19. júní - 19.06.1967, Blaðsíða 16

hann í efstu tröppunni, sperrti eyrun, þefaði út í
loftið og rak upp smábofs, en ég hafði nú mína
athugasemd við það: „Huh, ég tek nú ekki lengur
mark á þessu. Það er eins og hundar sjái og heyri
stundum allt annað en ég. Stundum geltirðu svo-
leiðis í ergi og grið, að manni dettur helzt í hug
að tugir manna séu að flengríða í hlað. En auð-
vitað er enginn á ferðinni, sem ég sé eða heyri“.
Oft var þessi hundskömm búin að láta magann í
mér fá fiðring. Nema þarna sem ég nú stend og
er að illskast við hundinn í huganum, þá er barið
á eldhúsgluggann, þrjú högg. Ég hrökk í kút og
leit út í gluggann, sá mann standa fyrir utan,
klæddan í brún föt og í uppreimuð reiðstígvél.
Ég sá að hann hafði grált og þykkt hár, alveg
silfurgrátt. Ég flýtti mér í inniskóræflana mína
og þaut upp eldhússtigann og opnaði útidyrnar.
Maðurinn gekk upp tröppurnar til mín, heilsaði
mér með þéttu handtaki og bauð gott kvöld. Ég
heilsaði í sama máta og leit síðan beint framan
í hann. Og þá, já, þá sökk ég bara á bólakaf í aug-
un lians, ég gat hvorki hrært legg né lið, starði
bara í þessi ótrúlega ungu augu, svona dásamlega
djúpblá, starði og hélt áfram að sökkva í þetta
bláa hyldýpi. „Það má nú sjá hver þú ert, stúlka
mín“, sagði hann djúpri rödd, en með norðlenzk-
um framburði, eins amma hafði. Röddin hæfði
heldur ekki þessum aldna manni, hún var jafn-
ung og augun. „Þú munt vera dótturdóttirin,"
hélt hann áfram, „ætli ég kannist ekki við augn-
svipinn og munninn.“ Ég saup hveljur og stundi
upp: „Ha, já, þa-það er ég,“ og starði bergnumin
í þessi ungu bláu augu. „Ég ætlaði að koma hing-
að íyrir 45 árum,“ sagði hann, „en er nú að koma
hingað fyrst í kvöld. Þetta hefir verið langt ferða-
lag hjá mér, finnst þér það ekki, stúlka litla?“ —
„Juuú, það hefir nú verið meira ferðalagið,“ stam-
aði ég út úr mér. Liklega hefði ég orðið að salt-
stólpa þarna í dyragættinni, ef ég hefði ekki heyrt
trygga fótatakið hennar ömrnu fyrir aftan mig, þá
féll af mér álagahamurinn. „Er kominn gestur,
dótturdóttir?" spurði hún. „Því ertu ekki búin
að bjóða honum inn. Hann er kannski þreyttur?“
Ég ætlaði að fara að segja eitthvað, en gesturinn
tók af mér ómakið. „Þetta er hann Hóla-Steini,
Ingibjörg mín, og komdu nú blessuð og sæl, hús-
frevja í Vogabæ.“ Ég bjóst við að amma myndi
svara kveðju hans undireins sem hún var vön. Þar
að auki þekkti þessi maður hana ömmu mína, —
en það varð dauðaþögn — — lengi. Ég leit for-
viða á hana. Amma mín, blessunin, stóð þarna,
starði og skók höfuðið. Það var eins og hún tryði
ekki sínum eigin augum, eða sæi, —- ja, ég veit
ekki hvað. „Nú, þetta eru barasta gjörningar, hún
gónir alveg eins og ég,“ hugsaði ég. Mér fannst
þögnin vera orðin óralöng, — já, jafnvel óþægi-
leg, en þá rétti hún amma mín úr sér, tíguleg en
fíngerð og andlitið á henni fvlltist og yngdist,
brún augu hennar urðu undarlega skær og fengu
þennan fjólulita blæ, sem ég hef hvergi séð nema
í hennar augum. Hún rétti manninum hendina:
„Komdu ævinlega sæll og blessaður. Forlögin hafa
þá séð fyrir þessu, Steini minn.“ Hún hló við, einn
af þessum léttu snöggu hlátrum, sem henni var
tamt að grípa til. „Ja hérna, og það eftir öll þessi
ár.“ % var eitthvað svo utangama þarna sem ég
stóð og horfði á þau til skiptis. Amma mín fann
það á sér: „Farðu upp, dótturdóttir, og lagaðu til
í gestaherberginu, ég skal standa gesti okkar fyrir
beina“. Ég lét ekki segja mér það tvisvar, þaut upp
og leit inn í gestaherbergið, sem ég kallaði „bláa
herbergið“. Þar var auðvitað allt hreint og fágað,
uppbúið rúmið, með bláu brekáni. Veggfóðrið var
Hka blátt með hvítu, fíngerðu mvnstri, gluggí^jöld-
in Ijósblá. Glugginn sneri i vestur, svo að vel sást
út á vatnið bláa. Ég gekk úr skugga um að allt
væri i lagi, strauk af ryk úr glugganum og opnaði
til að hleypa fersku kvöldloftinu inn, þá flýtti ég
mér inn í austurherbergið, en þar svaf ég og kaupa-
konan. Hún hafði brugðið sér á næsta bæ, svo að
ég var alein. Ég flevgði mér upp í rúmið mitt,
en að ég gæti farið að sofa, það var ómögulegt, til
þess var ég allt of æst. Forvitnin var alveg að
drepa mig. Ég ætlaði að biða þar til amma færi
inn i sitt herbergi, — þá, já, þá ællaði ég að fá að
vita allt um þennan marm.
Það hefur vist liðið um það bil hálf klukkustund.
Mér fannst það eins og heil nótt, og ég bylti mér
á alla enda og kanta. Jú, nú heyrði ég að amma
visaði Hóla-Steina inn i gestaherbergið. Um leið og
ég heyrði að hún var komin inn í sitt herbergi,
spratt ég fram úr og æddi inn til hennar. Hún sat
á rúminu sínu, horfði út um gluggann, upp í hlíð-
ina fyrir ofan bæinn, var byrjuð að leysa flétt-
urnar og liafði greiðuna sína í kjöltunni. Ég sett-
ist hjá henni og sagði: „Ó, amma mín, hver er
hann? Eða augun í honum, ég hef bara aldrei séð
jafn falleg augu. Segðu mér frá honum, amma