Morgunblaðið - 17.04.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 2009
✝ Sjöfn Jóhanns-dóttir fæddist í
Fremri- Langey á
Breiðarfirði 25. októ-
ber 1919. Hún lést á
Sólvangi 6. apríl síð-
astliðinn.
Sjöfn var dóttir Jó-
hanns Garðars Jó-
hannssonar, verka-
manns og smiðs í
Reykjavík, f. í Öxney á
Breiðafirði 15.11.
1884, d. 21.2.1965, og
Friðriku Eggerts-
dóttur, f. í Fremri-
Langey á Breiðafirði 5.10. 1894, d.
28.2. 1988. Sjöfn var elst í hópi tíu
systkina sem eru: Erna, f. 1920, d.
2008, Unnur, f. 1922, d. 1923, Hörð-
ur, f. 1923, d. 1975, Þorgeir f. 1926,
d. 1937, Guðmundur, f. 1929, Hrefna,
f. 1930, d. 2003, Unnur, f. 1932,
Bergrún, f. 1933 og Gerður, f. 1936.
Sjöfn giftist 1943 Knúti Magn-
ússyni, málarameistara. Knútur var
danskur, f. 1.4. 1921 í Esbjerg á Jót-
landi, d. 7.7. 1992.
Börn þeirra eru: 1)
Sonja, maki Þórður
Benediktsson, börn
Sonju eru Björk, Sjöfn,
Elísabet, Torfi Birgir
og Berglind. 2) Jó-
hann, maki Hildur
Valgeirsdóttir, börn
hans eru Reynir,
Bragi, Brynjar og
Hjörtur. 3) Edda, maki
Guðmundur Ásgeir
Sölvason, börn þeirra
eru Knútur, Sölvi og
Guðrún. 4) Axel, maki
Jóhanna Jónsdóttir,börn þeirra eru
Guðrún Sjöfn, Þurý Ósk og Erla. 5)
Hilmar, maki Jónína Ívarsdóttir,
börn þeirra eru Ívar, Lovísa og
Hörður. 6) Gerða, maki Christer Ols-
son, börn þeirra eru Ingella, Robert
og Jennifer.
Barnabörnin eru 21 og barna-
barnabörnin 36.
Jarðarför Sjafnar fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag kl. 13.
Móðir mín var yndisleg kona í alla
staði. Hún var búin þeim mannkost-
um sem gera öll mannleg samskipti
svo ljúf og góð. Hún sá spaugilegu
hliðarnar á tilverunni og kvartaði
aldrei undan hlutskipti sínu. Hún var
alin upp í stórum systkinahópi á Ás-
vallagötunni í Reykjavík, þar sem 8
systkini komust til manns, þar lærði
hún tillitssemi, umburðarlyndi og
glaðværð.
Mamma og pabbi byggðu íbúð við
Rauðalæk árið 1955 og bjuggu þar í 4
ár. Á þeim árum vann mamma í Sand-
holts-bakaríi en eftir því sem börn-
unum fjölgaði hætti hún að hafa að-
stöðu til vinnu utan heimilis. Þau
fluttu í Hafnarfjörð, keyptu hús í
smíðum að Móabarði 26b árið 1959 og
man ég eftir því að Hvaleyrarholtið
þar sem við bjuggum var kallað Alls-
leysa fyrstu árin, því þar var hvorki
verslun né nokkur önnur þjónusta, en
smám saman fjölgaði fólki á Holtinu
og allir aðdrættir urðu auðveldari.
Pabbi var á Gullfossi í millilandasigl-
ingum um 10 ára skeið og lenti upp-
eldi okkar systkinanna alfarið á
mömmu. Í „den“ voru engin dag-
heimili eða bækur til að létta mömmu
róðurinn. Það var þessi mildi, alltaf
tilbúin að hlusta og alltaf til staðar
þegar maður kom heim, sem reyndist
svo vel. Einn hæfileika hafði mamma
en hún gat lært lausavísur og ljóð
bara með því að heyra einu sinni.
Enda kunni hún ókjörin að ljóðum
allt til dauðadags. Þegar pabbi hætti
á Gullfossi árið 1968 hófst ævintýri
lífs þeirra, þau tóku Krýsuvíkina á
leigu ásamt Eddu, systur minni og
Guðmundi Ásgeiri mági mínum. Þau
byggðu upp öll gróðurhúsin og fjósið
var notað sem svínabú.Í Krýsuvík var
gestagangur mikill og oft margir
munnar að metta. Aldrei kvartaði
mamma undan álaginu og hún hafði
þetta einstaka lag á að láta alla finna
sig velkomna og láta öllum líða vel.
