Vera - 01.08.1991, Qupperneq 13

Vera - 01.08.1991, Qupperneq 13
HIN HEILAGA FJÖLSKYLDA Ég er ógift og barnlaus og mér finnst oft aö ég hafi drýgt einhverja stórsynd meö því. Flestar mœöur œtlast til þess aö viö sem erum barn- lausar kjóum framan í ungana þeirra, hömpum þeim og höfum gaman af (og leysum þœr jafnvel af ó veröinum). Hér þykir sjólfsagt aö eignast óskilgetin börn og ógiftar konur eru því ekki lausar undan þeirri kvöö sem barneignir eru. Af hverju þarf ég sífellt aö vera aö réttlœta líf mitt og val? Ekki geng ég ó óléttar konur og spyr: „Er þetta óskabarn, slys eöa flótti fró raunveru- leikanum?“ ekkert að slá þér upp? Ætlarðu ekki að fara að festa ráð þitt? Þú gerir allt of miklar kröfur... þú nærð aldrei í neinn með þessu áframhaldi... það er ekkert sem jafnast á við börn og eiginmann... hugsaðu um ellina... svo óhollt að vera skírlífur... konur verða svo eigingjarnar og skrítnar... þær verða svo sjálfhverfar. Þú hefur nú líka alltaf verið svo mikill barna- og karlahatari. g er hvorki barna- né karla- hatari. Ég get ekkert að því gert þó ég hafi ekki fundið þann eina rétta (eins og ég er líka búin að leita mikið, víða og lengi) eða einhvern annan sem ég hef getað hugsað mér að eiga barn með. Stundum væri ég meira að segja til í að flýja inn í hjónaband og barneignir til að fá smá pásu frá þeim kröfum sem mér finnst vera gerðar til mín. Og óneitanlega kæmi sér oft vel að hafa fyrir- vinnu. En betra er autt rúm en illa skipað. Ég tek það alltaf nærri mér þegar konur klína á mig þessum barnahatara-stimpli. Hann er svæsið kúgunartæki. Flestar mæður ætlast til þess að við sem erum barnlausar kjáum framan í ungana þeirra, hömpum þeim og höfum gaman af (og leysum þær jafnvel af á verðinum). Ef við gerum það ekki særum við til- finningar þeirra. Flest börn eru líka ósköp kekk og sponsaraleg en það verður að viðurkennast að sum eru þreytandi, illa uppalin, frek og uppivöðsiusöm. En ég þori aldrei að segja neitt, af þvi að ég er ekki móðir og vil ekki vera talin barnahatari. Það fer oft í taug- arnar á mér þegar verið er að draga þessi veslings skinn á fundi eða aðrar samkomur (ég tala nú ekki um samkvæmi eða vinnu- staði) þar sem þau eiga alls ekki heima og ekki er gert ráð fyrir þeim. Þeim hundieiðist, móðirin getur ekki einbeitt sér (og sumir viðstaddra ekki heldur) og tíminn nýtist ekki sem skyldi. Ég geri mér alveg grein fýrir þvi að oft verða konur að taka börnin með sér og ég er oft tilbúin til að taka þvi. Hinsvegar eru það oftast sömu konurnar sem gera þetta á meðan aðrar hafa fyrir þvi að kaupa sér pössun eða láta feðurna sjá um börnin. Eru konur kannski að friða sam- viskuna með þvi að hafa börnin sífellt í eftirdragi án þess að vera í raun að sinna þeim? Ég er fyrir löngu orðin leið á þessu eilífa barnataii. Mér flnnst ég vera búin að ganga í gegnum svo margar meðgöngur, fæðingar, magakveisur og tanntökur að það hálfa væri nóg. Mér flnnst áhugi allt of margra mæðra einskorðast við hægðir barna þeirra. Auðvitað er mikilvægt að hafa góðar hægðir, en er ekki í lagi að tala um eitthvað annað líka? Eða er ætlunin að drepa okkur úr leiðindum