Birtingur - 01.01.1960, Blaðsíða 38

blá. Hún kom onaf heiði og bugðaðist
niður dalinn. Sumstaðar rann hún þraungt
og hvítfyssaði. Annarstaðar var hún breið
og lygn einsog vatnið hikaði við að renna.
Hún var ekki á ís. Ekki enn. En hana
myndi brátt leggja ef þessar hörkur héld-
ust.
Hrafninn hækkaði flugið. Tók stefnuna
niður dalinn og hvarf útí buskann.
Mennirnir tveir brutust áfram. Þeir höfðu
reyrt hetturnar svo þétt að höfðinu að
ekki sást annað af andlitinu en nef og
augu. Og munnurinn á þeim ýngri.
— Einsog þetta hafi eitthvað uppá sig.
Þetta bölvað snatt. Hún er ábyggilega
dauð. Einhverstaðar í snjónum. Eða lent
í ánni. Það hefur fennt í slóðina jafnóð-
um. I þessum blindbyl. Hún hlýtur að hafa
verið alveg kolbrjáluð. Að æða svona útí
hríðina. Allsber. I kolniðamyrkri. Með
barnið. Einginn veit hvert hún fór. En
hún er örugglega steindauð. Og hver held-
urðu að finni hana í öllum þessum and-
skotans snjó? Verstur djöfullinn að
gleyma sígarettunum. En stelpan hefur
tekið þær til handargagns. Geymir þær
þangaðtil við komum aftur. Þegar fer að
dimma. Einsog það hafi eitthvað uppá sig
að spana svona út og suður.
Eftir því sem þeir komu neðar í hlíðina
lækkaði veðurofsinn en niðurinn í ánni
hækkaði. Niðrivið ána þutu einstaka svipti-
byljir en lygndi næstum á milli.
Þeir geingu framá skörina.
Þarna var hún. Niðrí hylnum. Hún var í
bleiku nærpilsi einu fata. Það hafði kuðl-
ast saman utanum mittið og krækst í
steinnibbu á botninum. Svart hárið bylgj-
aðist í vægum straumnum einsog einhver
furðulegur vatnagróður.
Vindstroka gáraði vatnsflötinn og hún
sýndist sveigjast í fáránlegum dansi.
Eingjast sundur og saman. Og gliðna í
sundur. Vindurinn lamdi trommurnar uppí
fjöllum og áin saung fyrir dansinum.
36 Birtingur