Nýtt kvennablað - 01.12.1961, Blaðsíða 11

Þó að þingið vœri tímafrekt, var þó ýmislegt gert
fyrir konurnar, t.d. var þeim gefinn kostur á tölu-
verðu ferðalagi um landið, til að skoða fagra og
fræga staði. Einn daginn var heimsóttur staður, sem
mun þykja einna fegurstur á írlandi. Það var Kill-
arney. Ferðin var algerlega fyrirfram skipulögð. —
Fyrsta áfangann fórum við í járnbrautarlest, til borg-
arinnar Killarney, þá biðu þar hestar og vagnar, sem
við settumst upp í og héldum lengra upp til fjallanna.
Þetta var nokkuð frumstætt ferðalag, og sennilega
ekki daglegur viðburður fyrir sumar okkar, a.m.k.
vorum við íslenzku konurnar óvanar því. Þessi leið
er ein hin fegursta, sem ég hef farið um. Þar gat að
líta, blá spegilslétt vötn með skógivöxnum eyjum.
Stór hótel gnæfðu þar í skjóli suðurlanda trjágróðurs.
Sumum okkar, einkum þeim, sem fengu lakari
vagnana, fannst þetta erfitt ferðalag, en öllum fannsl
það borga sig og dagurinn takast vel, þó skyggði það
á, að í þessari ferð varð ein konan bráðkvödd. Hné
hún niður, er hún ætlaði að stíga upp í einn hest-
vagninn, og dó á stundinni. Þelta var ensk frú frá
Lundúnum, komin yfir áttrætt. Heyrði ég því fleygl
fram, að hún hefði þráð að fara með skjótum hætti
út úr veröldinni. Þessi dagur er við dvöldum á þess-
um fagra stað virtist vera gjöfull á öll lífsins gæði, en
andstæðurnar láta aldrei bíða eftir sér.
Við gengum nokkrar konur í hóp eftir einni götu
bæjarins. Þá sá ég þá sjón, er ég hafði aldrei séð
áður, og hélt næstum að ekki væri til í þessum
menntaða og þroskaða heimi. Upp við vegg stóð
tötralega klædd kona, hún hélt á smábarni í fanginu,
bæði konan og barnið var horað og aumingjalegt.
Höfuð barnsins kom út úr sjaldruslu, er vafið var
utanum það. Og þar sem hún stóð þarna, rétti hún
fram hendina í áttina til okkar til að biðja um ölm-
usu. Sem betur fer erum við íslendingar óvanir slíku.
Annars fannst mér töluvert vera af fátæklegum og mikið
ver klæddum hörnum og einnig eldra fólki, heldur
en við eigum að venjast.
Einn daginn var okkur íslenzku konunum boðið í
hílferð. Fórum við hringinn í kring um vatn, sem
leitt hafði verið í dal nokkurn. Var þetta yndislegur
dagur, alltaf eitthvað nýtt að sjá. Vorum við 7 í tveim-
ur bílum. Hafði frúin, sem þær, frú Guðrún og frú
Sigríður voru hjá, annazt undirbúninginn. Borðuðum
við og drukkum úti, á fallegum stað. — Þetta kvöld
var okkur íslenzku konunum hoðið til frúar, sem
hér hafði dvalið á íslandi, í sumarfríi, fyrir 3 eða 4
árum. Bar hún landi og þjóð ágætt orð, eins og raun-
ar allir, sem gista ísland. Framh.
Fyrsta
heiitianferð
in í n
Með ýmsum hætti birtist úlþráin — þráin til <að
fara og skilja sjálfan sig betur en ella. — Þráin til
að læra ýmislegt það, sem lífið skýrir að nokkru, ef
vel er áhaldið. Eg vonaði mikið, bað um margt, þegar
ég var ung. Og ehnþá hefur óskin um eitthvað nýtt
ekki skilið við mig, þó að ég þekki ytra horð lífsins,
flestar hliðar. — Hulin hönd kemur og seiðir okkur,
gefur vonir, eins, þó enginn viti hvenær hún kemur
til hjálpar. — Eða er hún ekki alltaf að koma og
hjálpa?
Hin fyrsta heimanför 15 ára unglings verður alltaf
ógleymanleg. Það er sárt að kveð'ja heimafólkið, pabba,
mömmu, systkini, alla vinina ungu og gömlu. Að vísu
er það dýrmætt nesti að hafa margs að minnast og
einhvers að sakna. Utþráin kallaði mig, og ég vildi
fá að læra. Helzt vildi ég fara í skóla, en um það var
mér neitað. Þá vildi ég reyna að kynnast einhverju
nýju, starfa hjá öðrum, þótt ekki væri það af öllum
mikils metið. — Móðir mín hað Finnboga Arndal í
Hafnarfirði að koma mér í vist, og fékk hann veru-
stað handa mér við eldhússtörf hjá Ágúst Flygenring.
Ekkert vissi ég hvað. það var, en sjálfsagt var að reyna
það, og ég vonaði hið bezta. Get ég þess, að jafnan
var heimili Finnboga Arndals mér hinn mesti styrkur
og gleðiauki.
En í þá daga voru ekki margar frístundir, og nóg
hafði ég að læra hjá Flygenring, sem von var. Heppn-
in var með mér. Þjónustustúlkan, sem ég átti að taka
við störfum af, vann með mér hálfan mánuð. Kl. hálf
sex fórum við á fætur og ég reyndi 'að tileinka mér
kunnáttu hennar sem mest ég mátti. Fyrst var að hita
upp húsið, kveikja eld í vélinni til að sjóða graut,
hita kaffi, te og fleira til morgunverðar. Næst var að
bursta sjö pör 'af skóm, skó allra drengjanna sex og
skó húsbóndans, þvo stóra borðstofu og áfram var
haldið til kl. níu á kvöldin. Oft þurfti hröð handtök.
Börnin áttu að vera komin í skóla klukkan átta, áttu
þau töluvert langt að ganga. Hugsa varð um mat handa
20 manns. Börnin voru 11, kennslukona, foreldrar,
17 ára drengur er dvaldi þar og stundaði nám í Flens-
horg, móðir frúarinnar, piltur, er vann við skrifstofu-
NÝTT KVENNABLAÐ
9