Hlín - 01.01.1951, Síða 93

Hlin
91
eða ljósleitur, svo að hann gulni ekki a£ hitanum. Best
hefur mjer reynst að vinda lopann upp í smá hnykla áður
en hann er alveg þur.
Sigríður Jónsdúttir frá Bandagerði.
Aðsent.
íslenska kvenþjóðin verður að ráða það við sig, hvort
hún ætlar alveg að yfirgefa peysufötin og annan þjóðlegan
klæðnað eða ekki. — Helst er útlit fyrir að sú sje mein-
ingin, a. m. k. hjer í höfuðstaðnum. — Peysufötin eru tal-
in óhentug og þunglamaleg fyrir þær, sem í þeim ganga.
En það er jeg alveg viss um, að mörg kona, sem er á ljett-
asta skeiði, myndi liugsa sig vel um áður en hún forsmáði
þjóðbúninginn, ef hún vissi, hve peysan eða upphlutur-
inn fara henni vel.
Sumt íslenskt kvenfólk er þannig, að þegar það fer í
hinn „útlenda búning“, sem kallað er, þá er bókstaflega
eins og það missi af sjer þann höfðingssvip og virðuleik,
sem er mesta prýði íslenskra kvenna. Það er blátt áfram
eins og þær týni sjálfum sjer, allur glæsileiki og höfðings-
skapur þeirra sje rokinn út í veður og vind.
Allir þekkja glögg dæmi þessa. En hvernig þetta getur
átt sjer stað, liver er fullnægjandi skýring á hinum mikla
mismun. Það er annað mál.
X.
Martha-fjelögin í Finnlandi (25 þúsundir kvenna) hafa valið
sjer að umtalsefni árið 1950 þessi orð: Spara peninga, tíma
og krafta.