Morgunblaðið - 09.12.2010, Qupperneq 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. DESEMBER 2010
✝ Jóhanna ÞórunnEmilsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
júní 1933. Hún lést
27. nóvember 2010.
Foreldrar hennar
voru Emil Jónatan
Jónsson, f. 10. októ-
ber 1906, d. 1967 og
Guðrún Björg Guð-
jónsdóttir, f. 27. júlí
1905, d. 1980. Fóstur-
foreldrar Jóhönnu
voru Kristján Lár-
usson og Þóra
Björnsdóttir í Mikla-
holtsseli, Miklaholtshreppi. Systir
Jóhönnu samfeðra er Edda Emils-
dóttir, f. 13. mars 1940. Systkini Jó-
hönnu sammæðra eru; Alice Gyða
Einarsdóttir, f. 1928, d. 2006, Guð-
rún Þórunn Jensdóttir, f. 25.7.
1936, d. 1964, Steinar Ingimundur
Jensson, f. 14.9. 1940. Björgvin Jens
Jensson, f. 27.7. 1946, Elísabet Jens-
dóttir, f. 19.8. 1947. Fóstursystkini
hennar eru; Ingveldur Jóhanna, f.
27. nóvember 1908, Alexander, f.
11. september 1910, Sveinbjörg
Dagbjört, f. 22. júní 1911, Lára
inmaður hennar er Guðjón Gunn-
arsson, f. 29. apríl 1963. Börn
þeirra: Jóhanna Ósk og Gunnar
Ingi, f. 27. apríl 1998. 3) Erla Guð-
rún, f. 17. ágúst 1965. Sambýlis-
maður Magnús Kristjánsson, f. 22.
september 1957. Börn þeirra: Þór-
unn Anna, f. 10. janúar 1993, og
Guðbjartur Rúnar, f. 29. mars 1996.
Áður átti Magnús 4 syni; Jósep,
Kristján, Andrés og Helgi. 4) Helgi
Þröstur Guðbjartsson, f. 31. mars
1967. Sambýliskona hans er Inga
Sigríður Ingvarsdóttir, f. 3. maí
1978. Börn þeirra: Ingvar Bragi, f.
24. ágúst 2001, og Dagbjört Lilja, f.
26. janúar 2004.
Jóhanna Þórunn var tæplega árs-
gömul þegar hún kom í Miklaholts-
sel og ólst þar upp. Í byrjun ársins
1957 hófu Jóhanna og Guðbjartur
búskap í Miklaholtsseli og fluttu að
Hólslandi árið 1958. Þau urðu fyrir
því óláni árið 1960 að íbúðarhúsið
brann ofan af þeim og stuttu seinna
fluttu þau að Lækjamótum í sömu
sveit. Þar bjuggu þau til 1980. Jó-
hanna vann ýmis störf, vann mörg
haust í sláturhúsinu í Borgarnesi, 2
vetur í Laugargerðisskóla og vann í
fiskvinnslu í Ólafsvík í rúm 20 ár. Í
desember árið 2003 flutti Jóhanna í
Borgarnes og bjó þar til dauðadags.
Jóhanna verður jarðsungin í Fá-
skrúðarbakkakirkju í dag, 9. des-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14. Jarðsett verður þar.
Guðbjörg, f. 13. sept-
ember 1915, Inga Sig-
ríður, f. 30. júní 1919,
Björn Kristján, f. 27.
október 1923, og Hall-
dóra, f. 23. maí 1929.
Þau eru öll látin.
1. janúar 1958 gift-
ist Jóhanna, Guðbjarti
Kristjánssyni frá Fá-
skrúðarbakka, f. 26.
febrúar 1932, d. 18.
mars 1992. Börn
þeirra: 1) Veronika
Kristín, f. 11. desem-
ber 1957. Eiginmaður
hennar er Jóhannes Þórarinsson, f.
20. mars 1948. Börn þeirra: a) Guð-
bjartur Þór, f. 21. október 1979.