Eftir 7 ára baráttu í Krýsuvík fluttu
mamma og pabbi í bæinn. Efnahag-
urinn var ekki góður eftir árin í
Krýsuvík, mamma fór að vinna í Hag-
kaupum og pabbi fór að mála. Leið
þeirra lá til Svíþjóðar í byrjun níunda
áratugarins, og bjuggu þau þar um 10
ára skeið, þar lést faðir minn árið
1992. Ári seinni flutti mamma til Ís-
lands, því þar átti hún rætur og undi
sér best. Mamma og pabbi ferðuðust
mikið, höfðu farið vítt og breitt um
heiminn og innanlands líka. Eftir að
mamma var orðin ein og flutt á
Hjallabraut 33 spilaði hún Kana við
fólkið þar í mörg ár. Núna seinni árin
var hún í dagvist úti á Hrafnistu og
þar var oft sungið og spilað á harm-
oniku. Það fannst henni gaman. Fyrir
4 mánuðum síðan fékk hún inni á Sól-
vangi. Þar var vel hugsað um hana og
færi ég starfsfólki þar þakklæti fyrir
hlýju og gott atlæti á lokasprettinum.
Með tár í auga, trúðu mér
til þín hugsa dreyminn
því brosið bjarta á vörum þér
bætti talsvert heiminn
Jóhann Larsen.
Nú er komið að kveðjustundinni,
lífsljósið hennar Sjafnar vinkonu okk-
ar er slokknað. Það var gott að eiga
Sjöfn að vini, hún var glaðvær og lað-
aði að sér bæði börn og fullorðna.
Sjöfn og Knud voru vinir foreldra
okkar, þau voru ung þegar þeirra
kynni hófust í Esbjerg 1943. Fyrir 5
árum síðan hefðu foreldrar okkar átt
60 ára brúðkaupsafmæli. Af því tilefni
hittist fjölskyldan ásamt nokkrum
vinum á Jómfrúnni og var Sjöfn heið-
ursgesturinn, þar sem hún hafði verið
eini Íslendingurinn sem var við brúð-
kaup þeirra í Vejle í Danmörku. Þar
sagði hún okkur hvernig kynni þeirra
hófust.
Þannig var að pabbi lokaðist inni í
Danmörku í stríðinu og réð hann sig
ásamt öðrum Íslendingi til sjós frá
Esbjerg. Dag einn sáu þeir auglýs-
ingu í bæjarblaðinu, um að daginn
eftir ætti að fara fram brúðkaup þar
sem brúðguminn væri frá Esbjerg en
brúðurin frá Íslandi. Þeim fannst þeir
verða að samfagna með stúlkunni þó
svo að þeir hefðu aldrei hitt hana, hún
var jú íslensk. Keyptu þeir og létu
senda stóran blómvönd og sagði
Sjöfn okkur að hann hefði verið það
stór að hann hefði dugað til þess að
skreyta alla kirkjuna. Blómasending-
in reyndist þvílík gæfusending því
eins og Sjöfn sagði „nú urðum við
Knud að bjóða þeim í heimsókn,
þakka fyrir og sjá þessa íslensku
blómadrengi“. Það var upphafið að
ævilangri vináttu.
Sjöfn og Knud voru alltaf náin okk-
ur krökkunum og gaman þótti okkur
þegar sunnudagsbíltúrarnir enduðu
hjá þeim í Móabarðinu eða Krísuvík.
Þar voru skemmtilegir krakkar og
ekki má gleyma kræsingunum. Oft
aðstoðaði Sjöfn mömmu við að und-
irbúa veislur enda snillingur á því
sviði. Hjálpsemi hennar og greiðvikni
var mikil svo mikil að stundum vorum
við krakkarnir sett á vakt til að koma
í veg fyrir að Sjöfn færi í eldhúsið í
miðri veislu og tæki þar til hendinni.
Vinátta mömmu og Sjafnar risti
djúpt, hún var ekki bara fyrsta ís-
lenska vinkonan sem hún eignaðist
heldur urðu þær trúnaðarvinkonur.
