Morgunblaðið - 09.10.2010, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2010
✝ Lundfríður Guð-rún Magnúsdóttir
fæddist 4.7. 1914 á
Herjólfsstöðum í Lax-
árdal í Skagafirði þar
sem foreldrar henn-
ar, Magnús Elías Sig-
urðsson og Þórunn
Björnsdóttir, bjuggu.
Hún lést 8.9. 2010.
Guðrún var næst-
elst átta systkina. Hin
voru: Hjörtur, f.
1913, d. 1965. Þórunn
Sigríður, f. 1917, d.
2000. Sigurður, f.
1920, d. 2002. Birna, f. 1923, d.
2007. Stefán, f. 1925, d. 1982. Guð-
mundur Ingimar, f. 1928 og Sig-
urlaug, f. 1931.
Guðrún ólst upp á Herjólfs-
stöðum, harðbýlu heiðarkoti næst-
innsta bæ í Skefilsstaðahreppi.
Fyrir tvítugt fór hún að heiman og
vann á ýmsum stöðum sem kaupa-
5.3. 1977, með Jóni Sigurðssyni. Ív-
ar var tvíkvæntur og eignaðist tvö
börn með fyrri konu sinni Þórunni
Elíasdóttur, Rósu og Guðjón Elías.
Rósa á eina dóttur. Með Ingólfi
Runólfssyni á Hálsum eignaðist
Guðrún fimm börn. 1) Magnús
Trausta, f. 8.8. 1947. Maki hans er
Kristín Árnadóttir, f. 7.10. 1948.
Trausti á dótturina Áróru Eiri.
Maki hennar er Steinn Linnet.
Kristín á Erlu Björk Sveinbjörns-
dóttur. Maki hennar er Sveinn Ottó
Sigurðsson og eiga þau þrjú börn.
2) Ingibjörgu, f. 18.8. 1949. Maki
hennar er Aðalsteinn Vilbergsson.
Ingibjörg á tvo syni: Arnar Víði
Jónsson. Maki er Guðbjörg Kon-
ráðsdóttir og eiga þau tvö börn,
Tryggva Val Sæmundsson, maki
Kristín Jónsdóttir og eiga þau tvo
syni. 3) Runólf, f. 23.3. 1951, maki
Samruai Chimchan, f. 10.9. 1974.
Hún á einn son. 4) Þórunni, f.
23.12. 1953. Maki Kristinn Ásgeirs-
son, f. 13.11. 1953, og eiga þau tvö
börn, Hörpu Dögg sem á einn son
og Elfar Örn. Unnusta hans er
Tina Paic. 5) Pálma, f. 9.12. 1956.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Reykholtskirkju 17. september
2010.
kona í sveit og við
fatasaum á Akureyri
og í Reykjavík.
Hún hélt um tíma
heimili með Sigríði
systur sinni á Ak-
ureyri. Eftir að hafa
verið um tíma hjá
Hirti bróður sínum á
Hvammkoti á Skaga
réðst hún árið 1945
sem bústýra til Ing-
ólfs Runólfssonar (f.
28.9. 1898, d. 5.6.
1970) að Hálsum í
Skorradal og bjó þar
til dánardægurs.
Þegar Guðrún kom að Hálsum
átti hún tvö börn. 1) Sigríði Huldu,
f. 22.1. 1936, með Þorsteini Björns-
syni. Maki hennar er Ágúst Pétur
Haraldsson, f. 13.10. 1935, og eiga
þau þrjú börn Erlu, Harald og Sól-
veigu og barnabörn þeirra eru sjö.
2) Ívar Hreinberg, f. 18.11. 1941, d.
,Það er ofsagaman hérna en
stundum rigning,“ segir í bréfi sem
lítill og mjór tíu ára strákur sendi
mömmu sinni 28. júní 1977 á fyrstu
vikunum „í sveitinni“. Hálsar í
Skorradal eru nú reyndar bara í um
tuttugu mínútna akstursfjarlægð frá
heimabænum Borgarnesi. Þetta
virtist hins vegar órafjarlægð þá.