Barn hans er Veronika Líf, f. 5. júlí
2006. b) Þóranna Björk Jóhann-
esdóttir, f. 9. mars 1982. Sambýlis-
maður hennar er Salómon Ingi
Gunnlaugsson, f. 9. apríl 1977. Börn
þeirra: Rósa María, f. 29. mars
2002, Jóhannes Vignir, f. 10. febr-
úar 2004, Hafsteinn Þór, f. 29. júní
2005 og Jasmín Rán, f. 20. maí 2010.
c) Lára Sif, f. 5. mars 2001. 2) Þóra
Kristrún, f. 26. júlí 1962. Eig-
Elsku mamma mín, þú varst dugn-
aðarforkur og taldir ekkert eftir þér.
Aldrei féll þér verk úr hendi.
Þú varst ein með börn og bú því
pabbi var svo mikið veikur þegar við
vorum krakkar. En oft var erfitt og
þú komst í gegnum þetta. Nú seinni
ár varst þú hamingjusömust þegar þú
varst komin í sumarbústaðinn þinn
fyrir vestan og hafðir okkur öll hjá
þér.
Takk fyrir öll sokkapörin og flott-
ustu vettlinga í heimi sem þú prjón-
aðir á stóra sem smáa. Við skulum
passa vel hvort upp á annað og halda
vel utan um okkar fjölskyldu.
Takk fyrir allt, mamma mín.
Veronika Kr. Guðbjartsdóttir
og fjölskylda.
Hafursfjall er stórt og bratt,
stendur yfir Seli.
Af því stafar stundum kalt
í stormi og norðan éli
Horfi ég á Hlíðina
og Hafurstindinn bratta.
Glatt skín sól á heiðina
og á hjörðina mína bjarta.
Þessar vísur orti hún mamma mín
um fjallið góða sem gnæfði yfir æsku-
heimilinu hennar. Hún var hagmælt
strax á unga aldri og þær voru ófáar
vísurnar sem hún fór með fyrir okk-
ur, bæði eftir sig og aðra.
Alla sína ævi þurfti hún að vinna
mikið. Faðir minn veiktist ungur að
árum og hún sá um okkur systkinin
og búskapinn. Sjaldan sat hún auðum
höndum og ekki breyttist það eftir að
hún hætti að vinna og flutti í Borg-
arnes. Nær daglega labbaði hún til
mín eða Stínu systur minnar. Þegar
heim kom, dró hún iðulega fram
prjónana. Á heimilinu okkar eru til
ótal sokkar og vettlingar eftir hana.
Hugur hennar var alltaf í sveitinni
góðu. Bústaðurinn var hennar annað
heimili. Þar dvaldi hún meirihluta
sumarsins. Þar gnæfa Ljósufjöllin yf-
ir, Snæfellsjökullinn blasir við úr
vestri og Hafursfjallið úr austri.
Þarna eru ræturnar.
Nú er komið að kveðjustund. Megi
mín kæra mamma hvíla í fríði. Guð
geymi hana og varðveiti. Minning
hennar lifir.
Helgi Þröstur Guðbjartsson
og fjölskylda.
Elsku amma, við söknum þín mjög
mikið. Þú hvarfst of fljótt frá okkur.
Við erum samt þakklát fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum með þér
og allar þessar góðu minningar sem
við geymum í hjarta okkar. Þar má
nefna allar heimsóknirnar til þín, öll
þau jól sem þú varst hjá okkur og svo
má alls ekki gleyma því að þú beiðst
alltaf jafn spennt eftir að komast í
sauðburðinn á hverju vori og hjálpa
til í eldhúsinu, það var orðin fastur
liður og eigum við eftir að sakna
þessa góðu tíma sem þú varst hjá
okkur. Þessar minningar hafa verið
mikilvægar í gegnum þessa miklu
sorg.
Við munum aldrei gleyma hversu
góð og hlý manneskja þú varst. Þú
varst sú manneskja sem allir ættu að
taka sér til fyrirmyndar. Þú varst
ekki mikið fyrir að þiggja hluti en þú
vildir miklu frekar gefa af þér, þannig
lifðir þú lífinu þínu og þá varstu líka
hamingjusömust. Þú varst hugrökk í
gegnum allt þitt líf og lifðir því sem
mjög sjálfstæð kona. Lést ekkert
stoppa þig í neinu, þú gerðir bara það
sem þú ætlaðir þér og ekkert minna
en það.
Hvíldu í friði, elsku amma okkar,
og við munum aldrei gleyma þér.
Kveðja,
Þórunn og Guðbjartur.
Elsku amma Jóhanna var alltaf svo
góð. Hún spilaði mikið við okkur, gaf
okkur ótal rúsínur og fullt af ís.
Við eigum mörg pör af sokkum og
vettlingum sem hún prjónaði handa
okkur svo okkur yrði ekki kalt.
Við gistum oft í bústaðnum hennar
á háaloftinu. Amma var alltaf labb-
andi um allt Borgarnes og kom oft til
okkar í heimsókn. Nebbi, sem er
kisan okkar, elskaði hana enda elsk-
uðu allar kisur hana ömmu okkar.
Hún var mikill dýravinur.
Amma Jóhanna var alltaf að fara
með vísur. Hún samdi vísur um okkur
sem eru svona:
Ingvar Bragi er í lagi,
yndislegur gæi.
Alltaf brosir hann til mín,
eins og þegar sólin skín
Dagbjört Lilja er ljúf og hljóð,
lætur brosin skína.
Hún er alltaf undurgóð
við hana ömmu sína.
Hvíldu í friði, elsku amma. Við
gleymum þér aldrei.
Ingvar Bragi og Dagbjört Lilja.
Fallega amma mín.
Þú kenndir mér svo margt
um söguna þína.
Og ég sagði þér samt ekki allt
um fjölskylduna mína.
Þú sagðir mér stutt ljóð úr bókinni
þinni
en ég skildi samt ekki neitt orð úr
henni.
Ég grét og grét þegar ég heyrði um þig
að þú værir komin í himininn.
Þó það gerðist bara í dag
skil ég ekki hvernig þú fórst svona.
Þú ert með nafnið mitt
sem gerði svona einstakt við lífið þitt.
Minnumst þín og gleymum þér
aldrei.
Jóhanna Ósk Guðjónsdóttir og
fjölskylda.
Elsku Hanna mín.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast þín núna á aðventunni. Mér
finnst þetta eitthvað svo skrítið, en
maður skilur ekki lífið, allavega ekki
alltaf. Ég er í mörg ár búin að segja
við hana Birnu konuna mína að þegar
það heyrast gömul lög í útvarpinu, frá
þessum gömlu góðu dögum, þá dettur
mér alltaf í hug þú, elsku frænka, því
frá 5 ára aldri og næstu ár þar á eftir
vorum við samtíða í Seli á sumrin og
fórum saman í fjósið og alltaf varst þú
að syngja þessi gömlu góðu lög.
Þá minnist ég útreiðatúranna sem
við fórum í saman og hlustuðum á
kyrrðina þegar ég var krakki. Svo fór
ég að stunda búskap í Seli og þá var
svo stutt á milli okkar, því þið bjugg-
uð á Lækjarmótum. Svo leið tíminn
og Bjartur maðurinn þinn varð veik-
ur, og alltaf versnaði honum, svo ég
kom og reyndi eins og gat að hjálpa til
við heyskap og fleira sem þurfti að
gera, því þið áttuð fjögur ung börn,
og ég vildi ekki að þú stæðir alveg ein
í þessu. En þú varst lágvaxin kona, en
samt svo stór, því þú varst sívinnandi
og fáir hefðu farið í þín spor.
Svo kom að því að Bjartur kvaddi
þetta líf, en þú helst áfram á Lækj-
armótum með Stínu dóttur þinni og
Jóa tengdasyni þínum. Síðan fórstu
að vinna í fiski í Ólafsvík, og við kom-
um þangað hjónin til að hitta þig og
Bjössa bróður þinn. Svo kom að því
að Stína og Jói brugðu búi og fluttu í
Borgarnes, en þú byggðir svo falleg-
an sumarbústað í Hörgsholti og
eyddir öllum stundum þar, þegar tími
gafst til, og þangað var svo gott að
koma, þegar við hjónin vorum í sum-
arbústað okkar Þórislundi, sem er
rétt hjá, en svo fluttir þú í Borgarnes,
og alltaf þegar þú komst vestur í
Hörgsholt, þá komstu við hjá okkur.
Ég gæti endalaust haldið áfram að
skrifa en læt hér staðar numið.
Elsku Stína og fjölskylda, Þóra og
fjölskylda, Erla og fjölskylda, Helgi
og fjölskylda, guð blessi ykkur öll á
þessum erfiðu tímum og guð gefi ykk-
ur öllum styrk.
Kveðja til þín, elsku Hanna mín,
með þökk fyrir samfylgdina
Elskulega mamma mín,
mjúk er alltaf höndin þín.
Tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
.......
(Sig. Júl. Jóhannesson.)
Kveðja,
Þórir og Sigurbirna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.(Vald.
Briem)
Takk fyrir allar góðu stundirnar,
Hanna mín.
Þín
Sandra Dögg.
Jóhanna Þórunn
Emilsdóttir
✝ Hólmfríður Guð-laug Jónsdóttir
fæddist á Akureyri 13.
mars 1922. Hún and-
aðist á hjúkrunardeild
Grundar í Reykjavík
28. nóvember 2010.
Foreldrar hennar
voru Magnúsina Krist-
insdóttir og Jón Sig-
urðsson. Þar ólst hún
upp ásamt bræðrum
sínum Brynleifi, Sig-
urði Kristni og Helga.
Hólmfríður giftist
Ingva S. Ingvarssyni
árið 1946. Hann lést 26. ágúst 2009.
Hún lætur eftir sig eina dóttur,
Bergljótu Kristínu gift Einari Krist-
mundi Guðmundssyni, fimm barna-
börn og langömmubarn.
Hólmfríður lauk
gagnfræðaprófi frá
Menntaskólanum á
Akureyri og vann við
afgreiðslu- og
skrifstofustörf þar til
hún giftist. Hólm-
fríður fylgdi eig-
inmanni sínum í starfi,
var húsfreyja, móðir
og loks sendiherrafrú.
Við starfslok 1995
fluttu þau heim til Ís-
lands og reistu fallegt
heimili að Þorragötu 5
í Reykjavík. Þar áttu
þau heima til æviloka.
Hólmfríður Guðlaug verður jarð-
sungin frá Grafarvogskirkju í dag,
9. desember 2010, og hefst athöfnin
kl. 13.
Það er varla hægt að minnast
mömmu án þess að minnast á pabba
svo náin voru þau, en hann lést fyrir
rétt rúmu ári síðan. Mamma sat við
sjúkrabeð hans á hverjum degi og
grátbað hann um að láta sér batna.
Þegar hann andaðist fór lífsneisti
mömmu með honum í gröfina. Ég
tók á mig eins mikið af verkum
pabba og ég gat til að hlífa henni og
gera lífið léttbærara. Sorg og sökn-
uður yrðu að bíða betri tíma. Ég
þurfti að vera sterk og styðja
mömmu. Pabbi hefði viljað það. Nú
hef ég tóm til að syrgja þau bæði.
Mamma og pabbi kynntust á MA-
balli. Það var ást við fyrstu sýn. Eft-
ir það voru þau óaðskiljanleg. Ævi-
starf hans varð hennar starf. Líf
hans hennar líf. Þau byrjuðu með
tvær hendur tómar en höfðu hvort
annað. Saman gengu þau á vit æv-
intýranna og líf þeirra var ævintýri
líkast. Mamma og pabbi unnu vel
saman og skiptu með sér verkum.
Flestir þekkja starfsferil pabba en
færri hlut mömmu í velgengni hans.
Sagt er að á bak við hvern merk-
ismann standi sómakona.
Mamma tók hlutverki sínu sem
sendiherrafrú mjög alvarlega. Í
hennar augum voru sendiherrahjón
fulltrúar Íslands á erlendri grundu
og sendiráðið opinbert heimili ís-
lendinga. Til þeirra mátti alltaf leita
og þangað voru allir velkomnir. Hún
var glæsilegur fulltrúi þjóðar sinnar,
gestrisin og greiðvikin. Mamma var
Hringskona, vildi láta gott af sér
leiða og styrkti á ævi sinni mörg góð
málefni.
Undanfarin ár höfðu mamma og
pabbi farið norður í júní á hverju ári.
Akureyri var heimabær mömmu,
pabbi hafði stundað nám við MA,
þau höfðu kynnst þar og gift sig í
Akureyrarkirkju. Margar góðar
minningar tengdu þau við höfuðborg
norðurlands. Þau hlökkuðu sérstak-
lega til Jubileum-ballsins 2010 því þá
hefði pabbi orðið 65 ára stúdent. Eft-
ir að pabbi dó langaði mömmu að
heiðra minningu hans með því að
fara en treysti sér ekki ein. Ég var
fljót að bjóðast til að fylgja henni.
Við hittum árganginn hans pabba,
fórum á Jubileum-ballið og fögnuð-
um 17. júní. Við fréttum af níræð-
isafmæli æskuvinkonu mömmu og
frestuðum för okkar suður um
nokkra daga. Urðu þar miklir fagn-
aðarfundir! Við keyrðum um Eyja-
fjörðinn og mamma sagði sögur af
æsku sinni, frændfólki og skondnum
uppákomum. Ég hafði ekki séð
mömmu svona lífsglaða síðan pabbi
féll frá. Þessi ferð var ógleymanleg.
Mamma bar veikindi sín af miklu
æðruleysi. Hún kvartaði aldrei og
gerði að jafnaði lítið úr veikindum
sínum við þá sem heimsóttu eða
hringdu í hana. Undir lokin hrakaði
henni ört. „Jæja Bergljót mín, nú
held ég að pabbi þinn sé farinn að
kalla á mig“ sagði hún. Viku seinna
hlýddi hún kallinu og kvaddi þetta líf.
Sjötíu ár eru liðin frá því að afi
Jón orti heilræðisvísu til dóttur sinn-
ar sem þá var átján ára gömul.
Mömmu þótti ákaflega vænt um
þessa vísu. Heilræðin hélt hún í
heiðri alla ævi og eiga við í dag sem
aldrei fyrr.
Stráin smáu stígðu ei á,
stikaðu dyggða veginn.
Gleði í hjarta og gleði á brá
gefst þá báðum megin.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
mamma mín. Kysstu pabba frá mér.
Guð geymi þig. Guð geymi ykkur
bæði.
Bergljót Kristín Ingvadóttir.
Ég kveð í dag ömmu mína, al-
nöfnu mína og bestu vinkonu. Við
vorum rosalega nánar, ég gat sagt
henni allt, bæði ef mér leið illa og
líka ef mér leið vel. Hún studdi mig
og okkur systkinin í öllu sem við
gerðum. Ég man þegar ég hætti í
skólanum og kom í fréttunum vegna
eineltis sem ég lenti í, þá klippti hún
allar greinarnar út og setti í bók og
bauð okkur svo út að borða til að
halda upp á að ég væri laus úr einelt-
inu. Hún studdi mig í einu og öllu og
fyrir það elska ég hana.
Amma vildi vera svona „kúl“
amma eins og hún orðaði það. Ég
man þegar hún fór með mér inn á
klósett á veitingastað á Akureyri og
setti á sig bleikan gloss og segir við
mig: „Ég er ekkert gömul amma, ég
er kúl amma!“ Enda var hún það.
Hún hefur og mun alltaf vera prins-
essa. Eftir að afi dó sagði hún mér
oft söguna af því hvernig hún og afi
kynntust. Henni var boðið á MA-ball
á Akureyri. Þegar bíllinn stoppar
fyrir utan skólann opnast hurðin og
stendur þarna myndarlegasti maður
sem hún hafði nokkurn tímann séð.
Hann tekur í höndina á henni og
leiðir hana út á dansgólfið og dansa
þau allt kvöldið. Ári seinna eru þau
gift og voru þau gift í 64 ár. Þetta var
ást við fyrstu sýn og hún dofnaði
aldrei.
Mér finnst gott að ímynda mér að
afi hafi komið til ömmu í svefni og
dansað með hana í burtu alveg eins
og þegar þau kynntust fyrst.
Ég mun alltaf sakna ömmu. Ég
mun sakna hlátursins hennar og
brossins hennar. Hún mun alltaf
vera til staðar í hjartanu mínu.
Ég elska þig, amma. Kysstu afa
frá mér.
Hólmfríður Guðlaug
Einarsdóttir.
Hólmfríður Guðlaug
Jónsdóttir