Mamma trúði Sjöfn m.a. fyrir „stóra
leyndarmálinu“ um að hún gengi
hugsanlega með tvíbura, ekki einu
sinni pabbi fékk að vita það! Og
gladdist Sjöfn mikið þegar tvíburarn-
ir voru skírðir og stúlkan fékk nafnið
Sonja því auðvitað fannst henni hún
eiga mikið í því nafni.
Það er ekki langt síðan ein af okkur
systrunum hringdi til Sjafnar. Alltaf
var sami léttleikinn yfir henni, rifj-
aðir voru upp gamlir góðir dagar og
eins og alltaf fékk ein og ein vísa að
fylgja með. Hún sagðist una hag sín-
um vel á Sólvangi en sagðist þó sakna
Ernu systur sinnar mikið, en nú eru
þær saman á ný.
Að lokum viljum við systkinin
þakka fyrir góðar stundir og sendum
fjölskyldu þinni innilegar samúðar-
kveðjur.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Inga, Gunnar, Anna, Erla,
Sonja og Kristján.
Kæra Sjöfn. Við höfum þekkst frá
unga aldri og verið nánar vinkonur
alla okkar viðburðaríku og löngu ævi.
Frá æskuheimili okkar í verka-
mannabústöðunum í Reykjavík héld-
um við saman í ógleymanlegt ferða-
lag, rétt fyrir stríð, árið 1939. Þessi
ferð varð að lokum okkar lífsferðalag.
Við bjuggum okkur til eins árs úti-
vistar í Danmörku en stríðið gerði
strik í reikninginn og komumst við
hvorug heim til baka fyrr en eftir
stríð, árin 1945 og 1946. Þessi töf varð
til þess að báðar urðum við ráðsettar
erlendis og börn okkar fóru að koma í
heiminn. Að nokkrum árum liðnum á
Íslandi lágu leiðir okkar beggja til út-
landa að nýju. Ég fór aftur til Dan-
merkur en þú til Svíþjóðar.
Þó vegalengdir milli okkar hafi
aukist var samband okkar alltaf náið
og vissum við alltaf hvor af annari og
hittumst oft. Ævinni eyddum við báð-
ar á erlendri grundu, allt þar til menn
okkar höfðu fallið frá og aldurinn far-
inn að sækja á.
Elsku Sjöfn, þú varst mér alltaf
ákaflega hjálpsöm alla tíð, elskuleg,
góð og alltaf í fínu skapi.
Um þig á ég eingöngu góðar og fal-
legar minningar allt mitt líf.
Sjáumst fljótlega, mín hjartans
Sjöfn.
Þín vinkona,
Sigrún Guðgeirsdóttir.
Sjöfn Jóhannsdóttir
✝ Eggert ÞórSteinþórsson
fæddist í Stykk-
ishólmi 4. janúar
1945. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 8. apríl síðast-
liðinn.
Foreldrar hans
eru Steinþór Viggó
Þorvarðarson og
Halldóra Jónsdóttir,
búsett í Stykk-
ishólmi. Systkini
Eggerts Þórs: Jón
Ólafur, Þorgerður, Jónas, Þorvarð-
ur Ellert og María. Eggert Þór
kvæntist Hannesínu Rut Guð-
bjarnadóttur 26. júlí 1969. For-
eldrar hennar voru Guðbjarni Sig-
mundsson og Guðný Magnúsdóttir,
Ívarshúsum Akranesi. Börn Egg-
erts Þórs og Hannesínu Rutar eru:
1 ) Guðný bankastarfsmaður, f.
1969, gift Hilmari Sigurjónssyni.
Börn þeirra eru Aníta Rut, Andri
Snær og Aron Orri.
2) Steinþór Viggó húsasmiður, f.
1971. Börn hans eru Karen Rósa,
Eggert Þór og Arnar
Daði. 3) Guðbjarni lög-
maður, f. 1977, í sambúð
með Sigrúnu Rós Elmers.
Börn þeirra eru Kjartan
Oliver, Baltasar Logi og
óskírður Guðbjarnason.
Eggert Þór var uppal-
inn í Stykkishólmi og
lauk þaðan gagnfræða-
skólaprófi. Hann lærði
húsasmíði og lauk sveins-
prófi árið 1966 og
meistaraprófi 1969 og
starfaði sjálfstætt við
húsasmíði allt til ársins
1990 er hann hóf störf hjá viðhalds-
deild Háskóla Íslands sem bygging-
arstjóri Háskólans. Síðustu ár starf-
aði Eggert Þór sem umsjónamaður
fasteigna hjá Háskóla Íslands. Egg-
ert Þór starfaði innan Frímúrara-
reglunnar á Íslandi og var einn af
stofendum St. Andrésarstúkunnar
Heklu. Á sínum yngri árum lék Egg-
ert Þór körfubolta með meistara-
flokki Snæfells.