Drengnum leist ekkert sérstaklega
vel á það að vera sendur í sveit enda
matvandur mömmustrákur og ekki
sérlega hugaður. Heimþráin var rík
fyrstu dagana en svo fór þetta allt
mjög skánandi. Það var henni Guð-
rúnu á Hálsum að þakka sem lét
unga sem aldna yfirleitt ekki komast
upp með neitt múður. Hún var af-
skaplega hörð af sér og gerði kröfur
til annarra en frá henni stafaði mik-
illi hlýju og hún reyndist drengnum
afar vel.
Á Hálsum var ég þrjú sumur og
líkaði vel. Þangað átti ég svo eftir að
leita oft aftur. Þar var stórt og líf-
legt heimili Guðrúnar og barnanna
hennar sem voru heimakær eins og
hún sjálf. Þau Hulda, Trausti, Dista,
Gaukur, Þórunn og Pálmi sinntu
móður sinni afar vel alla tíð.
Guðrún kenndi mér að meta
sveitalífið, vinna og umgangast dýr-
in. Ég varð kúasmalinn og sá um
Skrautu, Kolbrúnu, Lilju Rós,
Skjöldu, Flóru, Geislu, Hjálmu,
Húfu, Pentu, Hyrnu, Skjólu, Skessu,
Vörtu og Dimmu (sem var kolsvört
og óhugnanleg eins og segir í bréf-
inu). Og svo voru þarna líka tíkin
Loppa og kötturinn Gulur og hest-
arnir hétu Funi, Léttfeti, Komma,
Vaka, Litla Jörp og Fluga. Mér
fannst ég vera orðinn mikill sveita-
maður eftir aðeins nokkrar vikur.
Bestu stundirnar með Guðrúnu
voru yfirleitt úti við vinnuna. Því-
líkur kraftur í þessari litlu og
grönnu konu sem orðin var 63 ára
gömul þegar ég kom í sveitina.
Henni féll hreinlega aldrei verk úr
hendi. Hún var enda alin upp við
kröpp kjör í stórum systkinahópi á
heiðarkoti í afskekktri sveit og var
farin að vinna fyrir sér fyrir tvítugt.
Hún var sannkölluð sveitakona sem
undi hag sínum vel á Hálsum og
vildi, held ég, hvergi annars staðar
vera eftir að hún kom þangað fyrst,
rúmlega þrítug, stríðslokaárið 1945.
Þar átti hún líka eftir að búa í 65 ár.
Börn hennar, Dista og Pálmi,
bjuggu með henni alla tíð á Hálsum
og er það þeim fyrst og fremst að
þakka að hún gat búið þar nánast til
dánardægurs.
Ég þakka Guðrúnu á Hálsum fyr-
ir allt og bið góðan guð að geyma
hana.
Ari Sigvaldason.
Lundfríður Guðrún
Magnúsdóttir
Elsku, Unnur, mig
langar til að spjalla
við þig í stutta stund.
Ég ætla að ímynda
mér að við sitjum við eldhúsborðið
þitt. Þú situr á móti mér með
krosslagða fætur með spenntar
greipar, hallar þér aðeins fram á
borðið. Gleraugun svona á nefinu,
næstum því. Þér liggur mikið á
hjarta eins og alltaf og það glamp-
ar úr augunum þínum og þú horfir
á mig líkt og þú sjáir inn í sál
mína. Mér finnst ég alltaf hafa
þekkt þig. Þú býður mér kaffi og
með’í. Englakaffi. Unnur, ég trúi
því að sálir okkar hafir verið sam-
ferða áður. Þú kinkar kolli um leið
tekur þú þéttingsfast um hendur
mínar. Og það hvernig þú tekur
hendur mínar og setur þær inn í
lófana þína er eins og þú hélst ut-
an um samferðafólkið þitt. Það
segir einhvern veginn allt um þig.
Þú skildir allt svo vel, þú kvartaði
ekki. Þér var nú alveg slétt sama
hvað öðrum fannst og réttlætis-
kenndin þín var skjöldurinn þinn.
