Stundin - 01.10.1940, Blaðsíða 22

22
STUNDIN
— Hvað' í heitasta ertu að gera, maður? sagði hann,
ég er búinn að gefa kettinum í dag.
— Já, en þaö er ,ekki nóg, sagði matsveinninn.
— Ha, er það ekki nóg? Nei, heyrðu nú, maður minn,
nú er ég búinn aö gefa kettinum mínum í fimm ár, og
ég astti líklega að vita, hvaö hann þarf að éta.
— Já, undir venjulegum kringumstæðum, sagði mat-
sveininn, en allir geta séð, að hann er svangur ennþá.
— Ha, undir venjulegum kringumstæðum, . . . svang-
ur, ertu vitlaus, bandsjóðandi vitlaus, maöur? Snaut-
aðu út, snautaðu út. Hann benti á dyrnar og var sót-
rauður í framan.
Þetta var mjög skrítið og flókið. Eg reyndi að gera
mér grein fyrir, hvað þeir áttu viö, en komst ekki aö
neinni niðurstöðu. AÖ óhugnaöurinn, sem hvíldi yfir
skipinu stæði eitthvað í sambandi við köttinn, það gat
ég ekki skilið, en hversvegna varð skipstjórinn svona
reiður? Svo var að sjá, sem þetta stutta samtal opnaöi
augu hans fyrir þeirri staðreynd, að skipshöfnin vissi
það, sem hann vissi, en það kom honum til að stökkva
upp á nef sér, og hann tautaöi lengi vel fyrir munni
sér: — Venjulegar kringumstæöur, hu.. .., venjulegar
kringumstæður, svangur, þessi skítbraskokkur, þessi
hundur. Og þegar kötturinn kom og strauk sér upp aö
fæti hans til þess að biðja um meiri mat, sparkaði hann
vesalings kvikindinu út í horn og þaut bölvandi út úr
borðsalnum.
Uppi ,á þilfarinu tók ég loks í mig kjark og gekk til
skipstjórans og hóf að spyrja hann:
— Hvað er eiginlega á seiði hér á þessu skipi?
Hann fnæsti framan í mig.
— A seiöi, sagði hann, á seiði, hvað ætti svo sem aö
vera á seiði? Hásetaskríllinn er bara svo ands.... móð-
ursjúkur, ,að manni verður flökurt og smittast og verö-
ur að lokum eins og þeir, þessir delar.
— Nú, sagði ég, ,við hvað eru þeir hræddir?
Hann hrökk viö, varð undrandi, — hvað, sagði hann,
veizt þú ekki neitt?
— Jú, sagði ég, en þó botna ég ekki neitt í neinu,
ég hef grun en ekkert þar fram yfir.
— Jæja, sagði skipstjórinn, það var eins og hann
vildi eyöa þessu, það gerizt svo sem ^heldur ekki neitt
hérna, hásetarnir eru bara hjátrúarfullir og ímyndun-
arveikir.
Eg varð djarfari.
— Eg sá þig í nótt, sagði ég.
Vel af sér vikið,
I flughemaði eru bréfdúfur
mikið notaðar í stað radiosendi-
stöðva, til þess að minni hætta
sé á að óvinirnir færi sér í nyt
þær fregnir, er flugmennirnir
senda frá sér. Á myndinni sést
brezkur flugmaður með bréf-
dúfu í annarri hendi og dúfu-
egg í hinni. Hafði dúfan orpið
eggi þessu í árásarflugi á Helgo
land, en það er eyja norðarlega
við Ermarsundsströnd Þýzka-
lands, mjög kunn frá síðustu
heimsstyrjöld. Hafa Þjóðverjar
þar mikla herskipahöfn.
HNAPPAR
Nú þykja hnappar svo
sjálfsagðir og hversdagslegir
hlutir, að fáir munu veita því
athygli, að í þeim er skráður
einn þáttur menningarsögu
mannkynsins. Öldum saman
voru hnappar notaðir aðeins til
skrauts og voru í fárra manna
eigu. Þeir voru þá verðmæti og
stáss, sem efnaðir gátu aðeins
veitt sér. En notagildi höfðu
þeir ekkert. Það þykir nú sann-
að mál, að slíkir skrauthnapp-
ar hafi verið notaðir í Egypta-
landi um 2500 árum f. Krist, en
það var ekki fyrr en á 15. ÖM,
að spænskur múnkur uppgötv-
aði hina hagnýtu hlið hnapp-
anna, að þá mætti nota til þess
að halda að sér fötum.