Útför Eggerts Þórs verður gerð
frá Seljakirkju í dag, 17. apríl 2009,
kl. 13.
Með söknuð í hjarta kveðjum við
pabba minn í dag. Pabbi lést á hjarta-
deild LSP 8. apríl sl. eftir 17 daga
veikindi á gjörgæsludeild LSP. Það
er skrítið að hugsa um lífið án pabba
en hann var svo stór þáttur af okkar
lífi. Hann vildi allt fyrir börn sín og
barnabörn gera og reyndi eins og
hann gat til að aðstoða okkur. Hann
var alltaf að reyna að gera allt sem
hann gat til að auðvelda okkur lífið.
Hann elskaði barnabörnin sín og var
oft að skipuleggja eitthvað með þeim,
t.d. fjöruferð eða sjóferð. En þær
ferðir verða nú farnar án hans. Hann
var mjög mikilvægur í lífi þeirra og
þau skilja ekki af hverju afi þeirra er
farinn frá okkur.
Pabbi elskaði Stykkishólm og
Breiðafjörð. Hann var alinn upp í
Stykkishólmi og hafði unun af því að
segja okkur sögur af uppvexti sínu
þar og lífinu í eyjunum í Breiðafirði.
Þarna fannst pabba best að vera, að
þetta væri besti staður í veröldinni.
Síðasta sumar fór öll fjölskyldan í úti-
legu í Stykkishólm og gekk pabbi um
bæinn með allan hópinn og sagði sög-
ur. Þar naut hann sín en hann hafði
mjög gaman af því að segja okkur frá.
Pabbi var mikill matmaður, elskaði
góðan mat. Hann var svo heppinn, að
eigin sögn, að eiga tengdason sem er
matreiðslumaður og átti það til að
senda pabba eitthvað gómsætt. Pabbi
talaði alltaf um Hilmar sem langbesta
tengdason sinn en hann átti bara einn
og því fannst pabba þetta alltaf jafn
fyndið.
Pabbi spilaði körfubolta með Snæ-
felli á sínum yngri árum og hafði
áhuga á að fylgjast með Andra Snæ
sem einnig æfir körfubolta. Það var
honum ánægja að skutlast með okkur
í Hólminn til að sjá Andra Snæ keppa
við sitt gamla lið, en hann var í smá
vandræðum því í raun hélt hann með
báðum liðum. Hann var mjög stoltur
af Andra Snæ þennan dag.
Það er með mikilli sorg í hjarta og
söknuði sem við kveðjum þig, elsku
pabbi. Margs er að minnast og þær
minningar munum við geyma í hjört-
um okkar.
Guð geymi þig að eilífu. Hvíldu í
friði, elsku pabbi.
Guðný Eggertsdóttir,
Hilmar Sigurjónsson.
Elsku afi, það er svo skrýtið að
hugsa til þess að þú sért farinn. Það
var sárt að horfa á þig fara svona
snemma, fullt af hlutum sem við átt-
um eftir að gera. Þú ætlaðir alltaf að
fara með okkur á bátnum þínum út á
sjó en það verður bara að bíða betri
tíma. Þú hafðir alltaf svo mikinn
áhuga á því sem við vorum að gera.
Þú varst t.d. helsti stuðningsmaður
Andra Snæs í körfuboltanum en
Andri Snær spilar körfubolta eins og
þú spilaðir þegar þú varst ungur. Í
gegnum árin varstu okkur svo góður,
alltaf til í allt með okkur og gerðir allt
fyrir okkur sem þú gast. Við munum
eftir þér brosandi með fullt fangið af
umslögum til barnabarnanna, en í
þeim var peningur, jafnskipt á milli
okkar allra. Þú sagðir oft við okkur
hvað þú værir ríkur að eiga okkur að
og það fannst okkur gott að heyra.
Alltaf þegar við heimsóttum ykkur
ömmu komstu brosandi á móti okkur
og sagðir alltaf hvað þú værir ánægð-
ur að sjá okkur. Þessa eigum við eftir
að sakna mjög mikið. Við erum mjög
þakklát fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur, þú varst frábær maður
og frábær afi.