Það er hlýja í höndum þínum.
Ég man, Unnur, þegar ég sá þig
í fyrsta skiptið bak við langa borð-
ið í Tollinum, þar sem þú starfaðir
í afgreiðslunni. Ég var sendill með
tollapappíra. Ég kallaði þig Eng-
ilinn. Það gneistaði af þér, það var
Unnur Þyri
Guðlaugsdóttir
✝ Unnur Þyri Guð-laugsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 9. júlí
1930. Hún lést á
Landspítalanum í
Reykjavík 16. sept-
ember 2010.
Jarðarför Unnar
fór fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 24.
september 2010.
svo mikil orka, húm-
or og elska sem
streymdi frá þér, og
ég fór náttúrlega aft-
ast í lengstu röðina
sem var fyrir framan
borði þitt. Það voru
fleiri sem skynjuðu
þetta. Mér fannst þú
eins og vin í eyði-
mörk. Þú áttir það til
að geta stokkið hratt
upp á nef þér, en það
var líka hægt að
hlæja með þér að
allri vitleysunni. Þú
ert svo vitur sál. Mikið held ég að
þú sért glöð núna hjá honum
Herði þínum, hann er nú örugg-
lega búinn að skrá ykkur í hjóna-
golfmót þarna hinum megin. Nú
gróa öll hjartasárin með mildi og
kærleika Guðs. Ég ímynda mér að
nú getir þú andað létt og flogið
líkt og fuglinn Fönix. Þú varst svo
hugrökk, Unnur, þú lést aldrei
neitt stoppa þig og ég held að fólk
hafi líka oft misskilið tilgang þinn,
viljinn þinn var svo sterkur. Það
var kannski ekki fyrir alla að
mæta þér í réttlætisstrunsinu, það
fylgdi því gustur.
Já, Unnur, það gustaði nú
stundum hressilega af þér. Ég
dáðist að þér, þú vildir bara sann-
leikann. Þú gafst mér líka að
borða eins og öllum hinum börn-
um þínum og fyrir það er ég
þakklát því þetta var ekki bara
matur heldur andleg næring sem
ég þráði svo mikið … þú skildir
það.
Þið Hörður tókuð mig með upp
í sumarbústaðinn ykkar í Gríms-
nesinu. Það var bara svo gott að
vera með ykkur, það þurfti heldur
ekki alltaf að tala, það var líka
hægt að vera. Unnur, þú hafðir
heilunarmátt og bænir þínar voru
heitar. Það fann ég. Þú vissir það
sem öðrum var hulið, en þú varst
nú ekkert að flíka því. Ég veit að
þú barst harm þinn í hljóði, þegar
Hörður yfirgaf bústað sinn hlýtur
það að hafa verið einmanalegt. Ég
finn friðinn streyma frá þér og nú
ertu farin að syngja. Þá er best að
koma sér og leyfa þér að hvíla í
ilminum af rósunum í garðinum
hjá Guði. Eftir stendur minning
þín sem lifir áfram svo falleg og
björt hjá okkur sem eftir erum í
jarðneskunni. Hafðu innilegar
þakkir fyrir allt sem þú gafst.
Kveðja,
Kristín Sigurðardóttir
og börn.
Skjótt skipast veður í lofti, þannig
er það einnig með lífið og fallvalt-
leika þess. Er ég kvaddi Sigurbjörn,
bróður minn, fyrir örfáum dögum
grunaði mig ekki að það yrði okkar
hinsta kveðja.
Hann var æðrulaus eins og alltaf,
enda ekki kvartsár að eðlisfari. Fáa
menn hef ég þekkt harðari af sér og
ófúsari að beiðast vægðar á einn eða
annan hátt.
Við bræðurnir þrír ólumst upp á
Fossum, afskekktri dalajörð við mik-
ið ástríki og samheldni.
Þegar móðir okkar féll frá aðeins
fjörutíu og níu ára gömul kom það í
hlut okkar yngri bræðranna, minn
og Bjössa, en það var hann jafnan
kallaður af kunnugum, að elda mat-
inn.
