Morgunn - 01.06.1947, Qupperneq 31

MORGUNN
25
en hún slær engu föstu um þessi efni og hún finnur vel,
að samanborið við sannanir sálarrannsóknanna fyrir lífinu
eftir dauðann, eru sannanirnar fyrir endurholdgunartrúnni
næsta veikar. Það, sem helzt kemur höf. til að nálgast þá
skoðun, að vér komum hingað til jarðarinnar aftur, er,
þegar hún fer að spyrja sjálfa sig: nægir þetta eina líf
okkur til að læra allt það, sem jörðin hefir að kenna okkur?
Henni dylst ekki, að þótt við lifum hér á jörðu langa ævi,
höfum næman skilning og opin augu fyrir hinni endalausu
fjölbreytni jarðlífsins, þekkjum við minnst af því, þegar
lífinu hér er lokið og við eigum að hverfa héðan. Henni
dylst ekki, að þótt við kæmum hingað aftur og aftur og
lifðum hvert jarðlífið af öðru, væri stöðugt nægilegt efni
í nýja og nýja lífsreynslu.
Nokkur dæmi nefnir höf, og er eitt þeirra á þessa leið:
„--------einkenilega sögu man ég í sambandi við unga
vinkonu mína, sem kom til mín dag nokkurn í bifreiðinni
sinni. Við sátum saman úti í garðinum minum og drukkum
te. Við vorum að tala saman um ofur hversdagsleg efni,
þegar allt í einu varð sú breyting á henni fyrir augum
mínum, að það var eins og mynd hennar fölnaði og hún
yrði eins og skuggi af sjálfri sér. Hún var ljósklædd og
þetta gerðist í glaða sólskini.
Mjög undarleg tilfinning greip mig, og þegar ég leit á
hana aftur, sá ég að furðuleg breyting hafði orðið á henni.
Ég hafði fyrir augum mér, ekki konuna, sem komið hafði
til mín, heldur rómverskan hermann. Augnabliksstund
var konan horfin sjónum mínum, hún hafði setið í mjög
lágum stól, en andspænis mér stóð þessi maður.
Þá horfðum við hvor á aðra, og ég gerði einhverja af-
sökun til þess að fá tækifæri til að ganga inn í húsið snöggv-
ast til að jafna mig, því að þetta hafði komið mjög mikið
við mig. Mér fannst eins og ég hefði verið hrifin út úr
umhverfi mínu um stund og eitthvað langt aftur í aldir.
Þegar ég kom út í garðinn aftur, sat vinkona mín róleg
4