Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 28

Asta Sigurðardóttir:
GATAN í RIGNINGU
RÁTT ínalbikið gljáði regnvott í kvöldsólinni
og pollarnir köstuðu ljósspjótum í ýmsar átt-
ir. Regndroparnir sáldruðust úr loftinu, drukku í
sig ljósið og flögruðu nær og nær jörðinni, eins og
feig náttfið'rildi.
Hafrænan þaut í trjánum öðru hvoru, strauk
eftir grasinu og bærði þvottinn, sem hengdur hafði
verið út í fátækraþerrinn. —
Mér leið ónotalega, því votur kjóllinn límdist
við mig og slóst um bera fótleggina á mér eins og
sjóblautt segl. Eg sætti mig betur við það, af því
að nú rigndi minna, og fötin mín hlutu að þorna
bráðum.
Ég var þyrst og dálítið svöng, en verst þótti
mér að eiga ekki sígarettu.
Vingjarnlegur trébekkur dró mig til sín og ég
lét fallast á hann örþreytt.
Þarna var ég þá komin í almenn sæti þess stóra
leiklniss án þess að borga, og virti fyrir mér lcik-
tjöldin og svið'ið.
Mjallhvítir og okkurgulir húsagaflar lýstu í
bjarmanum eins og óskrifuð blöð, þökin glóðu í
þúsund Ktbrigðum, græn, svört og rauð.
Eftir blýgráu asfaltinu gengu persónur. Ungir
menn, keikir og djarflegir, reigsuðu fram hjá mér
með háværu glensi, ungar stúlkur, sem leiddust
arm í arm, hvískruðu hver í annarrar eyra og
ráku upp hvella smáskræki, eins og brothljóð í
gleri.
Lítill krakki grét sáran yfir eyðilögðum bíl hin-
um megin á götunni og tárin komu jafnharðan
aftur, þótt hann reyndi að þurrka þau af.
Gömul kona með bólgnar hendur eigrað'i niður-
lút með sorpfötu inn í port.
Rétt hjá mér léku sér tvær hvítar dúfur. Aug-
un í þeim tindruðu dökk og þær kurruðu ást-
fangnar út í heiminn, lyftu hvítum vængjum og
flögruðu léttar í rennusteinunum. Glampandi
regndroparnir hrutu af þeim eins og sindur. —
Höfundurinn myndskreytti.
Gamall drykkjumaður kom til ínín, slagandi
eftir akbrautinni. Hann rétti mér skjálfandi, beina-
bera liönd og settist þyngslalega á bekkinn við
hliðina á mér.
— Þú átt að vera glöð, sagði hann í ávítunar-
rómi. — I kvöld gengur hann í norðanátt. — Af
hverju ertu að'gráta?
Eg leit upp og strauk mér í framan með skýlu-
klútnum mínum.
— Eg er ekki að gráta, sagði ég. — Eg fékk
bara ofbirtu í augun.
Hann dró fram svartadauðaflösku og skyggndi
hana við sólu. Hún var tæplega hálf.
— Þetta er dauði, sagði hann, dálítið upp með
sér. — Viltu dreitil?
Það var ekki amalegt að fá afréttara, og ég
tók við flöskunni orðalaust og drakk vænan teyg.
Það var óblandaður svartidauði og mér varð
snöggvast dálítið óglatt. Svo færðist um mig nota-
legur ylur. Drykkjumaðurinn gaf mér auga.
— Eg held þú hafir gott af að reykja eina
sígarettu, sagði hann.
Hann dró upp tvær þvældar sígarettur úr
brjóstvasanum og gaf mér aðra. Eg kveikti í og
var nú hætt að skjálfa að mestu, og fann minna
til kuldans. Fegurð dagsins hófst upp í æðra veldi
og nálgaðist æ meir hið alfullkomna.
Drykkjumaðurinn tók að' raula sáhn rámri
röddu en fór út af laginu og hætti.
— Heyrðu, áttekki túkall? spurði hann hás.
Eg kafroðnaði vegna fátæktar minnar, að eiga
ekki einu sinni túkall til að miðla þessum rausn-
arlega manni.
Til að dylja hvað ég skammaðist mín leitaði
ég með írafári í galtómum vösum mínum, þótt
ég vissi, að þar var ekkert að finna.
— Nei, ég á ekki túkall, hvíslaði ég. — Hann
er farinn.
Drykkjumaðurinn leit á mig af meðaumkun:
LÍF og LIST
28