Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 24

Ejyiest Hemingway:
SNJÓAR KILIMANJARÓFJALLSINS
Kilimaniaró er snœoi þakiÓ fjall 19,710 jcia hátt og cr taliÓ vera hœsta jjall í Afríku. Vcsturtind þcss kalla Massœjarnir ,,Ngájc Ngái“ e8a Hús
guðs. Nálœgt vesturtindinum liggur upphorrnaÓ og jrosiÓ hrœ aj pardusdýri. Enginn maÓur hefur nokkru sinni gctaÓ skýrt hvaÓ haÓ var, sem
pardusdýrið leitaði í þessari hæð.
„FURÐULEGAST ER, að það cr
sársaukalaust", sagði hann. „Þannig veit
maður, hvenær það byrjar“.
„Er það svo?“
„Gjörsamlega. En mér leiðist lyktin
hræðilega. Hún hlvtur að fara í taug-
arnar á þér“.
„Talaðti ekki svona! Hættu, gerðu
það, hættu!“
„Horfðu á þessa þarna“, sagði hann.
„Hvort er það nú helclur sjónin eða
lyktin, sem laðar þá að?“
Maðurinn hvíldi á bcdda í breiðum
skugga mímósatrés, og er hann leit yfir
skuggann fram í skæra birtu sléttunnar,
sá hann, að þrír þessara stóru fugla
höfðu setzt cfónalega niður á jörðina,
og samtímis sveimuðu aðrir tólf uppi í
háloftinu og vörpuðu frá sér óðfluga
skuggum, um leið og þcir svifu fram
hjá yfir höfði hans.
„Þeir hafa verið þarna alltaf síðan
daginn, sem flutningsvagninn eyðilagð-
ist“, sagði hann. „Það er í fyrsta skipti
í dag, scm nokkur þeirra hefur setzt á
jörðina. Ég athugaði gaumgæfilega,
hvernig þeir fltigu fyrst í stað, ef það
skyldi einhvern tíma koma að því, að
mig langaði til að nota þá í skáldsögu.
Kyndugt að hugsa um það nú“.
„Ég vildi óska, að þú létir það ekki
eftir þér“, sagði hún.
„Ég segi nú bara svona“, sagði hann.
„Það er svo miklu hægara að tala. En
ekki langar nug til .þess að hrella þig“.
„Þú veizt, að þetta angrar mig ekki
neitt“, sagði hún. „Ég cr bara orðin
svo taugaveikluð af því, að geta ekki
gert neitt. Ég hcld, að við ættum að
geta látið okkur báðum líða cins nota-
lcga og auðið cr, þar til flugvélin kem-
ur“.
„Eða þangað til flugvélin kemur
ekki“.
„Ó, viltu segja mér, hvað ég get gert.
Eitthvað hlýtur það að vera, sem ég gct
gcrt“.
„Þú getur tekið af mér fótinn,
kannski getur það stöðvað þctta, og þó
efast ég tim það. Ellcgar gcturðu skot-
ið mig. Þú ert bara orðin býsna góð
skytta. Það áttu mér að þakka. Ég
kenndi þér að skjóta, ekki satt?“
„Vcrtu nú sætur og talaðu ekki í
þcssum dúr. Á ég ckki að lcsa citthvað
fyrir þig?“
„Lesa hvað?“
„Hitt og annað úr bókasekknum,
sem við höfum ekki lesið“.
„Ég þoli ckki að hlusta", sagði hann.
„Það er þægilcgra að tala. Þá rífumst
við, og það drcpur tímann“.
„Ég rífst ekki. Mig langar aldrei til
að rífast. Við skulum aldrei rífast fram-
ar. Alveg sama, hvað við vcrðum tauga-
veikluð. Ef til vill korna þeir aftur með
annan flutningsvagn í dag. Ef til vill
kemur flugvélin“.
„Ég kæri mig ckki um að flytja héð-
an“, sagði maðurinn. „Það er vitifirrt
að flytja núna ncmai til þcss eins að
gera þér auðveldara fyrir“.
„Agalega ertu tíkarlcgur“.
„Geturðu ckki látið karlmann deyja
eins þægilcga og hann getur, án þcss
að kalla hann öllum illum nöfnum?
Hvað stoðar að skamma mig?“
„Þú deyrð ekki“.
„Vertu ekki svona mikill kjáni. Ég
er að deyja núna. Spurðu bara þcssa
drýsildjöfla þarna“. Hann horfði þang-
að, scm þessir risastóru, sóðalegu fugl-
ar sátu með ber höfuðin í kafi í fiðrinu.
Fjórði fuglinn kom aðvífandi úr loft-
ínu, renndi sér ofan á jörðina eins og
sviffluga, hljóp stuttum skrcfum spöl-
korn, þar til ferðin var farin af honum,
og vaggaði síðan hægt í áttina til hinna.
„Þcir hanga umhverfis allar tjaldbúð-
ir. Menn taka bara ekki eftir þeim.
Maður getur ekki dáið, ef maður gefst
ekki upp“, sagði hún.
„Hvar lastu þctta? Þú ert svo djöfull
vitlaus“.
„Þér væri nær að hugsa um citthvacS
annað en það“.
„Guð sé oss næstur", sagði hann, „það
hefur verið ævistarf mitt“.
Svo lá hann kyrr nokkra hríð og leit
út yfir hitamóðu sléttunnar í áttina til
kjarrskógarins. Þar voru stöku gazellur
á beit, scm virtust örsmáar og hvítar í
samanburði við allan þcnnan gula lit,
og langt í burtu sá hann hóp af zcbra-
dýrum, sem virtust hvít samanborið við
grænan kjarrskóginn. Þetta var
skemmtileg tjaldbúð undir stórum trjám
upp við hæð, drykkjarvatnið var gott,
og skammt þar frá var næsturn upp-
þornaður vatnspyttur, þar scm orrarn-
jr flykktust að á morgnana.
„Viltu ekki, að ég lesi fyrir þig?“
spurði hún. Hún sat á strigastól við
hliðina á bcddanum.
„Nei, þakka þér fyrir".
„Kannski kemur flutningsvagninn?"
„F.g gcf skít í flutningsvagninn?"
„F.kki ég“.
24
LÍF og LIST