Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 45

S.TÓMAÐURINN
39
lítill djöfsi einlivers staðav í námunda viö þá,
sem hvislaði því að þeim, að þeir hefðu ekki
lokið við starf sitt.
„íig tek það ekki i mál,“ sagði Jarner ákveð-
inn. „Ég leyfi það ekki meðan ég stend á fót-
unum, að þið farið svona á ykkur komnir að
þramma þriggja milna leið í kalsa veðri og ó-
færð. Haldið ykkur nú saman og komið lieim
með mér. Ég skal sjá um að þið farið ekki al-
veg á mis við jólagleðina, þrátt fyrir allt.“
Jensen gamli og synir hans tveir stóðu þarna
—■ og voru í sjálfheldu. Hvað gátu þeir tekið
lil hragðs? Tollþjónninn varð að ráða!
Jarner tollþjónn var vel stæður maður og það
fór orð af heimili hans og mvndarskap þess.
hetta var ekki minnst að þaklca tveimur dætr-
um hans, sem stjórnuðu búinu og gerðu það
að fyrirmyndar heimili, sem allir litu upp til.
I3að var líka oft, sem faðir þeirra kom þeim
að óvörum með gesli og jafnvel þó að ]>að væru
hálfgerðir skipbrotsmenn, illa á sig komnir og
þurfandi fyrir hlýju og hlíðuhros, ])á voru þær
báðar ])ess alhúnar að gera allt, sem í þeirra
valdi stæði. Það var ekki einu sinni liðin ein
klukkustund, þegar .Tensen gamli og synir hans
háðir voru farnir að kunna vel við sig í hlvrri
stofunni hjá tollþjóninum og dætrum lians. Þeir
höfðu fengið alls konar góðgerðir, mat, vín o«
vindla, og nú sátu þeir fyrir framan eldstóna i
hjarmanum frá skiðlogandi eldinum og sonun-
um að minnsta kosti hlýnaði um hjarlaræturn-
ar, þegar þeir litu framan i dæturnar tvær, sem
brostu til þeirra. Þær gáfu þeim fyrirheit um
ást oe hamingju. Þessum jólum myndu beir ald-
i'ei gleyma.
Gamli tollþjónninn sat nú þarna rólegur með-
al þeirra allra og saug snaddan sinn og á veggn-
Um fyrir ofan höfnð hans héngu i röð og reelu
kylfa og mörg handjárn, sem minnlu á erfið-
ari slundir og hættulegri, þegar emhættismað-
urinn átti i höggi við óvini sína, smvslarana.
T:>essir hlutir vöktu aftur samvizku fegðanna
briggja, þar sem þeir sátu. Hefði samvizkan ekki
við og við kippzt við, ])á hefðu synirnir tveir
talið sig vera hamingjusömustu mennina á allri
ströndinni þetta jólakvöld. Nú sátu þeir Hans
°s Pétur, myndarlegustu ungu fiskimennirnir á
ströndinni i stofunni hjá Jarnersdætrunum og
fengu að horfast í augu við þær. En allt kom
tvrir ekki. Nú sátu þeir þarna með vissuna um
bað, að faðir systranna þurfti ekki annað en
fara að hátnum þeirra til þess að finna nægar
sannanir til að senda þá í sex mánaða fangelsi.
Jarner hallaði sér makindalega aftur á hak
í hægindastólinn.
„Það er gott,“ sagði hann og lét reykinn líða
liægt út um annað munnvikið, „að rikið leyfir
embættismönnum sínum að hafa síma. Ég lief
gleymt að segja ykkur frá þvi, að bústýran ykk-
ar veit, að þið komust lifs af. Ég hef liringt og
sagt, að þið verðið hér í nótt.“
Jensen gamli var ekki alveg með á nótunum.
Vitanlega hafði Jarner síma, en liann skyldi ekki,
hvernig hann hefði getað símað lieim til hans
sjálfs, því að engan sima liafði hann.
„Ég hringdi til lögreglunnar,“ sagði Jarner
hlýlega, „ég varð að minnsta kosti að gera það,
embættis mins vegna.“
Það varð dálítil þögn, feðgarnir hreyfðu sig
í sætunum.
„Ég held að gestirnir vilji gjarna fá svolitið
meira í glösin sín,“ sagði Anna, eldri dóttirin.
•Tensen gamli og vikingarnir lians tveir urðu
þessu fegnir. Þelta voru sannarlega góðar stúlk-
ur. Jensen horfði á þær undan loðnum augna-
brúnunum. .Tú, bann hafði vit á kvenfólki!
Tollþjónninn var hins vegar óútreiknanlegur
maður. Það var ekkert hægt að lcsa í svip lians.
Alls ekki neitt. .Tensen gamli hefði þó sannar-
lega haft löngun til að lesa það út úr svip Jar-
ners, hvað hann meinti með þessu um lögregl-
una. En .Tarner steinþagði góða slund, en svo liéll
hann skvndilega áfram með það, sem hann hafði
verið að segja.
„Já,“ sagði liann, „auðvitað varð ég að senda
lögreglunni tilkynningu.“
Og .Tensen gamli varð svo hugaður að segja:
...Tá, vitanlega urðuð þér að tilkynna lögregl-
unni. Það verðið þér að gera í hvert sinn, sem
skipreika menn ber að landi.“
,,.Ta-á,“ ekki bó eingöngu það,“ sagði .Tarner
og varð skyndilega liflegri, „nei, eiginlega var
bað dálitið meira. Síðustu árin hefur töluvert
horið á því, að smyglað hafi verið vörum hing-
að upp á ströndina, einkum um jólin.“
Það varð alveg dauðakyrrð i stofunni cftir
béssi orð, og Pétur og Hans þorðu ekki að líta
i áttina til ungu stúlknanna.
„Það er nefnilega það,“ hélt .Tarner áfram.
„Það hefur hara verið smvglað allmiklu á seinni
árum. Við höfum dálitinn grun á gömlum skip-
stjóra, sem er i slrandferðum hér i nánd. Einn