Líf og list - 01.06.1951, Blaðsíða 12

NÆ T UR VÍN
Ljóð eftir JÓN ÓSKAR
Veiztu hvers þú leitar er þtí leitar
að augum fullum af v'tni brennandi nautnar
í garðinum bak við hús þitt opnum munni
burt frá þér sjálfum týndur inn í myrkur
botnlausrar nœtur augu full af vmi
að munni þtnum horfa nœturdrukkinn
er svipur þinn 6 veiztu hvers þú leitar
opnum munni þú sem eitt sinn horfðir
úr bernsku þinni á veginn þar sem fætur
ungrar vinu þinnar léttir stigu
forðum í morgunbirtu nýrra drauma.
______:________________________________j
— Nú?
— I'ú flaðrar upp um píkuna eins og
lóðahundur.
— Ekki vantar þakklætið, sagði ég.
— Mér er alveg sama, ég hefði ekki
gert það, sagði Jói.
— Nei, það er satt, þú byggðir brúna,
og þess vegna máttu strjúka öllu kven-
fólki héraðsins á lærunum, sagði ég.
— Hún er ekkert kvenkyn, sagði Jói.
— Hvað þá?, sagði ég.
— Alminlega náttúraður kvenmaður
hefði þolað þetta, sagði Jói.
Uppörtunin kom með pepsíið og við
sögðum ekkert við hana, og Jói blakaði
ekki hendi. Við drukkum niður í hálfa
flöskuna og héldum okkur saman, meðan
við vorum að því. Menn voru að koma og
fara inn í stofuna, en engir yrtu á okkur
hvað þá heldur virtu okkur viðlits. Sumir
þeirra liöfðu unnið við brúna, en það var
saga, það var einhver andskotans reiging-
ur í þeim. Við vorum afar beygðir og
miður okkar yfir þessu tómlæti, og ég fór
að hugsa um að standa upp og gá í sal-
inn. Og mig fór að langa til að dansa við
hana, og ég fór að hugsa um það og
hvemig það myndi verða, og kannske
myndi það ekki verða neitt, og þá væri
gott að eiga dreitilinn í flöskunni.
— Eg ætla fram, sagði ég.
— Það verður ekki andskotalaust, sagði
Jói.
— Ertu með, sagði ég.
— Með í stelpustúss. Viltu á kjaftinn?,
sagði Jói.
— Hvað er þetta maður, er ekki kom-
ið niður í þér enn?, sagði ég.
Hann var máttlaus og óskaplega ]>reytt-
ur og óskaplega fullur, og neðri vör hans
hékk niður, eins og opinn slákjaftur á
skurðgröfu.
— Hissaðu þig upp, það er ekki sjón að
sjá þig, sagði ég.
Hann fór að reyna rétta sig við og gTÍlla
í mig, og hann sagði:
— Gengur eitthvað á fyrir þér?
— Þú ert að verða nokkuð framlágur.
sagði ég.
— Skiptér ekki af því. Eltu stelpur,
irrdan, bittana, bíttana, hvutti!. sagði Jói.
Ég var hálft í hvoru að hugsa um að
reiðast, en þá datt hann fram á lúkumar,
og ég sá hann var kominn í mark.
Frammi á ganginum rakst ég á þá Sæta-
Nása og Dóra, og það var hí og hallelúja.
— Allt í fínasta, sagði Dóri.
Hann var í hífing, og þessi eina fram-
tönn, er var í gangi hjá honum, skelltist
kolmórauð á neðri vörina, og munnvatnið
frussaðist báðum megin við hana, þegar
hann talaði. Tranturinn var innhverfur af
tannleysinu, og hann var með töbak á
hökunni.
— AUt í fínasta drallinu, sagði Dóri.
Sæti-Nási reyndi að gera sig ópersónu-
legan og horfði yfir höfuðið á mér og sagði:
— Nokkrar stelpur hér?
— Nei engar, sagði ég.
Ég sagði honum ekki frá því, af því
hann hafði verið að fara á fjörumar við
hana, eins og allir.
Enginn vissi hvaðan hún kom til prests-
ins, af því enginn hafði spurzt fyrir um
það. Og það hafði verið eitt tryllt helvíti
í kringum hana í allt sumar. Og við, sem
vorum í brúarsmíðinni, höfum ekki um
annað talað eða liugsað en hana; livernig
hún myndi fara í bólinu og hvort séra
Handanvatna héldi við hana. Og ég vissi
að Sæti-Nási var kominn í ]>eim tilgangi
að gera út um þetla. Hann var búinn að
hafa hitt og þetta í heitingum, varðandi
hana, allt sumarið, og þó ég scgði honum
að hér væru engar stelpur, þá myndi hann
vita af henni innan stundar hvort eð var.
Dóri brá sér frá og fór að góna inn í
salinn, og svo kom hann til okkar og það
hlunkaði í honum.
— Andskota drallinu, ef Mósa cr ekki
hér, sagði Dóri.
Sæti-Nási kímdi, og hann sagði:
— Það er mannglöggur piltur hann Dóri.
Ég vissi Iivað liann fór. Hann var að
gefa í skyn, að ég skyldi léta hana í friði.
Og hann myndi hafa Dóra með scr af í
hart færi út af henni.
— Hann Dóri er sko enginn venjulegur,
sagði ég.
Séra Ilandanvatna kom til okkar og gat
í hvorugan fótinn stigið fyrir brennivíni,
og andlitið á lionum var eldrautt, eins og
á berrössuðum engli i jólaútstillingu.
— Hí guttar, sagði séra Handanvatna.
— Allt í fínasta drallinu, sagði Dóri.
— Þegið þér, sagði séra Handanvatna.
— Andskola drallinu, sagði Dóri.
— Gcrið ]iér yður það ljóst, að þér eigið
í viðræðum við prest, sagði séra Handan-
vatna, og honum var svo mikið niðri fyrir,
að liann lokaði vinstra auganu og lét
renna úr nefinu, án þess að bera við að
þurrka það. Enginn skildi hvers vegna hon-
um var svona uppsigað við Dóra, en Dóri
reiddist þessu, eins og hann hafði bezt vit
á og sagði:
— Preslurinn og Mósa og drallið.
— Holdin kjaft, sagði sé.ra Ilandan-
vatna.
— Hvurn djöfulinn ertu að kássast?,
sagði Sæli-Nási við prestinn.
— Hí guttar, sagði séra Handanvatna,
og lét sig fljóta frá okkur í þvögunni.
Það var geypileg þröng við dyrnnr, og
fólkið tróðst innum ]>ær öðrum megin og
12
LÍF og LIST