Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 23

hann yrði sannari miðað við
skaphöfn Jakobs og tilgang
hans. í leiktjaldagerð sýndi
Lárus Ingólfsson smekkvísi og
hugkvæmni eins og svo oft áð-
ur.
Leiknum var vel tekið á
frumsýningu og höfundurinn
hylltur. Annars tókst framköll-
un leikenda hálfklaufalega. Að-
alleikandi á að koma fram sér,
svo og leikstjóri (í eigin gervi)
og höfundur, síðan tveir eða
fleiri saman. Ekki fer heldur
vel á, að þeir þakki hver öðr-
um, á meðan á framköllun
stendur.
Sv. B.
—
Á KAFFIHÚSINU
Framhald af 2. síðu.
Til þessa hljóta að liggja ytri ástæð-
ur, og meðal þeirra teljum vér ekki
hvað sízt hinn harða íslenzka vetur,
sem læsir jörðina frostgreipum mest-
an hluta ársins og bannar jarðyrkju
og flesta útivinnu. í orðinu „bjarg-
ræðistími" felst mikil menningar-
saga. Það segir oss, að á tiltölulega
stuttum tíma verði þjóðin að hrifsa
saman björg sína til alls ársins, og
þann tíma verður að beita kröftum
eins og framast má verða. En á eftir
kemur logn og værð, lítið hægt að
gera úti við, það er hinn langi vet-
ur, sem þá færði mörgum tíma til
andlegra iðkana og tóm til æðri
menningar. Þetta var allt annað en
hinn sami og jafni launaþrældómur,
sem margir eru nú hnepptir í allan
ársins hring. Ef ekki hefði verið
hinn harði og kaldi íslenzki vetur,
má guð vita, hvort vér hefðum nokk-
urn tima skrifað alminlegar bækur.
Látum oss því upp á gamlan kunn-
ingsskap bjóða veturinn velkominn
í þeirri von, að hann færi oss ögn af.
þeim tíma og því tómi, sem hann
færði forfeðrum vorum, og ekki sak-
ar, ef hann eykur karlmennsku, eins
og Bjarni Thor. og Johannes V. Jen-
sen héldu.
i
ÞRJÚ SMÁKVÆÐI
eftir Erling E. Halldórsson
1.
[ DAG leit ég fyrst þína ógn, Island;
aumkunlega kofa í grámulegu tum;
o o o 7
yfir þrumdi hlíðin eins og hamraveggur:
hjarta lands míns ku vera falið þar í klettunum.
Og hjarta míns lands er hart eins og klettarnir,
það heyrist stundum bresta í því í garranum:
þegar stormurinn skekur hlíðina eins og hálmþak,
ku hjarta lands míns vera að sækja í sig móðinn.
2.
A HEIÐINNI gráu er alhvítt fram yfir sumarmál,
síðan fer að ydda á hnjúkana,
síðan byrjar mosinn mdh steinanna að tútna.
Svo kemur kannski svanur á vatmð,
verpir sér hreiður í hólmanum og syngur:
þessir lóngu tónar kveða kyrrðina til lífsins.
Að lokum kemur maðurinn að sunnan: ég
O
renni fclmtruðum sjónum út yfir auðnina.
3.
QG BÆIRNIR híma undir heiðinni gráu ■
heimóttarlegir, kyndugir, lotnir,
líkt og aldraður bóndi með viprur um varir,
sem varð á sú hneisa að nussa af bátnum
í kaupstaðarferð, og konan ein heima
með kellingu, ærnar og nýborna Huppu.
Jtíní 1951-
<_____________________________________________________j
LÍF og LIST
23