19. júní - 19.06.1967, Blaðsíða 26

VeSurathugunarslöfiin n Hveravöllum.
V.
Mönnum vilja gjarnan verða minnisstæðastir at-
burðir, sem erfiðleikar eru samfara eða óhöpp. Og
satt er það, þeir skilja oft eftir skemmtilegustu end-
urminningamar, þegar allt hefur farið vel að lok-
um. En þó ég hafi nú rætt um slík atvik hér, er
langt frá því að þau verði mér minnisstæðust frá
dvölinni á Hveravöllum. Þau hverfa i skugga hinna
mörgu góðviðrisdaga, sem aldrei gleymast og eiga
engan sinn líka nema á öræfum Islands. Einn slik-
ur dagur hætir upp margan óveðursdaginn. Eða
haustkvöldin, þessi dásamlegu kvöld, þegar ekki
blaktir hár á höfði, jörðin er þakin snjóbreiðu,
himininn alsettur stjörnum og norðurljósin geys-
ast fram á sinni þeysireið um himinhvolfið með
undraverðum og ólýsanlegum breytingum í litum
og formi. — Þarna skildist mér í fyrsta sinn, hvað
öræfi landsins hafa upp á að bjóða, skildi hina þrot-
lausu baráttu margra við að komast þangað.
VI.
Eins og margir vita, er heit laug á Hveravöllum,
og fórum við í hana flesta daga ársins, nema þegar
hitinn fór niður fyrir mínus 10 stig. Var það okk-
ur til mikillar ánægju og heilsubótar. Þessi laug er
sérstök heilsulind. Verst er bara, hve illa hún ligg-
ur við samgöngum, því að ég er sannfærð um, að
þangað gælu margir leitað bóta meina sinna.
Aldrei urðum við vör við Ey vind og Höllu, eða að
andar þein a leituðu á fornar slóðir. En við eignuð-
umst samt góða vini. Fyrst og fremst vom það
refahjón, sem héldu til hjá okkur allan veturinn
og fram á sumar, eða þar til grenjaskyttur skutu
bóndann og afkvæmin. Þá hvarf tófan, en þó frétt-
um við af henni í grendinni allt sumarið. Þau
héldu mest til fyrir utan stofugluggann, og þar gáf-
um við þeim allan matarúrgang. Oft var gaman að
sjá til þeirra. Stundum, þegar létt lög voru í út-
varpinu, opnuðum við glugga, svo að þau gætu
heyrt betur. Þá stilltu þau sér upp á skafl og vellu
vöngum í takt við hljóðið. Þegar þau voru svöng,
kom annað þeirra stundum í humátt á eftir okk-
ur, er við vorum að mæla snjó á stöngum, sem var
dreift um melinn norður og vestur af húsinu. Svo
þegar við snerum heim, hljóp rebbi á undan okkur
og var setztur á skaflinn fyrir framan gluggann,
þegar við komum inn.
Hrafnshjón komu líka til okkar, þegar gott var
veður, en hurfu svo aftur þegar versnaði. Þegar
við heyrðum í krumma, gátum við reiknað með
góðu veðri framundan, en þegar hann hvarf, skall
venjvdega á illviðri. Var það líka eina gáfumerkið,
sem við urðum vör við hjá þeim hjónum. Þau virt-
ust skelfing heimsk. Þegar þau komu, settust þau
fyrir framan stofugluggann, þar sem við vorum
vön að gefa refahjónunum. Sættum við þá lagi að
setja mat til þeirra, þegar rebbi var hvergi nærri.
En krummi hoppaði bara í kringum matinn þang-
að til refirnir komu, þá fyrst l'ór hann að reyna að
fá sér bita, sem ekki lá lengur á lausu.
Rjúpur sáust öðru hvoru, en hurfu svo alveg á
milli, enda var fálki þarna á sveimi og fældi hann
þær og smáfugla í burtu. Einn morgunn, þegar við
komum í Dísel-skúrinn, var rjúpa þar inni. Senni-
lega hefur hún flúið undan fálka og falið sig, en
við ekki séð hana um kvöldið, þegar við lokuðum
skúrnum. Sú var nú frelsinu fegin, þegar við hleypt-
um henni út eftir næturlanga fangelsisvist.
Um vorið komu maríuerlur, og ílengdust ein
hjón hjá okkur. Þau eltu okkur hvert sem við fór-
um. Þegar við fórum t. d. í laugina, böðuðu þau
sig i læk, sem rennur þar hjá.
VII.
Eftir að bilfært var orðið inn á Hveravelli um
sumarið, var ekki lengur um neina einangrun að
ræða — við vorum komin í þjóðbraut. Viðbrigðin
urðu mikil — okkur fannst að nokkru eins og dvöl-
inni þarna væri lokið, þótt tveir mánuðir væru enn
eftir.
Vissulega var ánægjulegt að veia aftur kominn
í samfélag annarra — en þó vcrður ekki skilið við
þennan stað án alls trega.
24
19. JÚNÍ