Vera - 01.04.1986, Blaðsíða 17

og framhleypni. Aöallega voru þetta ástæðurnar, en ekki aö þær
væru í hjarta sínu ósammála. Konur bera þess merki að hafa ver-
iö kúgaðar af körlum í gegnum aldir."
Viö báöum Huldu um að líta yfir farinn veg og leggja mat á stöö-
una í dag, á hvað áunnist hafi í baráttumálum kvenna.
„Sorglega lítið hefur áunnist í launamálunum, kvennastörf eru
enn til fárrafiskametin. Konurnar og börnin eru lítils virt. Áöurvar
meiraumvert aðhaldalífinu í búpeningnum helduren í mannfólk-
inu sbr. Bjart í Sumarhúsum. Og þetta heldur áfram, enn eru
börnin höfö útundan og lítið hugsaö um velferð þeirra. Þau eru þó
framtíðin! Það er meiri rækt lögð viö að reisa rándýr mannvirki
eins og Seðlabankahöllina, það Ijóta hús Mammoni til dýrðar,
heldur en að koma á fót nægileg mörgum barnaheimilum.
Laun fóstra og annarra sem starfa með fólk, til dæmis fatlaða
einstaklinga eru alltof lág eins og þetta eru ábyrgðarmikil störf.
Þessar konur eru að ala upp þjóðina og það er einskis metið. Þær
eru með smánarlaun og alveg eins er með kennara og hjúkrunar-
fræðinga. Ég held að þetta sé fyrst og fremst vegna þess aö þetta
eru hefðbundin kvennastörf, störf sem konur hafa alltaf unnið án
launa. Og nýju samningarnir, þeir eru til skammar bara.
Svo er það eitt, sjáið bara hvað launaflokkarnir eru orðnir marg-
ir hjá opinberum starfsmönnum. Það er allt gert til þess að halda
launum kvenna niðri. Þegar ég fór fram á að þrír eða fjórir neðstu
launaflokkarnir væru skornir af, þá voru þeir í allt 17,15 eða 17,
ég man ekki hvort var. Nú eru þeir 79.
Mig langar að minnast aðeins á fæðingarorlof. Konur eiga að
krefjast þess að fá ársfrí á fullum launum við barnsburð. Það ætti
að vera réttur hverrar fæðandi konu til þess að geta haft barnið
sitt á brjósti fyrsta aldursárið. Og það ætti að veraótvíræður réttur
hvers barns sem fæðist að fá að nærast á móðurmjólkinni sem
náttúran sjálf hefur úthlutað þvi. Þetta er velferðarspursmál.
Kostnaður sem þetta hefði í för með sér myndi nást upp með
bættu heilsufari þjóðarinnar og þar af leiðandi ódýrari heilsu-
gæslu.
Nú er f uppsiglingu að tilhlutan S.þ. að gera einhverja allsherjar
heilbrigðisáætlun, sem miðast við að árið 2000 verði bættu
heilsufari náð. Og skora ég hér með á heilbrigðisráðherra að
bregða nú skjótt við, því það hlýtur að vera fyrsta skrefið að koma
SÍTUm eða "® ^6 eZ™ f’manngUí
,■ Sa sess, sem þeim var ,.msa9a kvenna ígeqn um
sku/daður dekursess stáss- oo hJfÁ T dnnað hvort óverð-
arbekkurinn, að litið var á kn ^3 ðarkonunnar eða ambátt
Karlmaöurinn réðim þeina uT P e/ns koaar ^sdl
£p^SeSSStSbaðe'^rg.
arein fyrir þegar við Jt/um P fy>St °9 fremstaðgera okkur
Þjoðfélagsins 0g lífsins yfirJtTdurmeta afstöðu kvenna til
ÍAmbáttarbekkurinn 1958)
því til leiðar að ungabörnin fái móðurmjólkina og mæðurnar fái
tíma til að sinna börnum sínum.
Þá komum við að einstæðu mæðrunum. Hvernig er hægt að
ætlast til þess að einstæð móðir með eitt eða fleiri börn geti fram-
fleytt fjölskyldu hjálparlaust. Það er óhugsandi. Þjóðfélagið verð-
ur að koma til. Það verður að krefjast þess að þeim verði greitt
sómasamlega fyrir aö ala upp nýja þjóðfélagsþegna og geti lifað
mannsæmandi lifi.
En við erum bara feimnar við að gera kröfur enda er ég viss um
að ef karlar fæddu börnin væri þetta löngu orðið að veruleika!“
,,Ég bind vonir við kvennaframboðin“
Þér finnst lítið hafa áunnist á undanförnum áratugum. Sérðu
einhverjar leiðir til úrbóta.?
„Staða kvenna í launamálum hefur ekki batnað, þetta stendur
allt í stað. Kvenfólkið verður bara að risa upp, það er eina ráðið.
Ég bind miklar vonir við kvennaframboðin, að þær geti gert ein-
hvern skurk. Þær hafa staöið sig ofsalega vel í öllu sem þær hafa
tekið sér fyrir hendur. Þegar Kvennaframboðið kom fram urðu
stórmerkileg tímamót að minum dómi. Með því kemur nýtt gildis-
mat, sem ég kalla mannúðarmálin, fjölskyldumálin, barnamálin,
17