Tímarit lögfræðinga - 01.06.1988, Blaðsíða 60

hlaust verulegur áverki á nef þannig að leiddi til aðgerðar er
framkvæmd var ellefu mánuðum síðar. Árangur aðgerðar verður
að teljast eftir atvikum góður, þótt ljóst sé að Ingi Þór hafi ekki
jafnað sig að fullu í nefgöngum og allar líkur benda til að svo
verði ekki þannig að nokkur varanleg örorka hefur hlotist af um-
ræddu slysi.
Eins og fram kemur að framan var Ingi Þór all illa haldinn
vegna afleiðinga slyssins í fulla tólf mánuði eða þar til árangur
aðgerðar var kominn í ljós.
Þar sem engar frekari aðgerðir eða meðferð er fyrirhuguð
vegna afleiðinga slyss þessa er tímabært að meta örorku þá er af
slysinu hlaust og telst hún hæfilega metin
20% í ellefu mánuði frá slysdegi, síðan
100% næsta mánuð, síðan
5% varanleg.“
í bótamáli lögreglumannsins gegn tjónvaldi og fjármálaráðherra f. h.
ríkissjóðs var krafist örorkubóta samkvæmt tj ónsútreikningi trygg-
ingastærðfræðings þar sem örorkumatið var lagt til grundvallar. Jafn-
framt var krafist miskabóta.
Af hálfu varnaraðila í héi'aði var því m. a. haldið fram að teljist
orsakasamband sannað milli árásarinnar og hrúðurmyndunar í nef-
göngum, þá séu afleiðingar árásarinnar ekki þess eðlis að þær hafi
áhrif á tekjuöflunarhæfi stefnanda, þar sem af skattframtölum
sjáist að tekjur hans séu síst lægri en hjá öðrum lögreglumönnum,
né sé merkjanlegt að starfsorka stefnanda hafi beðið nokkurn hnekki.
Dómur héraðsdóms er í samræmi við dómvenju, þar sem segir:
„Þegar slysið varð var stefnandi 22 ára gamall og starfaði sem
lögi-egluþjónn. Viss röskun varð á aðstæðum hans vegna þeirra
meiðsla sem hann hlaut og hefur honum verið metin varanleg ör-
orka vegna þessa 5%. Þegar um svo lága örorku er að ræða er
ljóst að fjártjón og miski eru samofin. Sannað þykir að stefnandi
búi við stöðug óþægindi, þó ekki stórvægileg. Útilokað er að segja
með vissu hvaða áhrif slíkt hefur, en ekki verður útilokað að
óþægindi, ekki síst í öndunarfærum, geti til frambúðar haft áhrif
á orku og þar með tekjuöflunarhæfni þess er við þau býr. Við
mat á tjóni stefnanda þykir því rétt að fylgja þeirri dómvenju
122