19. júní - 19.06.1971, Qupperneq 13

Einnig er auðvelt að gerast
senditík og þræll eiginmanns og
barna. Heimavinnandi kona hef-
ur því fjölmörg tækifæri til að
sýna sjáifstæði sitt, verks- og
hyggjuvit og hefur raunar betri
tækifæri til að gerast kvenrétt-
indakona innan heimilisins, þar
sem hún ræður vinnutíma sín-
um og er kóngur á sínu Kálfs-
skinni í staðinn fyrir að vinna
t. d. vélræn og andlaus störf ut-
an heimilis á fastbundnum tím-
um og undir annarra stjórn.
Við vorum 16 stúlkur, sem
útskrifuðumst stúdentar frá
M.A. fyrir 20 árum og vorum
rúmur % hluti árgangsins. Svo
fór, að aðeins 1 okkar lauk há-
skólaprófi, 5 tóku önnur próf,
svo sem kennara- og hjúkrunar-
próf. Allar giftumst við, en að-
eins 3 hafa að staðaldri unnið
utan heimilisins til þessa. Eg
hold. að engri okk«r hafi fund-
izt hún vcra að færa nokkra
fórn. þegnr við hættum námi,
giftumst og fórum að eignast
börn. Ég álít nefnilega, að lang-
flestnr konur öðbst el<:ki fyllingu
í lífi s;nu n^ma eign',st mann,
he'mili og bö’ n. Nú segja ,,rauð-
sokk'mnir", rð þetta eigi allar
konur að gata eignazt, en jafn-
framt hald’ð áfram námi og
starfi. Þannig býst ég við, að
framtíðin verði. cn hvorki við né
þjóðfélagið var viðbúið þessu.
Þróunin tekur sinn tíma, og
okkar kynslóð er brúin, sem
tengir saman gömlu, góðu
heimavinnandi húsmæðurnar og
konur framtiðarinnar, sem
standa munu karlmanninum
jafnfætis á sviði menntunar og
starfs.
Fjarri mér er að álíta, að
stúdentsprófið, þessi hálfmennt-
un, sem ég leyfi mér að kalla
það, sé okkur einskis virði. Það
víkkar sjóndeildarhringinn og
hjálpar okkur til að skilja næstu
kynslóð.
Ef dætur mínar eiga eftir að
koma til min í framtíðinni og
segja mér, að þær muni „vinna
úti“ að háJfu á móti eiginmanni
sínum og þau siðan gæta bús
og barna í sameiningu, mun ég
skilja það mjög vel. Ætli þær að
búa í „kommúnu", mun ég reyna
að skilja það, en þakka guði
fyrir, að slíkt tiðkaðist ekki á
minni tíð.
Anna Mana Þórisdóttir.
Blíðlyndi er ekki séreinkenni kvenna
Jónas Pálsson
Ég styð aukin réttindi kvenna,
eða réttara orðað, bætta eða a.
m. k. breytta aðstöðu kvenna
bæði sem borgara og einstakl-
inga. Margar konur eru efna-
hagslega og félagslega óeðlilega
háðar karlmönnum. Að vera
öðrum háður með þessum hætti
— bundinn eða ósjálfstæður —
leiðir oftast til persónulegs sárs-
auka, bælingar, síðan innri tog-
streitu, jafnvel dulinnar óvildar
og tilverukvíða. — Konur hafa
vissulega þróað í rás sögunnar
sínar eigin aðferðir til að fá
sitt fram, tryggja sinn hlut.
Þær aðferðir reynast oft báðum
aðilum dýrkeyptar.
Aukin þátttaka kvenna í at-
vinnu- og félagslífi mun skapa
nýtt og um margt ólíkt þjóð-
félag, auk þeirra breytinga, sem
verða á persónulegu iífi kvenna
— og raunar ekki síður karla.
Ég sleppi þeim þáttum að mestu,
en nefni fáein önnur atriði.
Ástúðarþörf er ein af frum-
þörfum mannsins og hefur
menningarlega fallið i farveg
með líffræðilegri fullnægju kyn-
hvatar, sem aftur er bannhelg,
einkurn sökum viðhalds tegund-
arinnar, og þannig bæld eða
göfguð nema hvort tveggja sé.
Þessi innri átök hafa án efa
bitnað harkalegar á konum en
körlum og valda miklu um geð-
ræn vandræði, sem hrjá svo
marga í okkar samfélagi, ekki
sizt konur. (Sjá ritgerðir Karen
Horney, t. d. „Overvaluation of
Love“. Hún telur ást — kynást
— hafa orðið konum helzti lyk-
ill að persónulegu öryggi og full-
nægju, langt úr hófi fram.)
Meðganga, fæðing og um-
hyggja kornabarns hlýtur af
nauðsyn að snerta konu með
öðrum hætti — og ég held mik-
ilvægari — en karlmann. Móð-
19. Jtjní
11