Stundin - 01.10.1940, Blaðsíða 4

4
STUNDIN
væri allt þetta manni, er
allir litu illu auga og eng-
inn vildi neitt gera fyrir?
En Grindvíkingar vilja allt
fyrir Einar 1 Garöhúsum
gera. Það er hamingja hans
og máttur. Svo á hann sex
börn, þrjá uppkomna syni,
þrjár vaxnar dætur. Hann
er orðinn afi fyrir mörgum
árum. Og hann er upp með
sér af því að vera orðinn afi,
enda skapaður til þess vegs-
auka, því að allir afar eiga
að vera stuttir og feitir,
hnellnir og fyndnir karlar.
En auk alls þessa á Einar
líka húsfreyjuna í Garðhús-
um, Ólafíu Ásbjarnardóttur
frá Innri-Njarðvíkum. Hún
er ættmenni Jóns Sigurðs-
sonar forseta og gengur
hægt og hljótt um húsið,
sem er hennar ríki.
Einar í Garðhúsum hef-
ur stundum verið nefndur 1
spaugi síðasti konungur
Suðurnesja, en það er rangt
að því leyti, aö um konimga
framtíðarinnar getur eng-
inn vitað. Hitt er rétt, aö
honum mun þjóðfélagslega
svipa meira til fylkiskon-
unganna fornu en nokkrum
öðrum núlifandi íslendingi.
Hann ræður fyrir sinni
sveit með meiri röggsemi og
minni íhlutun annarra en
nokkur annar sveitarhöfð-
ingi hér á landi. En hann
er skynugur maður og flík-
ar þessu ekki, af því hann
veit, að fólki finnst óþægi-
legt að vita af einhverjum.
sem hefur yfir því aö segja.
Hið ímyndaða sjálfsforræði
hin stjórnarfarslega sjálfs-
blekking hefur jafnan gef-
izt bezt í þessum háværa
heimi. Ef allir væru sann-
færðir um óskert frelsi og
athafnasvið myndi engum
finnast sport í því að
lumbra á öðrum, og þá væri
líklega ekkert stríð!-----í
Grindavík er ekkert stríð!
Það var komið undir
því, að á þessum skaga sést
varla stingandi strá nema á
örmjóu kögri á blá strönd-
inni. Það eru djúp von-
brigði og bitur sársauki í
því fólginn að detta með
berar hendurnar niður á
móbrúnt og egghvasst
brunagrjótið á veginum, —
en kannske ekki nema mak-
leg hefnd fyrir óvarfærn-
ina. Menn eiga ekki að vera
aö horfa á sólarlagið og
töfrandi liti mosans í hraun
inu, þegar þeir aka vondu
mótorhjóli um vondan veg.
En nú var ég kominn til
Grindavíkur, og er ég
kvöld, þegar ég kom til
Grindavíkur, og ég var lam-
inn af þreytu. Eg hafði orö-
iö fyrir því óláni að detta
nokkrum sinnum af rauöu,
óásjálegu mótorhjóli, er var
farkostur minn suöur um
þessa yfirgripsmiklu eyði-
mörk, sem við nefnum
Reykjanes, án þess að gera
okkur nokkra grein fyrir
spurði um Einar var mér
sagt, að hann væri 1 verzl-
uninni. Þangað fór ég og
fann hann, þar sem hann
sat við skrifborðið sitt og
telfdi viö einn vinnumanna
sinna. Haföi andstæðingur
Einars í taflinu gefið hon-
um frúna í forgjöf, og þó
mun ég hafa bjargað Suð-
urnesjakónginum frá máti
með komu minni. Hann
bauð mér heim upp á kaffi.
— Eg tefldi þetta aö gamni
mínu. Mér finnst það hvíla
mig, segir Einar. Það er há-
vaðalaus íþrótt að tefla, og
ég iðrast þess að ég skyldi
/ Gvindavik er mikili mó/arbáiaúdvegur. Báiarnir iiggja
upp 17ið brjggju Einars í Garðfiúsum.