Teningur - 01.01.1987, Blaðsíða 12

stofur 13, 14, 15, til vinstri, í skotinu,
stofa 2, og beint áfram stofur 5, 6, 7, 8
stopp! blindgata! fylking kennara sem
dreifir sér, splunkunýjar buxur sem
hreyfast svo ... og þannig byrjaði vetur-
inn sem ég var í níunda bekk.
Bekkjarsystkini mín tínast inn. Sum
þekki ég einungis í sjón, önnur með
nafni, og enn öðrum er égmálkunnugur.
Strákinn sem situr við hliðina á mér
þekki ég nokkuð vel. Hann heitir
Guðjón. Hann talar aldrei við mig að
fyrra bragði. Hann er með gleraugu. Eg
segi að hann sé með gleraugu vegna þess
að þegar maður sá Guðjón fyrst tók
maður ekki eftir öðru en óhugnanlega
þykkum gleraugunum.Og þegar maður
var búinn að umgangast Guðjón í dá-
góðan tíma tekur maður enn ekki eftir
öðru en gleraugunum. Það er alveg ör-
uggt að það fer engum vel svona gler-
augu. Pegar Guðjón tók einu sinni gler-
augun af sér, sá ég að honum fór mjög
vel að hafa þessi gleraugu. Við Guðjón
erum ekki neinir perluvinir.
Skrítið. Paö er alltafeinhver óhaggan-
leg kyrrð yfir kennslustofum. Jafnvel
heilög kyrrð eins og í kirkjum og á
öðrum söfnum. Oftar en einu sinni hef
ég reynt að rjúfa þessa kyrrð en aldrei
orðið neitt ágengt. Ég er ekki ýkja hrif-
inn af kennslustofum. Þær eru kannski
ókei sem bænahús eða eitthvað þess
háttar, ég meina, þær eru ágætar þegar
maður er einn inní þeim og þarf að íhuga
eitthvað eða biðjast fyrir eða bara láta
hugann reika, en sem kennslustofur eru
þær vonlausar.
Pau eru ófá skiptin sem ég hef setið
einn inní kennslustofu og látið hugann
reika - og það veit sá sem allt veit að þó
þetta sé besti staðurinn á jörðinni til dag-
drauma, þá mundi ég sko ekki ráðleggja
neinum að venja sig á að sitja einn inní
kennslustofu og láta hugann reika. Jú
annars, einum.
Það minnir mig á að segja frá Guð-
mundi. Guðmundur situr í fremstur röð
beint fyrir framan kennaraborðið. Guð-
mundur er til í milljón kópíum og situr
þessvegna alvegeins og við öll borðin í
fremstu sætaröðinni. Guðmundur í
fremstu röð, í sætinu beint fyrir framan
kennsluborðið, er kannski bara kópía.
1. Guðmundur er í meðallagi hár,
hvorki of mjór né of feitur og hefur
engan afgerandi háralit.
2. Föt Guðmundar eru svo hversdags-
leg að þau myndu ekki einu sinni skera
sig úr þó þau héngu ein í búningsklefa
leikfimisalar skólans.
3. (get ekki sagt það núna)
4. Guðmundur er mjög iðinn.
5. Guðmundur er merkikerti.
Ég veit að þegar ég einhverntíma í
framtíðinni þarf að fá víxil eða láta gifta
mig eða láta skera mig upp, þá mæti ég
Guðmundi, í bankastjórasætinu,
hempuklæddum við altarið, á skurðstof-
unni með hníf í hendi.
Halldór og Magnús og Björn eru
klíka. Allavega haga þeir sér einsog
klíka og fara dult með allar fyrirætlanir
sínar, sérstaklega þegar þeir hafa engar.
Magnús er dálítið skrýtinn. Ég held að
hann lesi of mikið - í einu - eða bara of
mikið. Þeir sitja allir í miðröðinni. í
næstfremstu röð, uppvið vegginn, í röð-
inni fjarst glugganum, í röðinni með-
fram veggnum sem hurðin að kennslu-
stofunni er á, situr Signý. Magnús er
ritstjóri skólablaðsins og Halldór og
Björn eru báðir í ritnefnd. Halldór og
Magnús og Björn eru allir mjög róttækir
og tala ekki við hvern sem er.
Margar stelpur eru í bekknum.
Magnús og Halldór og Björn og Rún-
ar og Helgi og fleiri voru í sama bekk og
ég í fyrra. Við Helgi vorum kunningjar í
fyrra. Helgi er allur í íþróttunum og þess
vegna alltaf slasaður.
Margar stelpur voru líka með mér í
bekk í fyrra. Kennarinn sem núnaer inni
hjá okkur heitir Sigurjón. Sigurjón
kennir íslensku og er umsjónarkennari
bekkjarins. Sigurjón er ókei. Sigurjón
er dálítið uppá kvenhöndina. Eða rétt-
arasagt: Sigurjón er mikið uppá stúlku-
höndina. Sigurjón djúsar mikið.
Ekki vildi ég vera í sporum Sigurjóns.
Og svona þegar ég hugsa útí það, ekki
vildi ég vera í sporum nokkurs annars
manns.
Skúli réttir upp höndina. Skúli situr í
miðröðinni.
Kennarar hafa augu í hnakkanum og
Sigur jón sem snýr í okkur baki og skrifar
á töfluna, snýr sér við um leið og Skúli
réttir upp hönd.
,,Já hvað er það?“
,,Má ég aðeins skreppa á klós’tið?"
Sigurjón bandar frá sér hendinni.
,,Vertu fljótur.“ Einu sinni, ég held það
hafi verið í ellefu ára bekk, jú það var
örugglega í ellefu ára bekk, og ég held að
strákurinn hafi heitið Heimir, jú hann
hét... Hvað um það, einu sinni þegar ég
var í ellefu ára bekk bað strákur sem hét
Heimir um að fá að fara á klósettið.
Kennarinn sagði gjörðusvovel. Heimir
gekk út og kom aldrei aftur. Ég meina
það! Heimir kom aldrei aftur og ég hef
ekki séð hann síðan. Ég man að kennar-
inn tók draslið hans og skólatöskuna.
Þetta var víst allt útaf einhverju veseni í
fjölskyldu Heimis. Mig minnir að þau
hafi flutt úr hverfinu stuttu síðar. En
sögurnar sem gengu um Heimi eftir að
hann hvarf! Það var svo sannarlega eins
gott fyrir hann sjálfan að hann kom ekki
aftur í skólann. Hvílíkar sögur!
En líka að biðja um að fá að fara á
klósettið og sjást bara ekki framar! Ég
fatta þetta aldrei.
Ég fæ stundum undarlega tilfinningu
þegar ég horfi á eftir náunga útúr
kennslustofa á leið á klósettið. Þetta er
örugglega einhver duld eða eitthvað sem
ég hef fengið útaf Heimi. Sennilega Ödi-
pusarduld.
Sjálfur fer ég örsjaldan, svona einu
sinni 2svar á ári, á klósettið. Ég meina í
kennslustund.
10