Við vonum að þér líði vel og að þú
sért á góðum og fallegum stað. Við
munum hugsa til þín á hverjum degi
og minningin um þig mun alltaf lifa í
hjörtum okkar. Þín verður sárt sakn-
að, elsku afi okkar. Og við elskum þig
jafnmikið og við vitum að þú elskaðir
okkur.
Þín barnabörn
Aníta Rut, Andri Snær
og Aron Orri.
Elsku Eggi minn, mér er í fersku
minni þegar þú varst lítill og gistir oft
hjá foreldrum mínum. Það var fallega
brosið þitt, spékopparnir og hvað við
hlógum mikið saman og einnig man
ég eftir þinni ótrúlegu matarlyst. Í
sérstöku uppáhaldi hjá þér var þegar
mamma smurði rúgbrauð með smjöri
og mikilli rabarbarasultu fyrir litla
drenginn sinn eins og hún kallaði þig.
Þú varst skírður eftir látnum bróður
mínum og við elskuðum þig öll og þú
áttir allt gott skilið, elsku góði Eggi
minn.
Við fjölskyldan vottum þér Hanný,
börnunum, foreldrum þínum og
systkinum okkar dýpstu samúð í sorg
ykkar.
Drottinn blessi þig, elsku frændi
minn.
Kristur ég þig kalla,
komdu til mín, herra.
Legg mér liðsemd þína,
láttu sorgir þverra.
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.)
Erna Elínbjörg Árnadóttir.
Enn hefur það sannast að það er
stutt á milli lífs og dauða. Þegar ég
kvaddi hann Eggert minn um miðjan
mars, sem þá var hinn hressasti að
fara í viku orlofsfrí, datt mér síst af
öllu í hug að það yrði okkar síðasti
fundur.
Við Eggert hófum störf hjá Há-
skóla Íslands á sama tíma sumarið
1990 og á þeim tæpum 19 árum sem
liðin eru síðan áttum við mikið og gott
samstarf. Með okkur tókust góð
kynni og minnist ég hans með þakk-
læti fyrir greiðvikni og aðra velvild.
Eggert gekk jafnan glaður til verka
og stutt var í gamanyrðin hjá honum
og sakna mun ég líflegra samtala,
sem léttu lund í starfsins önn, þar
sem grín og gamanmál áttu jafnan
rúm í annars fjölbreyttum umræðum.
Með Eggert er fallinn drengur góður
og mér finnst eitthvað svo fjarlægt að
þessi sterki maður skyldi ekki lifa
þetta áfall af, hann sem nýlega hafði
aflað sér skipstjórnarréttinda á trill-
una sína og hafði mörgum áhugamál-
um að sinna, en nú eru kaflaskil og
samhentir umsjónarmenn fasteigna
hjá HÍ sakna vinar í stað.
Guð blessi hans minningu.
Ég bið aðstandendum hins látna
Guðs friðar.
Ársæll Þórðarson.
Þegar elskulegur og góður vinur í
hartnær þrjá áratugi fellur skyndi-
lega frá þá verður maður eitthvað svo
tómur innanbrjósts. Við Eggert, eða
Eggi eins og hann var gjarnan nefnd-
ur, kynntumst í gegnum bróður hans,
Ella, en ég og Elli rákum bifreiða-
verkstæði hvor við hlið annars í Vest-
urvörinni í áratugi. Eggert varð strax
einn af okkur félögunum sem rákum
atvinnu þarna í Vesturvörinni.
Við fyrstu kynni tókst með okkur
Eggerti mikill vinskapur sem aldrei
bar skugga á. Eggert var heilsteypt-
ur og góður maður. Þau voru mörg
handtökin sem hann léði mér í gegn-
um tíðina með bros á vör. Ég á marg-
ar góðar minningar um Eggert í
Vesturvörinni yfir kaffibolla þar sem
við reyndum stundum að leysa lífs-
gátuna með misjöfnum árangri. Í
mörg ár fórum við saman á danska
daga í Stykkishólmi þaðan sem Egg-
ert var ættaður og áttum ógleyman-
legar stundir.
Eggert var gæfumaður. Hann
sagði iðulega við mig að enga hefði
hann getað fundið betri eiginkonu og
móður barna sinna en hana Hansínu
sína.
Hansínu, börnum þeirra og ástvin-
um öllum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hörður Þorvaldsson.
Eggert Þór
Steinþórsson
 Fleiri minningargreinar um Egg-
ert Þór Steinþórsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu daga.