Hlín - 01.01.1951, Side 20

18
Hlin
ur, og vorum við stundum orðin svo hrædd, að við þorð-
um ekki að láta fæturna hanga fram af bekkjum eða öðr-
um sætum af hræðslu við það að draugar kynnu að glett-
ast við þá, en alveg var furða hvað sú hræðsla leið fljótt
frá og skildi lítið eftir. — Stundum voru líka sagðar ferða-
sögur og af sjóhrakningum. — Ferðalög á sjó og landi
voru þá erfið og oft ærið hættuleg. Það var því oft spenn-
andi að hlusta á þær sögur. — í rökkrunum voru börnin
úti að leika sjer, ef veður leyfði, á sleðagrind eða skíðum.
En það voru ekki kostuleg skíði sem við börnin höfðum,
því það voru tunnustafir lagaðir til að framan og settir í
þá hankar og spottar í tærnar til að draga þau. Við urð-
um ekki listamenn á nútíðar mælikvarða, en við lærðuin
þó vel að ganga og gátum tekið litlar brekkur með þess-
um tækjum. — Þegar ekki var sleða- eða skíðaleiði, ljek-
um við að einhverjum útileikjum.
Eftir 10 ára aldur höfðum við kennara og þurftum þá
að læra og reyndum að vera búin að því áður en farið
yrði að lesa sögu $ða annað til skemtunar. — Á sunnu-
dögum var oftast dansað litla stund. Þá spilaði faðir minn
fyrir okkur á harmoniku, og það voru oft fleiri sem
kunnu það. Það var þá spilað á einfaldar harmonikur og
margir sem kunnu eitthvað að því, þó gat orðið vöntun
á spilara, en það var sjaldan hjá okkur. — Og svona hefur
verið skemt sjer fram á þennan dag hjer í Fagradal, en
notað orgel í stað harmoniku, af því hún, er ekki til sem
stendur. — Þegar ekki var dansað skemtu menn sjer eitt-
hvað annað, og á síðari árum höfðu þau mjög gaman af
að spila á spil, foreldrar mínir, og það stóð ekki á því að
það fengist fólk til að spila við þau. Þeir, sem ekki spil-
uðu, gerðu þá eitthvað annað sjer til gamans, eða stúlk-
urnar settust þá við hannyrðir eða prjóna og horfðu á
spilafólkið annað slagið. — Sjaldan endaði sunnudagur-
inn svo ekki væri tekið lagið með orgelinu. Heimilið
hefur altaf verið mjög söngelskt; þau gengu á undan með
það sem annað, foreldrar mínir, og jeg vona að heimilið