Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 30

sögnum gagnrýnenda, en léti undir höfuð
leggjast að lesa verkin sjálf?
Það er algjör lágmarkskrafa á hendur
þeim sem hyggst sanna lággengi alls
vestræns skáldskapar í dag, að hann hafi
að minnsta kosti lesið forvitnilegustu
skáldsögur, ljóðabækur og leikrit sem út
eru að koma um þessar mundir í Vestur-
evrópu og Bandaríkjum. En að lýsa því
yfir að hann hafi ekki einu sinni lesið
nema sumar þeirra norsku skáldsagna frá
1958 sem lesendur eiga að láta sér nægja
sem fullgild sönnunargögn í málinu —
slíkt er meiri óskammfeilni en kunnugir
hefðu ætlað Hannesi Sigfússyni að
óreyndu, þó hreinskilnina sé skylt að
meta.
Þegar Hannes hefur með þessu snilldar-
bragði lagt hina 14 norsku að velli, greiðir
hann öllum öðrum vestrænum rithöfund-
um lausnarhöggið með einni snaggara-
legri yfirlýsingu: „Efnisval v.-þýzkra,
franskra, enskra og bandarískra höfunda
kann að vera tilbrigðilegra, en viðhorfin
eru mjög áþekk. Sama gildir um íslenzka
rithöfunda, danska, sænska“.
Það vantar ekki að hátt sé reitt til höggs.
Yfirleitt vantar hér ekkert — nema rök-
in. Þangað til bætt hefur verið úr þeirri
vöntun verður Hannes að una því, að
gífuryrði hans um vestræna rithöfunda
og verk þeirra flokkist til þeirrar hvim-
ieiðu framhleypni sem veður hér uppi á
öllum sviðum.
Frumhlaup af þessu tagi í virtu og víð-
kunnu tímariti er ámælisverð ókurteisi
við lesendur. Sérstaklega óviðfelldinn
finnst mér þáttur ritstjóranna í því spili.
Annar aðalritstjóri Tímaritsins er vel að
sér í vestrænum bókmenntum millistríðs-
áranna, hinn hefur setið í Evrópu miðri
nær allan seinasta áratug og kynnt sér
bókmenntir sérstaklega, ætti því að vera
ágætlega fróður um vestrænar bókmenntir
eftir stríð. Fólkið í Máli og menningu
færir þeim af fátækt sinni fúlgur til út-