Hlín - 01.01.1961, Qupperneq 121

Gengið á Sand fyrir f jörutíu árum.
Jeg hel stundum verið að hugsa um að skrifa lítið atvik úr lífi
mínu og senda þjer í Hlín, ef þjer fyndist það þess vert, og læt jeg
nú verða af því, en jeg er óvön að skrifa, og vona að þú athugir það,
ef til kæmi.
Jeg var 24 ára veturinn 1919, og átti heima í Bakkagerði, sem er
annar ysti bær í Jökulsárhlíð í Norður-Múlasýslu, hjá föður mínum
og seinni konu hans, Þóru Guttormsdóttur.
Þetta mun iiafa verið í nóvembermánuði, talsverð svell og gott
gangfæri.
Iíomu þá eitt kvöltl lijónin, er þá bjuggu á Hallgeirsstöðum,
Elías og Auðbjörg og Soffía dóttir þeirra. Voru þau góðkunningjar
okkar og gistu um nóttina.
Daginn eftir var mjög gott veður, þíðviðri og saina sem logn.
Erum við á hlaðinu að dást að veðrinu, ltvað það sje indælt.
Segir þá einhver: „Það væri nógu gaman að skreppa á Sand i
þessu góða veðri.“
Er ekki að orðlengja það. Við fórum fjórar stelpur: Soffía, Guð-
björg systir mín, Gróa Kristjánsdóttir og jeg. Voru þær Guðbjörg
átján og sextán ára unglingar. Ætluðum við að vera fljótar, því
hjónin og Soffía ætluðu inn í Torfastaði urn kvöldið. Voru þau
gangandi, bílaöldin ekki upp runnin, en liestar voru jafnan lítið
notaðir á þeim tíma árs. Þeir voru látnir ganga úti meðan fært var,
því heyin þurfti að spara.
Við stukkum nú af stað, eins og við stóðum þarna á hlaðinu, án
þess að búa okkur neitt, höfðum ekki einu sinni vetlinga á hönd-
unuiri. Ekki var þá orðinn siður að ganga í buxum, og vorum við
því bara í kjólum, ljett klæddar. _
Ákveðið var að fara út á Ker, eins og kallað var, en þar var skipað
upp vörum, þegar Hlíðarmenn fengu þær sjóleiðis, sem mjög var
algengt áður en vegirnir komu. Er þetta íast upp undir fjallinu.
Förum við nú beinustu leið, og var mikið eftir gljá að fara. Við
hlupum við fót eftir svellinu og vorum fljótar út að Keri. Var tals-
vert brim, og fanst okkur það skrítið í svona góðu veðri. Kom okk-
ur saman um, að hlákan myndi ekki vara lengi.
Samt vildum við fara út að Gatabrík, en það er stór klettur með
gati á, og er liægt að fara þar í gegn á fjöru, ef ekki er mikið brim.
En þegar þangað kom, var langt yfir ófært í gegn. Fórum við þá
upp háan bakka, og vorum þá komnar á svokallaðan Landsenda.
Þar er loðient mjög og gengu þar hestar utanbæjarmanna.
Soffía var hestavinur og vildi koma til hestanna. Gengum við til