Húsfreyjan - 01.10.1969, Blaðsíða 11

Lazarus. Josodad reyndi að vera hlý-
legri og spurði: „Hvernig gekk þér,
gaztu leikið á flautuna, Lazarus ?“
„Nei, Ebenezer var svo andstyggileg-
ur við mig. Hann sagði að ég hefði ekki
tóneyra".
Húsfreyjan fór að ausa mat í skálar,
en stanzaði allt í einu og hlustaði. Henni
létti, þegar bróðir hennar, Lazarus, sem
drengurinn hét eftir, birtist í dyrunum.
Hann var glæsimenni og hafði unnið
fyrir sér sem vefari, þar til fyrir fjór-
um árum að hann missti konu sína, en
þau voru barnlaus. Skömmu síðar
kvæntist hann aftur ekkju, sem átti
frjósaman víngarð. Hún varð barnshaf-
andi, en var of gömul til að þola fæð-
inguna og dóu þau bæði, hún og barnið.
Það var ár síðan. Eftir það borðaði Laz-
arus oft á viku heima hjá systur sinni,
og hann hafði eitt sinn sagt við Josodad,
að það væri Guðs vilji að hann dæi
barnlaus, en nú liti hann á systurbörn
sín sem sín eigin börn. Josodad hafði
sem snöggvast fundið til öfundar í garð
þessa léttlynda manns, sem bar mót-
læti sitt með slíkri stillingu. Lazarus
var hygginn, eins og systir hans. Þau
létu dagsins önn fylla líf sitt, en héldu
ekki opnum undum hjarta síns.
Josodad tók í fyrsta sinn eftir því,
hve ólíkar þær viðtökur voru, sem mág-
ur hans fékk og þær, sem biðu hans
sjálfs. Nærvera hans var sem farg á
öllum, en þegar Lazarus birtist, fylgdi
honum hlýja og glaðværð. Honum fannst
hann vera ókunnur maður í þessu húsi
og það skipti hann engu máli.
„Ég er viss um að það snjóar fyrir sól-
setur“, sagði Lazarus eldri. „Ég verð
að flýta mér til fjárins“, sagði Josodad.
Um leið og hann sagði þetta, brá eins
og leiftri fyrir í huga hans. „Þau verða
fegin, þegar ég fer — ég gæti eins verið
dauður“.
Hann var sannfærður um, að Lazarus
myndi annast systur sína og börn henn-
ar, gifta telpurnar góðum mönnum og
arfleiða drenginn að víngarðinum. Hann
kvaddi og fór og var ekkert meira ein-
HÚSFHEYJAN
mana úti í nöprum vindinum, en hann
hafði verið inni í hlýjunni.
Hann gekk sem leið lá út úr þorpinu.
Yzta húsið var gistihús Grikkjans
Eforus, þessa, sem Martha sagði að væri
alltaf drukkinn. Það einkennilega var,
að þessi ofdrykkjumaður var sá eini í
þorpinu, sem virtist skynja hyldýpi þess
harms, sem Josodad bar eftir son sinn.
Og það var líka hann, sem hafði forðað
Josodad frá því að steypa sér í drykkju-
skap. Fyrst eftir dauða Nathans, þegar
Josodad fann hvergi fró, þá reyndi hann
að drekka frá sér sorgina. Eitt kvöld
sagði Eforus, sem sjálfur var mikið
drukkinn: „Gerðu þetta ekki, Josodad.
Það er enga huggun að finna á botni
bikarsins. Ég veit það, ég hef sjálfur
leitað hennar þar“. Og Josodad, sem þá
hafði verið til skamms tíma efnaður
f járbóndi og naut enn virðingar í sam-
félaginu, varð allsgáður við þá hugsun,
að kófdrukkinn gestgjafi teldi ástæðu
til að tala þannig til hans.
Eftir það hafði hann aldrei komið í
gistihúsið, en hugsaði jafnan hlýtt til
Eforusar, eina mannsins í Betlehem,
sem skildi, að sonarmissir gat verið svo
sár, að jafngilti örkumlum.
Þegar hann fór fram hjá gistihúsinu,
sá hann að þar var margt um manninn
og honum þótti vænt um það vegna
Eforusar. Nú áttu allir karlmenn, sem
fæddir voru í Betlehem, að koma þang-
að til að láta skrásetja sig samkvæmt
nýrri tilskipan. Hann hafði sjálfur látið
skrá sig á manntalið, þegar hann kom
um morguninn.
Nafn? Josodad Nathansson.
Starf? Fjárhirðir.
Heimilisfang? Betlehem.
Aldur? 48 ára.
Þessar hugsanir dreifðu huga hans
um sinn. Hann hraðaði sér upp á hjall-
ana, svo hann sæi til kindanna. Hann
rétt grillti í þær í rökkrinu og sá að
þær hnöppuðust saman. Þær vita það,
hugsaði hann, Lazarus hafði rétt fyrir
sér. Um leið féllu fyrstu snjókornin til
jarðar. Arad og Ibri höfðu safnað sprek-
7