
Missir lækningaleyfis var því ekki mæltur, nema brota-
maður væri uppvís að því að hafa gert sjúldingi mein með
aðgerððum sínum, 5. gr. og 3. málsgr. 6. gr.
2. 1 annan flokk komu þeir, sem iclckert lælcningaleyfi
höf'ðu. Það varðaði sektum eða fangelsi, ef slíkur maður
a) „telcur sjúklinga til meðferðar", b) „gerir lælcningar
sér að atvinnu,“ c) „lcallar sig lælcni eða,“ d) „notar lyf, sem
lyfsalar mega ekki selja án lyfseðils eða e) flalckar til þess
sneit úr sveit". Þeim, er fengust við smáskammtalækningar,
var heimilt að nefna sig smáskammtalækna, 1. og 2. máls-
gr. 6. gr. Hér er það ekki refsiskilyrði, að brotamaður
vinni nokkrum manni mein með aðgerðum sínum, svo sem
mælt var í lögum nr. 4/1884, né heldur, að sjúklingi væri
stofnað í hættu. Annars eru ákvæði 1. málsgr. 6. gr. lag-
anna svo ónákvæm og illa samin, að heppni mátti kalla,
að dómstólar skyldu ekki þurfa að beita þeim. Þessa verður
að minnsta kosti ekki vart, að mál um brot gegn ákvæðum
laganna hafi nokkurn tíma borið undir úrlausn æðri dóm-
stóla.
II. Lög þau, sem nú gilda um slcottulækningar.
A. Læknalöggjöfin fyrir 1932 var allófullkomin. Próf í
læknisfræði samkvæmt 1. gr. laga nr. 38/1911 var nægi-
legt til þess að stunda almennar lækningar. Og ekki voru
ákvæði um sérfræðinga. Höfðu læknar þó fengið leyfi
Læknafélags Islands til þess að nefna sig svo. Og eins og
sagt var, máttu smáskammtalæknar rækja smáskammta-
lækningar leyfislaust. Á þessu varð meginbreyting með
lögum nr. 47 23. júní 1932. Samkvæmt 1. gr. laga þessara
þarf leyfi ráðherra til þess að stunda lækningar og til að
kalla sig lækni hér á landi. Læknapróf eitt veitir því ekki
heimild til þess að stunda lækningar eða kalla sig lækni.