Akurliljan - 01.12.1932, Blaðsíða 9

AKURLILJAN
9
sér það sem fyrir innan rúðuna var,
fann hann allt í einu hendi lagða
mjúklega á öxl sér, ,og sagt með
viðfeldnum drengjaróm: »Ert þú
srona hrifinn af stóra skipinu með
fallegu seglunum, Tumi?«
Tumi rankaði við sér, leit við og
sái, að' það var Sveinn sonur bæjar-
fógetans, sem hjá honurn stóð.
Sveinn , cg Tumi voru jafnaldrar
og leikbræður. ÍÞeim kom altaf
ljómandi vel saman.
íeg er afskaplega hrifinn af
því«, sagði Tumi. »En rnikil ósköp
hefir þú af böglum, Sveinn. Það
er' varla að maður geti séð framan
í þig fyrir hrúgunni*.
»Já«, sagði Sveinn, »Ég er með
jólagjafir handa pabba, mömmu og
systrum mínum««.
■ Tumi varð hugsi. Honum datt í
hug', hvað það væri sárgrætilegt, að
hann gæti ekki sjálfur gefið neina
jólagjöf, ekki einu sinni clskrt
mömmu sinni, hvað þá heldur 3
litlu systrum sínum.1 En hverju var
það að kenna? Jú, það var af því
að ' pabbi hans drakk svo mikið
og eyddi mestöllum launum.sínum
í vfn. Ef þannig hefði ekki verið,
þá hefði allt verið öðruvísi og skemti-
legra, hugsaði Tumi. Hann and-
varpaði. Honum lá við gráti.
»En hvað þú ert fölur og þreytu-
legur, Tumi minn«, sagði Sveinn.
»Viltu ekki skreppa heim með mér
og sjá allar gjafirnar sem ég hefi
keypt?*
»Jú,« svaraði Tumi, eins og utan
við sig, »það «r best ég gangi með
þér, — Eg skal halda á einhverju
af bögglunum fyrir þig-, bætti hann
svo við Sveir.n þáði það.
Svo gengu þeir af stað. Hvor-
ugur mælti orð. Báðir voru þéir
niðursokknir í hugsanir sínar, Sveinn
var að hugsa um, hvað hann gæti
gefið Tuma í jólagjöf, ' sem honúm
þætti reglulega vænt um. En Tuma
var þungt niðri fyrir, Honum þótti
svo sárt, að hann gat enga jólagjöf
gefið. Honum var sama þó hann
fengi ekkert sjálfur. — f’eir hrukku
upp úr þessum hugleiðingum sínum
við það að þeir voru komnir heim
til Sveins.
Hús bæjarfógetans var stórt og
fallégt.. Það var 3 hæðir og hvítt
að lit.
Drengirnir fóru beint upp á loft
og inn í herbergi Sveins. Þegar
þeir kómu þangað sagði Sveinn
litli: »Nú skalt þú bíða hér Tumi
minn, og gæta þess að enginn komi
hingað inn, en eg ætla að fara
snöggvast niður. Ég verð • fljótur
og þú getur leikið þér að einhverju
hérna á meðan.
Sveinn flýtti sér síðan niður. Hon-
um hafði dottið snjallræði f hug.
Hann ætlaði að biðja pabba sinn
stórrar bónar. »Bara að hann geri
það nú fyrir mig«, hugsaði Sveinn.
litli með sér um leið og hann drap
létt á dyrnar að skrifstofu föður síns.
»Kom inn,« var sagt inni fyrir í
höstum róm. Sveinn'oþnaði hurðina
í hálfa gátt og gægðist inm. Við
skrifborðið sat bæjaríógetinn niður-
sokkinn í verk sitt. ' Svipur hans
bar 'vott um þreytu og áhyggjur.
" Sveinn snaraðist inn, og gekk
rösklega til pabba síns. »Heyrð.u
pabbi«, sagði hann, »mig langar til
'að'tala dálítið við þig'.
Bæjarfógetinn leit upp úr þétt-
skrifaðri pappírsörk, sem hann hafði
fyrir framan sig á borðinu, og tók
af sér gleraugun. Hann var einn
af þeim, sem höfðu þá skoðun, að
að um úppeldi barnanna yrði móð-
irin ein að sjá algerlega fyrir. Eigin-
menii heíðu svo mikið að gera við
störf sín í lífinu, að þeir mættu ekki
Vera að því að sinna um börnin. ,
»Geturðu ekki farfð til mömmu
þinnar, ef þig var.tar eitthvað? Ég
hefi ekki tíma til að sinna þér, dreng-
ur minn«, sagði hann.
»Já, en elsku pabbi, það er svo
áríðandi sem jeg þarf að tala um
við þig«', sagði Sveinn. Hann horfði
svo barnslega biðjandi á babba sinn,
að bæjarfógetinn stóðst það ekki.
»Jæja, hvað er það þá, sem þú vilt,
drengur minn«.
»Heyrðu pabbi. Það verða víst
engin jól hjá honum Tuma litla Jóns,.
af , því pabbi hans er sva fátækur.
Mig langar svo mikið til að gefa
honum eitthvað i jólagjöf handa hon-
um ,og 'fjölskyldunni hans«.
»Nú,«' sagði bæjarfógetinn, »það
er sömur hans Jóns, sem býr í litla
húsinu sem ég keypti í fyrra. Jón
er ekki farinn að borga neitt í húsa-
leigunni ennþá«.
»Já,1 en eÉku pabbi minn, þau eru
svo voðalega fátæk. Viltu nú gera
það sem jeg ætla að biðja þig um,
af því nú eru jóliru að byrja*. íagði
Sveinn með tárin í augunum.
»Já, drengur minn, farðui nu ekki
að gráta«, sagðv bæjarfógetinn, »ég
skal gera það ef þú verður góður
drengur*.
»En hvað þú ert 'góður, pabbi.
Viltu þá gefa mér húsið, sem hann
Tumi á heinia í. Éað er svo ósköp
lítið, — ekki nema fyrir feina fjöl-
skyldu*, sagði Sveinn.
»Hvað ætlarðu eiginlega að gera
með það, drengur,* sagði bæjarfó-
getinn. »Jæja, það er nú best að
ég gefi -þér það í jólagjöþ af þvf
ég löfaði þér aö gera það sem þú
bæðir mig um«.
»f’akka þér fyrir, elsku hjartans
pabbi minn«, hrópaði Sveinn. Hann
réði sór ekki fyrir gleði og rauk á
pabba sinn og kysti hann remb-
ingskoss.
»En, heyröu! Hvað . ætlarðu þá
að gera við húsið?«
»Ég ætla að gefa Tuma húsið.
Það á að vera jólagjöfin mln til
hans«, sagði Sveinn og- hentist út úr
stofunni.
Bæjarfógetinn horfði á eftir hon-
um og brosti. Hann hugsaði um
hvað það væri yndislegt að eiga
svona elskulegan dreng sem hugs-
aði svona mikið 'um aðra.
Nokkru seinna lét hann Svein
litla afhenda Tuma skjal, þar sem
því var lýst yfir, að hann gæfi Turna
húsið. Og þið getið gert ykkur í
hugarlund hvort: gleðin hafi ekki
verið mikil á heimili Tuma, Svona
yndisleg jól höfðu þau aldrei lifað
áður.
Nú eru þeir Sveinn og Tumi orðn-