Fréttablaðið - 06.10.2011, Blaðsíða 42

6. OKTÓBER 2011 FIMMTUDAGUR6 ● Bleika slaufan
Jóhanna Gunnarsdóttir:
MAÐUR ÞARF EKKI
AÐ VERA EINN
Fyrir nokkrum árum greind-ist ég með frumubreytingar
í leghálsi og átti í því í nokkur ár.
Fyrir tveimur árum fékk ég boð
um að mæta í krabbameinsleit og
þá fundust tvö ber í öðru brjóst-
inu hjá mér. Eftir sýnatöku kom í
ljós að þetta var illkynja æxli og
hraðstækkandi og ég fór í aðgerð.
Þegar ég fékk fréttir um að
ég væri komin með krabbamein
brá mér en svo kom upp þetta
keppnis skap og ég ákvað bara
að kýla á þetta og klára það. Ég
leyfði mér aldrei að hugsa eitt né
neitt annað.
Stuðningur kom alls staðar að.
Hann kom frá manninum mínum,
börnunum mínum, fjölskyldu
minni, vinnunni, yfirmanni í
vinnu. Allir sýndu stuðning. Það
var yndislegt að finna þennan
kærleika.
Það eina sem ég sé eftir er að
hafa ekki leitað fyrr aðstoðar hjá
Samhjálp kvenna, Krabbameins-
félaginu og Ljósinu. Það er svo
mikill stuðningur þegar maður
hittir konur sem hafa upp lifað
eitthvað svipað. Sumt sem ég
hafði verið að hugsa um og sagði
ekki neinum var það sem aðrir
voru líka að hugsa um og lentu
í. Maður þarf ekki að vera einn.
Ef maður hefur hinn minnsta
grun um að eitthvað sé að, í
brjóstinu eða maganum eða
bara eitthvað sem er ekki eðli-
legt, verður maður að leita sér
hjálpar og ekki hunsa skilaboð
frá líkamanum.
Íris Björk Viðarsdóttir:
KOMIN SEX MÁNUÐI
Á LEIÐ
Ég vaknaði á gamlársdags-morgun, komin sex mánuði
á leið, og lá í blóði mínu. Maður-
inn minn stökk upp og hringdi
á sjúkrabíl. Síðan hófust rann-
sóknir og þá kom í ljós að þetta
er illkynja æxli í ristli. Ég var
skorin upp. Það þurftu að vera
barnalæknar og fæðingar læknar
sem héldu leginu til hliðar á
meðan skurðlæknar og þeirra
aðstoðar menn sáu um ristilinn.
Og svo var barnið sett aftur inn
og saumað fyrir.
Tíu dögum síðar komu niður-
stöður um að þetta væri annars
stigs krabbamein í ristli og ekki
fannst neitt í eitlum. Að öllu jöfnu
hefði ég farið í lyfja meðferð.
Móðureðlið hjá mér var ofar
skynsemismörkum, ég tók þá
ákvörðun að fara ekki í lyfjagjöf.
Mér létti í raun þegar ég tók þá
ákvörðun. Síðan hafa liðið fjögur
ár og þetta hefur gengið mjög vel.
Jákvæðasta augnablikið í
mínum veikindum er að ég átti
von á heilbrigðu barni og að
krabbameinið var ekki búið að
dreifa sér.
Ég fékk frábæran stuðning frá
mínum nánustu ættingjum og
vinum. Það umvöfðu mann allir.
Maður var eiginlega bara setur í
bómull og lifði eins og drottning.
Mig langar að benda konum
sem greinast með krabbamein á
að þetta er alls ekki dauða dómur,
þetta getur gefið manni mjög
margt jákvætt og marga punkta
í reynslubankann. Og bara reyna
að lifa heilbrigðu lífi, það getur
verið forvörn því þá er maður
fljótari að ná sér aftur. Þegar
maður finnur fyrir einhverju
eða einhverjum einkennum, þá
er engin ástæða fyrir að bíða því
að sá tími getur verið ansi dýr-
mætur.
Ég óska mér þess helst að geta
lifað jákvæðu, hraustu og rólegu
lífi.
Brynja Guðjónsdóttir:
ÁKVAÐ AÐ VERA
JÁKVÆÐ EINS OG
POLLÝANNA
Ég greindist með krabbamein í lunga fyrir tæpu ári. Það
gerðist þannig að ég var bara eitt-
hvað að hnerra og það kom slím
í lófann á mér. Ég fór í lungna-
myndatöku og þá kom í ljós að
það var æxli í vinstra lunga. Ég
trúði því einhvern veginn allan
tímann að þetta væri góðkynja en
svo kom í ljós að þetta var krabba-
mein.
Mín fyrstu viðbrögð voru doði,
ég var dofin og reið af því að ég
hafði ekki reykt í eitt og hálft
ár og fannst einhvern veginn að
þetta gæti ekki verið að koma
fyrir mig. Fljótlega breyttist svo
þessi doði í ótta og vanlíðan og þá
aðallega út af fólkinu mínu.
Það sem að bjargaði mér var að
ég hitti aðra konu sem var búin að
greinast með lungnakrabbamein
og hún var búin að vera einkenna-
laus í fimm ár, þetta var sem sagt
ekki dauðadómur.
Ég fór þá einhvern veginn á
bleikt ský og ákvað að ég ætlaði
að komast yfir þetta og vera já-
kvæð eins og Pollýanna. Mitt
mottó er að horfa á björtu hlið-
arnar og sjá alltaf eitthvað já-
kvætt í öllu, alveg sama hversu
svart það er. Jákvæðasta augna-
blikið var þegar ég vaknaði upp
eftir aðgerðina. Fjölskyldan mín
var öll hjá mér og ég trúði því og
vissi að ég væri ekki með neitt
mein lengur.
Ég var komin út á sjöunda degi
eftir aðgerð og fór út að ganga.
Lengdi svo alltaf göngutúrinn
og var komin í ræktina eftir sex
vikur og nú fer ég í ræktina á
hverjum einasta degi. Allur þessi
stuðningur sem ég hef fengið er
alveg ómetanlegur. Fjölskyldan
mín studdi mig rosalega vel og
svo Krabbameinsfélagið en ég
veit ekki alveg hvernig ég hefði
komist af án þeirra og eins Ljóss-
ins, sem ég notaði mikið.
Ekki hunsa einkennin, bara alls
ekki. Mér finnst mikið atriði að
vekja fólki til umhugsunar um það
að allir geta fengið krabbamein og
eins það að reykingar drepa. Ef ég
væri Guð í einn dag þá myndi ég
óska þess að allir hættu að reykja.
Hversdagshetjurnar sex
● Sex konur voru valdar til að leika í auglýsingum Krabbameinsfélagsins fyrir Bleiku slaufuna. Þær segja frá reynslu sinni í myndskeiðum á vefnum
www.bleikaslaufan.is og eru einnig á veggspjöldum, í blaðaauglýsingum og á vefborðum.
Jóhanna Gunnarsdóttir, Íris Björk Viðarsdóttir, Brynja Guðjónsdóttir, Helga Torfadóttir, Hulda Hjálmarsdóttir og Björg Júlíana Árnadóttir.