Hlín - 01.01.1931, Blaðsíða 111

109
títin
á lífi«. — »Ekki nema móðir! Jæja, ungi maður, og
hvernig líður svo móður yðar?« — »Ja, sannast að
segja þá veit jeg það ekki«, stamaði Jóhann. »Þjer vit-
ið það ekki«, þrumaði Lincoln, »og hverju gegnir það
að þjer vitið ekki hvernig móður yðar líður?« —- »Ef
satt skal segja«, svaraði læknirinn, »þá hef jeg ekki
skrifað henni lengi, og jeg býst helst við, að hún viti
ekki hvar jeg er niður kominn«. .
Það var dauðaþögn í herberginu. — Með þrumandi
röddu rauf forsetinn þögnina og eldur brann úr augum
hans. »Jeg hef fengið brjef frá móður yðar«, sagði
hann, »hún heldur að þjer sjeuð dauður og biður mig
að finna gröf yðar. Hvað kemur til að þjer hafið farið
þannig að ráði yðar? Var móðir yðar, ef til vill, ekki
þess verð, að þjer sýnduð henni ástúð og trygð, þess
eru dæmi, því miður. Svarið mjer, ungi maður«. »Eng-
an veginn, herra forseti, Móðir mín er sú besta kona,
sem jeg hef nokkurn tíma á æfi minni þekt«. .
Forsetinn stundi við. »Og þó finst yður það ekki
ómaksins vert að sýna henni þakklátssemi yðar með
því að skrifa henni línu við og við og láta hana vita,
hvemig yður líður. — Hver styrkti yður til náms?
Hver greiddi götu yðar gegnum lífið. Gerði faðir yðar
það?« — »Nei, faðir minn var fátækur sveitaprestur,
sem ljet litlar eigur eftir sig. Móðir mín styrkti mig til
námsins, en annars vann jeg að mestu fyrir mat mín-
um á námsárunum«. — »En hvernig fór móðir yðar
að því að útvega peningana?« spurði forsetinn. —
Læknirinn varð að skrifta. »Hún seldi ýmsa gamla
muni, sem hún átti, úrið hans föður míns, gömlu silf-
urkönnuna, rauðaviðarskápinn, silfurljósastjakann —,
flest voru það forngripir, lítils nýtir, nema fyrir forn-
gripasöfn«. — Það var þögn í herberginu um stund’.
Forsetinn horfði með kuldalegu augnaráði á læknirinn
unga, það sveið undan tilliti hins mikla manns.