19. júní - 19.06.1971, Side 17

óneitanlega forskot hvað snert-
ir tilfinningatengsl við börnin,
og konur ættu sízt að sleppa
þeim „réttindum“, sem móður-
hlutverkið færir þeim. Því hvað
sem allar umræður um þjóðfé-
lagslega stöðu konunnar áhrær-
ir, fer ekki milli mála, að upp-
eldi barnanna er eitt það mikil-
vægasta í lífi hverra foreldra,
og um leið eitt hið ánægjuleg-
asta, ef allt er eðlilegt.
Þess vegna finnst mér gaman
að tilfæra hér orð lögfræðings,
sem er nokkurra barna móðir.
Hún sagðist vinna hið minnsta
mögulega utan heimilis í sínu
fagi, reyndar aðeins til að halda
sér við, því að tíminn, sem
börnin eru hjá manni, er svo
skemmtilegur en svo sorglega
stuttur, að hún tímdi beinlínis
ekki að skerða hann óneydd.
En hér er líka komið að meg-
inmáli. Til þess að einstakling-
ur sé hamingjusamur, þarf hann
að finna sig frjálsan, hann þarf
að geta valið. Konan þarf að
geta valið, hvort hún vinnur
utan heimilis eða ekki. Grasið
vii'ðist reyndar stundum grænna
í öðrum görðum, það er ekki
endilega skemmtilegra að skúra
gólf annars staðar en heima hjá
sér eða sauma skyrtur, því það
er nú svo að oftast eru höfð í
huga hin skemmtilegu störf,
sem sérmenntun þarf til, þegar
rætt er um valfrjálsa útivinnu
kvenna. Bakhliðin á þessum
áróðri fyrir útivinnu kvenna er
líka sú, að konur, sem eru full-
komlega ánægðar og finna sig í
heimilisumsýslu, hálfþvingast af
pressu samfélagsins til úti-
starfs.
Við höfum talað um endur-
mat, aðrir tala um upplausn i
þjóðfélaginu. Jafnvel grunnein-
ing þjóðfélagsins, fjölskyldan,
heimilið, er undir gagnrýni sem
þjóðfélagsform. En enginn hef-
ur bent á neitt betra, enda varla
finnaniegt, meðan með mannin-
um búa þær eðlishvatir og til-
finningar, sem leiða til hjóna-
bands og fjölskyldulífs.
Hins vegar er full þörf þess,
að ungt fólk, sem ætlar að stofna
heimili, geri sér grein fyrir
þeirri ábyrgð og þeim kröfum,
sem slíkt felur í sér. Heimilið
verður því aðeins raunverulegt
heimili, griðland, að allir þar
inni séu ánægðir, og því þarf að
leggja niður fyrir sér, hvei'su að
því megi vinna, að hver ein-
staklingur njóti sín.
Þar kann að þurfa að koma
til verkaskipting og samvinna
með öðrum hætti en verið hef-
ur. Og þar verður þjóðfélagið
líka að koma til móts með sköp-
un ytri aðstæðna, sem gera
þetta kleift.
Kirkjan hlýtur að fagna
bættri þjóðfélagsstöðu kvenna.
Menn hafa oft á tungu orð Páls
postula um konur í söfnuðum,
en þau voru auðvitað töluð út
frá samtímaaðstæðum. Hins
vegar leggur hann áherzlu á, að
frammi fyrir fagnaðarerindinu
séu allir jafnir. I engri félags-
legri stofnun hafa konur verið
virkari en í kirkjunni. Að vísu
hefur aldarandi valdið því, að
þær hafa sjaldan valizt til for-
ystustarfa, hins vegar hefur
hvergi verið kallað svo eftir
starfskröftum þeirra sem í þjón-
ustu kirkjunar. Og aldrei hefur
þeirra verið þörf sem nú.
Sannleikurinn gjörir menn
frjálsa, endurmat fer fram, tím-
inn virðist fullnaður. En þá
mega konurnar sjálfar ekki
bregðast, hvorki sjálfum sér né
þeirri ábyrgð, sem þær bera.
Berriharður Guðmundsson.
Falli þær frá liggja þær óbættar hjá garði
Ingibjöry Ýr Pálmadóttir
Umræður þær, sem fram hafa
farið, hafa vakið konur til um-
hugsunar og mats á eigin stöðu.
Ekki aðeins stöðu þeirra innan
fjölskyldunnar, heldur sem ein-
staklings í þjóðfélaginu, og
hvers er og hefði mátt af þeim
vænta.
Með aukinni menntun kvenna
og jafnréttisaðstöðu þeirra í
skólum, er eðlilegt, að þær hafi
andlega þörf fyrir og vilja til
að notfæra sér þá menntun og
þjálfun, sem þær hafa hlotið.
Stofnun fjölskyldu á ekki að
þurfa að aftra þeim frá að geta
unnið að sínum hugðarefnum.
Því miður hefur þetta atriði
ekki mætt almennum skilningi,
hvorki meðal karla né kvenna.
Umbrot þau, sem nú eru í
t 9. JÚNÍ
15