Morgunn - 01.12.1940, Blaðsíða 96

222
MORGUNN
halds-skýringar sinnar, að hér sé aðeins um hugsana-
flutning að ræða frá unga manninum til miðilsins? 1
fyrra hluta frásagnarinnar, þar sem miðillinn segir
ókunna gestinum frá tveggja ára gömlu systurinni, sem
andaðist af slysinu með sjóðandi vatni, er ekki hægt
að neita möguleikanum fyrir því, að um hugsanaflutn-
ing geti verið að ræða, því að þar segir miðillinn bróð-
urnum að eins frá því, sem hann man um systur sína; og
eðlilegt er að hugsa sér, að hin sorglega orsök að andláti
hennar hafi mótazt ógleymanlega í hugskot hans. Hugs-
anaflutningur milli fundargests og miðils er staðreynd,
sem gætinn maður verður jafnan að vera vel á verði
gegn, og beita þó allri sanngirni — en þessi skýring er
allsendis ófullnægjandi til að skýra seinna atriðið, er
miðillinn segir unga manninum frá þeirri systur hans,
sem honum var gersamlega ókunnugt um að hann hefði
nokkru sinni átt, og lýsir hinu ömurlega útliti hennar
nýfæddrar, sem móðirin hafði gersamlega leynt son sinn
og alla ættingja af orsökum, sem hverjum manni ættu að
vera skiljanlegar.
Nei, þessi stórfurðulega vitneskja miðilsins kom ekki
úr vitund unga mannsins, hún kom vissulega lengra að.
En hvaðan kom hún?
Einhverjir af andstæðingum spíritismans mundu vilja
segja: Þetta er ofur auðskilið mál; þegar miðillinn er
faiiinn í transinn fær hugmyndaafl hans frjálsar hendur
og það skapar síðan þessa furðulegu sögu um hand-
leggjalausa barnið. Það er hreint hugmyndaflug, óbeizl-
uð „fantasía“ miðilsins, sem skapar söguna og síðan er
það ekkert annað en tilviljun, að sagan kemur heim við
veruleikann eins og hann hafði raunverulega orðið!
Auk þess, sem allt þetta tal um hið skapandi ímynd-
unarafl miðilsins, sem á að spinna söguþráðinn af engu,
er ekkert annað en gersamlega ósannaður tilgátuvaðall,
þá er einnig sú staðhæfing, að miðillinn hafi af tilviljun
einni saman hitt á hið rétta, algerlega út í bláinn. Væri