Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 26

20
S JÓMAÐURINN
Tómas 1 G uðni un dsson: Eftirmáli.
Við gönffum ungir um súlbjört syngjundi stræli. Úr seiðbldrri fjarlægð hið gullna æfintýr tokkar. Og hjörtun ungu grípur konungleg kæti. Við komum frd Guði og þetta er jörðin okkar. Og höndum er fórnað og ástfangin augu vor teyga unað hins jarðneska dags og himnesku nætur. Við öfundum sjálfa jörðina af að eiga okkur, syni jarðarinnar og dætur. Og svo djúp er sú trú, sem oss er i blóðið borin, að vcr byggjum skrautlegar hallir á fallegum sandi. Og vegir liggja frá liafi til hafs á vorin og hlaðin gulli koma skip vor að landi. En þó er eins og við grunum lífið um græsku. Oft göngum við hikandi á fund hinnar ókomnu tíðar. Þá syngjum við tvítugir harmljóð um liorfna æsku og hjörtun irega þær vonir, sem bregðast oss síðar. Þá hlustum við eftir grátstaf í gígjunnar kliði. Á gröf hins liðna rís bernskunnar Edenlundur. Og við ásökum tífið, sem rænir oss ró og friði og relcur glitvefnað horfinna drauma í sundur. Svo fylgir oss eftir á lestaferð æfilangri hið tjúfa vor, þegar alstaðar sást til vega. Því skín á hamingju undir daganna angri og undir daganna fögnuði gtitrar á trega. Og kannske seinna við vöknum við það einn daginn, að það vur aðeins þannig, sem draumarnir átlu að rætast. Þó gæfutinar blikandi steinn sé í lófa vorn laginn, þá leita vor glataðir dagar, sem aldrei bætast. Þeir elta’ oss í svefninn, sem orð úr gamalli stöku. Ókunn hönd eina spurning á vegginn málar: Æ, hvers vegna er ekkert, sem heldur fyrir oss vöku? Æ, hvers vegna kemur ei neitt til að draga’ oss á tálar? T ó m a s G u ð m u n d s s o n.