Kristilegt stúdentablað - 01.12.1936, Blaðsíða 6

KRISTILEGT STÚDENTABLAI)
vera merkilegt frá sjónarmiði jckulsins að sjá
þessar örsmáu verur, sem hann getur naumast
eygt — svo smáar eru þær — cg svo aJ,li ,r sá há-
vaði og gauragangur, sem þeir gera. Mennirnir
gera hark og háreisti og skammast og fljúgast á,
syndga og- leika sér — og ekki kemur þeim í hug
að líta upp á tign og hreinleika jökujlsins. Aðeins
einstaka þreyttur, sundurmarinn, einmana synd-
ari lítur þangað upp — a,f því að augu hans leita,
til himins, eins og augu, jöku'gins. Og ,hann spyr
sjálí'an sig: Mu.n jökullinn ekki undrast ve;æl.'.l
mannanna?
En getur þá ekkert rofið ró og kyrrð jökulsins?
Jú, því að jökúUinn er af þessum heimi; allt, sem
er það, er fallvallt. — Undir mörgum jöklum er
hulið hyldýpi, el,dgýgur, og þar lifir í glæðum
niðri, vellur og sýður glóandi, íijótandi stein-
dyngja, sem getur hlaupið upp hvenær sem vera
skal. Hún bíður aðeins bendingar frá undirheimi
—- og svo, svo gjörist þetta óttafega, sem vér ntfn-
um eldgos.
Mörg þúsund tonn af fljótandj, glóandi stein-
dyngju, hleyipur upp úr djúpinu, þúsundir hest-
afla a.ð styrkleik og sprengir burt hverja ögn af
hinum volduga, hreykna, rólega jökfi, sem leitar
til himins. Eld- og cskustrókur gnæfir við him
inn; askan breiðist út yfir landið sem þykkt, svart
ský, er sólarljósið kemst ekki gegnum. Það verður
niðdimmt um hábjartan ,d,ag — ekkert sést nema
þessi hræðilega, æðisgengna, banvæna, eldsúla. Og
glóandi steypizt hraundyngjan, ljósrauð, oían
fjallshlíðarnar og brennir allt lifandi, er á vegi
hennar verður og grefur það undir raubu breið-
unni. Allt er lagt í eyði, gjöreytt — það er dauð-
inn, sem náð hefur völdum. Og nú er ekki nátt-
úran hljcðlát: látlaust ganga þrumur og elding-
ar. Og síðan — allt í einu kveður við dimmt, tóma-
legt, geigvænlegt hljóð, eins og úr víti neðan, þao
er semi komi það frá undirheimum — öll náttúr-
an stynur ógnlega — það er jarðskjálftinm, sem
kemur. Hljóðinu veldur bylgjugangur í jarðskorp-
unni, fjöllin lyptast, sem eldspýtur væru; bylgjur
og dalir myndast; húsin hrynja, lindir stíflast og
aðrar myndast í staðinn, árnar breyta farvegi, —
jörðin rifnar víða.
Og mennirnir? Já, lítið á þá. Lítið glundrcðann,
lítið angistina, heyrið óp þeirra, kvein þeirra. Nú
er hrokanum svipt burt, nú finna mennirnir, að
þeir megna þó ekki allt: mætti þeirra eru takmörk
sett. Þa.rna standa þeir hjálparvana og ráöþrota
gagnvart þessum hræðilegu náttúruöflum. Þá fara
þeir, þótt undarlegt megi virðast, að hugsa tii
Guðs. Nú finnst þeim þeir þurfi hans. Og svo
kippa þeir í neyðarklukkuna, — því að þannig líta
flestir á bænina — og hrópa til Guðs um hjálp.
Og þeir gera, honum mörg heit - ef hann vilji
aðeins hjálpa.------Svo líður þetta frá, allt kyrr-
ist aftur. Og smátt og smátt snýr styrkur mann-
anna aftu.r. Og því, lengra sem líður og ógnirnar
koma ekki aftur, því öruggari þykjast, menn.
Gamla uggleysið og stórmennskan og þóttinn eru
komin á ný. En gefin heit? Já, það voru nú aðeins
nau.ðungarloforð, og menn hyggjast ekki þurfa að
taka þau svo nákvæmlega- Og það er ekki víst, að
Guð hafi tekið það svo alvarlega — ef þá nokkur
Guð er til. — Hann getur þá að minmsta kosti ekki
verið tiltakanlega meiri en mennirnir; já menri-
irnir, lítið þessar dásamlegu verur, sterkir, vitrir
og menntaðir — það má nú segja. Og svo vesæjir.
★
Og svo fáum vér menn, þrátt fyrir allan vesal-
dóm vorn og rembing — eða e. t. v. einmitt þess
vegna, að halda jól. Til vor hljómar boðskapur
jólanna. Það var vor vegna — athugið: vor vegna,
að Guð, — já, sjálfur Guð hinn, almáttki, hvarf
frá dýrð sinni og kom hingað til vor. — IIa,nn
þekkti oss, ótryggð vora, Ijcsfælni, grimmd og
fjandskap við Guð. Þessvegna hef ég oft hugsað
um það, hvernig það mátti verða, að han.n kom
ekki í mætti og veldi, já hversvegna kom hann
ekki á sama hátt og Elía fór upp. Nei, í mynd
varnarlauss smábarns kom hann, og þannig fól
hann sig féndum sínum. — Og þá heíði nrátt
vænta, að hjörtui rnannanna hefðu hrifizt og þeir
fagnað og vegsamað og þakkað Guði — ef þeir
þá mættu nokkurs fyrir undrun. Því að hvað var
það, sem gerðist nóttina forðum í Betlehem? Ekk-
ert minna. en þetta, að upp frá þeirri stundu ráða
önnur lögmál tilverunni en áður, sem sé, tilveran
breytti stefnu og snerist um nýja þungamiðju:
Jesúm Krist. Jóhannes segir það svo, að lögmáliö
kom fyrir Móse, en náöin og sannleikurinn fyrir
Jesúm Krist. Og það er ekki nema eðlilegt —
gátum vér átt von á minni afleiðingum af því,
að Guð sjálfur gekk inn í vom heim? ----------Er.
hvað gerðu svo mennirnir. Já, það va,r dálítiU hóip-
ur manna, sem voru kyrrlátir, auðmjúkir, litlir
í eigin mætti — fyrir þeim var opinberuð dýrð
6