Ekki kom til greina annað en
halda áfram. Við höfðum að vísu oft
stúlkur yfir sumartímann, en vorum
oftast einir á vetrum.
Guðmundur Sigurbjörn
Guðmundsson
✝ Guðmundur Sig-urbjörn Guð-
mundsson, bóndi á
Fossum í Svartárdal,
Austur-Húnavatns-
sýslu, fæddist 20.
febrúar 1930. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 24. september
2010.
Guðmundur Sig-
urbjörn var jarðsung-
inn frá Bergstaða-
kirkju 2. október
2010.
Og þannig var það
þar til mágkona mín
Jóna S. Stefánsdóttir
kom til okkar austan
af Fljótsdalshéraði
sumarið 1959. Það
varð Fossaheimilinu
mikil gæfa.
Þau Bjössi bróðir og
hún felldu hugi saman
og giftust.
Nú fóru í hönd
annasöm ár mikilla
framkvæmda, bæði í
ræktun og útihúsa-
byggingum. Þar naust
þú þín vel, bróðir, með atorku þinni
og eljusemi. Jóna og Bjössi voru afar
samhent þó að ekki væru þau lík.
Börnin fæddust nú hvert af öðru.
Öll vel heppnuð, dugnaðar- og mann-
kostafólk.
Bróðir minn var afar heimakær,
las mikið ef næði gafst til. Hann sótt-
ist ekki eftir mannaforráðum, en
hafði samt áhveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum.
Og nú er skarð fyrir skildi.
Jóna mágkona orðin ein eftir á
Fossum, þar sem Sigurður bróðir
dvelst nú á Héraðshælinu á Blöndu-
ósi þrotinn að kröftum.
Nú horfir ekki vel í sveitum lands-
ins. Þú, kæri bróðir, stóðst vaktina
meðan stætt var. Öll fjölskyldan
saknar þín mjög. Ég bið þann sem
öllu ræður að styrkja okkur öll.
Farðu vel, elsku bróðir, með þökk
fyrir allt.
Sigurjón Guðmundsson.
Góð kona er gengin
og þakka ber um-
hyggju og velvild til
kvennaskólastúlkna,
sem komu til borgarinnar upp úr
miðri síðustu öld.
Sigurbjörg hafði upplifað það, að
lífið fer ekki alltaf mjúkum höndum
um einstaklingin, en jákvætt við-
horf hennar gagnvart lífinu og
glettnin, sem einkenndu hana,
höfðu góð áhrif á sveitastúlkurnar,
sem sóttust eftir nærveru hennar.
Skólavörðustígurinn varð eins-
konar samnefnari fyrir Sigurbjörgu
í huga okkar; þar var heimili henn-
ar og vinnustaður til margra ára.
Gott var að eiga vinkonu í mið-
bænum, stutt að fara til þess að
hlusta á plöturnar hennar með am-
erísku dægurlögunum, sem þá voru
vinsælust, og gott að vera alltaf viss
um, að aldursmunurinn skipti engu
máli.
Árin eru orðin mörg frá fyrstu
kynnum; alltaf hefir hún átt pláss í
tilveru okkar og við í hennar. Sama
Sigurbjörg
Björgvinsdóttir
✝ Sigurbjörg Björg-vinsdóttir fæddist
í Reykjavík 23. janúar
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð hinn 18.
september 2010.
Utför Sigurbjargar
fór fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 28.
september 2010.
var, hvort við heim-
sóttum hana á Þórs-
götuna, í Gullsmárann
eða í Sunnuhlíð, alltaf
fundum við sömu já-
kvæðu viðbrögðin og
forðum.
Það er gott að
minnast þeirra, sem
markað hafa h
eilladrjúg spor í
æviveginn okkar. Slík
manneskja var Sigur-
björg Björgvinsdóttir.
Innilegar samúðar-
kveðjur til Stefáns og
frændgarðs hennar. Guð blessi
minningu hennar.
Helga Sveinsdóttir,
Sigrún Ólafsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt á
reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en
3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar