Líf og list - 01.10.1950, Blaðsíða 20

- Ég er rétt að verða til,
pabbi, kallaði hún á móti.
Mér var satt að segja hálfórótt
innanbrjóst vegna þeirrar föður-
legu ábyrgðar, sem hvíldu á mér.
En hvernig mundi þá blessuðu
barninu líða, sem átti að ganga í
gegnum allar þessar þrengingar?
Ég dáðist að því, hvað hún var
róleg og röskleg, þegar hún kyssti
móður sína, því að ég fann glöggt
á sjálfum mér, hvað litla hjartað
hennar barðist ótt af kvíða. Ég
skammast mín ekkert fyrir að
segja, að ég var stoltur af henni
dóttur minni þá. Og á slíkri
stundu finnur maður glöggt,
hversu heppilegt það er að vera
dálítill barnasálfræðingur. Og ég
hugsaði mér jafnvel þá, að skrifa
dálitla grein um þetta í norskt
tímarit öðrum feðrum til lærdóms
og leiðbeiningar.
Svo héldum við af stað. Um leið
og við gengurn niður stigann
kallaði konan mín á eftir mér. —
Æi, kauptu nú fyrir mig kola eða
makríl í matinn á heimleiðinni,
góði minn.
Ég leiddi dóttur mína mér við
hönd, eins og ég man að ég sá á
myndinni í barnablaðinu forðum.
Það var ekki nema röskur tíu mín-
útna gangur til skólans. Fyrst gekk
ég þögull við hlið hennar af ásettu
ráði, því að sá sem veit eitthvað
um barnasálarfræði skilur, að
barnið þarf að jafna sig svolítið
með sjálfu sér fyrstu sporin frá
heimilinu.
Hún bar skólatöskuna á bakinu
og virtist vera hreykin af henni.
Því meir dáðist ég að hugrekki
hennar, þar sem ég vissi, að þessi
atburður hvíldi þrátt fyrir allt
sem margföld byrði á þessum litlu
herðum.
Þegar við höfðum gengið góðan
spöl áleit ég tíma tilkominn að
segja eitthvað hughreystandi við
hana. Ég ræskti mig því og sagði:
— Ég er viss um, að þér þykir
gaman að ganga í skóla, þó að þér
leiðist kannske eitthvað fyrstu dag-
ana. Mér lízt vel á kennslukonuna
þína. Ég er alveg viss um, að hún
verður góð við þig.
Þegar maður talar við börn, þá
á maður alltaf að nota þann orða-
forða, sem barnið skilur. Maður á
aldrei að vera hátíðlegur við börn.
— Æ, vertu ekki að þessu, pabbi.
Það er svo leiðinlegt, að heyra þig
tala svona, sagði Edda.
Hm. Hún er ekki svo lítið rogg-
in sú stutta. En ég skildi hana samt
vel. Það var ógætilegt af mér að
vera að rifja þetta upp fyrir henni.
Þetta var henni nógu jmngbæirt
samt. Þá sagði Edda allt í einu:
— Og mundu svo eftir að kaupa
kola eða makríl í matinn á heim-
leiðinni, eins og hún mamma bað
þig um.
Nú, nú. Var það ég sem var að
ganga í skóla eða hún? En þar kom
sálfræðikunnátta mín mér að góðu
haldi. Og auk þess þekkti ég hana
dóttur mína. Hún var alltaf svo
hugsunarsöm við hana móður sína,
þótt ung væri. Því að þó að ég segi
sjálfur frá, þá er hún mesta skýr-
leiksbarn. Enda þekkti hún það
af reynslunni, að ég gat verið dá-
lítið utan við mig og gleyminn,
einkum þegar ég átti að annast
matarkaupin. Því að maður í
minni stöðu hefur að jafnaði um
alvarlegri hluti að hugsa en matar-
kaup.
Þegar við komum að skólahlið-
inu, sem var lokað með stórum
járngrindum, þá greip mig svipuð
tilfinning og þegar ég gekk inn
um sáluhliðið á kirkjugarðinum
heima í fyrsta sinni. Þetta voru
Jtýðingarmikil spor. í skólagarðin-
um fyrir innan hliðið var fullt af
krökkum, í alls konar leikjum eða
á rápi um garðinn. Það stóðu
auðsjáanlega yfir frímínúturnúna.
Ég nam aðeins staðar, áður en ég
bjó mig undir að ryðjast í gegnum
barnaþvöguna til að komast inn í
skólann. Ég fann, að mörg auðu
stóðu á okkur, og það kann ég
aldrei við. Ég hresstist þó við, að
það myndi vera ennþá óþægilegra
fyrir hana dóttur mína, blessað
barnið. En þá veit ég ekki fyrri til,
en hún er rokin burt frá mér inn
í barnaþvöguna. Ég stóð einn eftir
eins og glópur, einmana og yfirgef-
inn. Hvað átti þetta nú að þýða?
Ég fór að svipast um eftir henni í
Jivögunni og kom loks auga á hana
í rauðsvartköflótta kjólnum og
með dökka hárið með klippta
ennistoppinn. Það bar ekki á öðru
en hún væri komin í ákafa sam-
ræður við eina telpuna og virtist
alveg hafa gleymt honum föður
sínum. En þá þekkti ég hina telp-
una. Það var hún Inga, vinkona
hennar, sem bjó á hæðinni fyrir
ofan mig í sama húsinu. Þær voru
á sama aldri, en hún var þegar
byrjuð. En ég hafði ekki komið
fyrr en nokkra daga eftir skóla-
setningu. En þetta var ágætt.
Henni mundi þá ekki leiðast eins
fyrstu dagana. En einhvern veginn
líkaði mér þetta þó ekki. Þetta
gekk ekki eins og það átti að
ganga. Og nú kom þriðja stelpan
að. Bara að hún færi ekki að stríða
telpunni minni með frekjulegum
spurningum.
Jæja, lofum henni að eiga sig dá-
litla stund. Ég gekk hratt, en
virðulega inn í skþlann og hugs-
aði mér að líta á kennslustofuna,
en hana hafði skólastjórinn sýnt
mér áður. Skólagangurinn var
auður og stofurnar tómar, eins og
við var að búast. Kennarastofan
var einhvers staðar í hinum end-
anum á ganginum. Þangað kunni
ég ekki við að fara. Það fer um mig
hrollur við að ganga inn í stofu.þar
sem ókunnugt fólk er fyrir, Jaó að
ég láti aldrei neitt á því bera og
20
LÍF og LIST