Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 15

augun framan í höfðinu og náin.
Sjón þeirra er „stereoskópisk",
þ. e. þeir geta dæmt mjög nákvæm-
lega um fjarlægðir, en til hliðanna
eða aftur fyrir sig sjá þeir lítið eða
ekki.
Annað athyglisvert við fiska,
sem fáir vita, er það, að fersk-
vatnsfiskar drekka aldrei vatn, en
það gera sjávarfiskarnir aftur á
móti. Það er lífshættulegt fyrir
ferskvatnsfiskinn að drekka í sig
of mikið vatn. Það er þess vegna,
sem þeir eru miklu slímugri en
sjávarfiskar. Ef slímið er skafið af
og fiskurinn settur aftur í vatnið,
verður hann vatnssósa og deyr
von bráðar.
Fiskarnir synda ekki með ugg-
unum, eins og margir halda. Þeir
synda með því að bugða bolinn.
Uggarnir eru aðeins jafnvægis-
tæki.
Hérna er mjög merkilegur fisk-
ur. Hann heitir „cichild" (Pincher
bar það fram sisslíd). Hrygnan
fæðir lifandi unga. Því næst taka
fullorðnu fiskarnir seiðin upp í sig
[il öryggis. Allt að 1300 seiði hafa
verið talin í munni eins fiskjar.
Meðan þeir hafa seiðin uppi í sér
geta þeir ekki aflað sér fæðu, en
öðru hverju kemur fyrir að eitt og
ettt seiði hrekkur ofan í þá, svo
að þeir svelta að minnsta kosti ekki
heilu hungri.
Flestir fiskar eru hljóðlausir, en
solfiskurinn þarna getur framleitt
hljóð með því að nísta tönnunum.
En tennurnar eru ekki í munnin-
um, heldur kverkunum. Annar
fiskur, sem framleiðir hljóð, er
hinn svonefndi trumbufiskur. Hægt
er að heyra í honum ofansjávar,
þótt hann sé á 18 metra dýpi.
Áður en við yfirgefum fiski-
húrin, verðum við að líta á horn-
sílin. Það hefur nýlega verið upp-
dýraverndarinn
götvað, að þau breyta nærri öll um
kyn á miðri ævi. Fyrri helming
ævinnar eru þau hrygnur, en síðari
helminginn hængar".
Við fórum að skriðdýrahúsinu
og Pincher hélt áfram: „Krókódíl-
ar geta ekki grátið. Vissirðu það?
Þeir hafa enga tárakirtla. Þeir hafa
lokur í eyrum og nösum til þess
að vatn komist ekki inn, þegar
þeir eru í kafi. Krókódíllinn hef-
ur mjög sterka vöðva til að loka
munninum, en veika vöðva til
að opna hann. Fullorðinn karl-
maður getur auðveldlega haldið
lokuðum á honum munninum
með báðum höndum. Krókódíl-
ar slá stundum fiska með halan-
um svo að þeir kastast á land; síð-
an fara þeir upp úr og éta þá.
Fullorðin pýþonslanga getur
gleypt heilt svín. Kjálkabeinin
eru ekki áföst um liðamótin og
þess vegna geta þær glennt ginið
mjög mikið.
Eins og þú veist getur kame-
ljónið skipt litum eftir umhverf-
inu; en það er annað athyglisvert
við það. Sérðu hvernig það get-
ur rennt til augunum, þannig að
annað horfir fram en hitt aftur?
Nú komum við að sæljónun-
um. Nokkrir vísindamenn gerðu
eitt sinn tilraunir með næm-
leik ýmissa dýra á tónlist. Þeir
uppgötvuðu, að hvað svo sem sæ-
Ijónin voru að gera, stöldruððu
þau undir eins við, þegar þau
heyrðu hljóðfæraslát.
Þau hlustuðu með meiri at-
hygli á sígilda tónlist en jass.
Nashyrningurinn var ekki eins
söngelskur. Hann varð öskuvond-
ur og ætlaði að ráðast á hljóm-
sveitina, hvort heldur spilað var
sígild tónlist eða jass.
Ljónin, sem þú sérð hérna, eru
miklu þriflegri útlits en þau eru
villt, og þau lifa einnig lengur
hér. Faxið er ekki nærri eins rækt-
arlegt á villtum ljónum; það tæt-
ist og slitnar á trjárunnunum.
Auk þess éta þau mjög óreglu-
lega, suma daga éta þau sig belg-
full, en aðra daga fá þau ekkert í
sig. Þegar þau eldast, slitna tenn-
urnar, og eiga þau erfitt með að
drepa sér til matar. En í dýragörð-
unum fá þau mat sinn reglulega,
og litlu máli skiptir, þó að tenn-
urnar slitni með aldrinum.
Þú trúir því kannske ekki, en
samt er það satt, að um skeið
fengu dýragarðar í Suður-Afríku
ljón sín frá Bretlandi. Þau voru
svo miklu þriflegri en afríkönsku
15