Jazzblaðið - 01.06.1950, Blaðsíða 16

FRAMHALD úr síðasta, hefti.
Músíkantar þessir voru atvinnulausir,
og léku þeir því hvar sem var, fyrir hvað
sem var.
Á þessu tímabili litu fáir inn á krána,
að undanskyldum músíköntunum. Ég
minnist þess, er ég eitt sinn kom þang-
að einn, að um tólf negrar sátu inni og
sungu, ég settist niður og þeir héldu
áfram að syngja, mér leið vel og söng-
urinn hljómaði vel. Fólk þetta var farið
að líta á mig sem einn sinna og trúðu
mér, ég vanmat ekki þann heiður.
Svo ég snúi mér aftur að Jackson.
Nokkrum dögum eftir að ég kynntist
honum heyrði ég hann leika einan og
mér brá. Hann g a t leikið blues. Það
streymdi út án nokkurrar fyrirhafnar.
Ég get ekki skýrt hvers konar áhrif
þetta hafði á mig. Þetta var í fyrsta
sinni, sem ég í rauninni sá blues leikið.
Ég komst að því síðar, er ég kynntist
honum betur, að hann var nýkominn af
spítalanum. Hann háfði legið þar með
brotinn fót og hugsað, hugsað um eigin-
konuna, sem hafði yfirgefið hann. Þeg-
ar hann losnaði lék hann blues. Hann
var sannarlega niðurbeigður. Þegar
hann settist við píanóið sögðu nóturn-
ar allt um það. Ég heyrði það eins
greinilega, eins og hann væri að segja
mér það sjálfur. Hann sagði kannske:
„Art, ég skal sýna þér, hvernig á að
leika blues; horfðu bara á hendur mín-
ar“, og þá svaraði ég: „Nei, kenndu
mér ekki, leiktu bara”. Vegna þess að
ég vissi, að maður verður að hafa blues
á tilfinningunni til að geta leikið það.
Ég fylgdist með Jackson hvert sem
hann fór, dag eftir dag. Ég fór til hans
í klúbb á West-Division-stræti. Eftir
að maður hafði klifrað upp langan stiga
og bankað á hurðina, opnaðist smágat
á henni og auga kíkti út, liti maður nógu
kaldranalega út, fékk maður inngöngu.
Jackson reddaði mér inn í fyrsta skipt-
ið og eftir það þekktu þeir mig. Þessi
staður var allt í senn, veitingastofa,
danssalur, billiardstofa og spilaknæpa.
í fyrsta sinn, sem ég kom þangað, bað
Jackson mig að leika á píanóið. Hávað-
inn hætti allt í einu og allir söfnuðust
utan um mig. Eftir að ég hafði leikið,
klöppuðu allir og mér hitnaði um
hjartarætur. Eftir það gat ég komið
þangað hvenær sem mér sýndist. Það
var ekki snert hár á höfði mínu. Ég
skipti mér aldrei af kvenfólki þeirra.
Mig þyrsti aðeins í músík.
Jackson tók mig heim með sér og bjó
ég hjá honum dögum saman.
Nokkru síðar tók ég eftir að Jackson
16 juUUií