sem þekkjum ekki þennan þátt reynsluheims kvenna? Fólk er sífellt að skilgreina þariir mínar en ef ég ætla að skipta mér af þeirra fæ ég óspart að heyra að ég hafl ekkert vit á þvi sem ég er að tala um. Mér getur t.d. aldrei legið á heim til mín— þar sem ég á náttúrulega ekkert heimili! Hvað þá að ég þurfi að elda, þrifa eða taka til. Og hvað hefur ein kona að gera við allt þetta pláss? Það er líka óþolandi að hlusta á það í sifellu hvað ég hef mikinn tima af þvi að ég er barnlaus. Óbeinu skilaboðin eru skýr: Ég á að geta iagt meiri vinnu af mörkum en mæðurnar þvi að ég hef ekkert þarfara að gera við tima minn. Orðið þreyta getur ekki verið til í mínum orðaforða. Mér er ekki vorkunn að gera hitt eða þetta ... og af hverju geri ég ekki eitthvað sniðugt og skemmti- legt meðan ég er enn ógift og barnlaus? Og það sem ég get leyft mér verandi einhfeyp og barnlaus - eins og það að eiga kampavin og konfekt í ísskápnum! Kannski væri betra að vera fráskilin til að sýna það og sanna að ég hafl allavega reynt! Þá losnaði ég ef til vill við hálfkveðnar visur um samkynhneigð! Hér á landi ríkir mikil fjöl- skyldudýrkun og hjónafasismi. Allir eiga að eignast barn, sem fyrst og sem ilest. Það er skylda okkar við jjjóðfélagið. Sumum finnst jDað jákvætt að ísland skuli vera iand hinna ungu mæðra. Hér þykir sjálfsagt að eignast óskilgetin börn og ógiftar konur eru því ekki lausar undan þeirri kvöð sem barneignir eru. „Þetta reddasf' er viðkvæðið og flestir líta fram hjá þeim dæmum þar sem það reddast afis ekki. Nei hér eru öll börn velkomin, að minnsta kosti í orði og því óskiljanlegt að konur kjósi að eignast ekki barn. Athugasemdirnar dynja á mér: „Ætiarðu ekki að lara að eiga barn, þú yngist ekki með árun- um?“ „Þú ættir a.m.k. að eiga barn þó þú viljir ekki gifta þig.“ Ef ég sést láta vel að barni bregst ekki að einhver segir með blíðu- brosi á vör: „Þetta fer þér svo vel, ég skil ekkert í þér að drifa ekki í þessu.“ Auðvitað er gaman að heyra að eitthvað fari mér vel og finna það traust sem mér er sýnt þegar konur reyna að telja mér trú um það, hver í kapp við aðra, að ég yrði svo frábær móðir og að þær sjái það á mér að ég muni ekkert hafa fyrir þessu. Þegar allt bregst er gripið til þeirrar rök- semdar að það sé synd að koma ekki þessum góðu genum mínum áfram og að lokum: „Aumingja börnin sem fara á mis við þig sem móður." Friðhelgi einkalífsins á ekki við um einhieypt fólk. Svo virðist sem fólki flnnist sjálfsagt að hnýsast í einkaiíf mitt og því er ekkert heilagt. Er lif þess ef til vill svo óspennandi að það er að reyna að lifa í gegnum mig? Heldur það virkilega að ef þaþ væri einhleypt þá væri líf þess eintómt „joll upp um alla veggi"? Og hvernig stendur á því að þeir sem spyrja mig sem mest um einkalíf mitt (eins og hvenær ég svaf hjá síðast og hjá hverjum og hvernig það var) veijast allra frétta af sínu? Ef ég reyni svo mikið sem að banka á svefnherbergisdyrnar hjá þeim er bara lok lok og læs og allt í stáli. Hvað réttlætir þessa einstefnu í spurningaflæðinu? Af hveiju þarf ég sífellt að vera að réttlæta líf mitt og val? Ekki geng ég á óléttar konur og spyr: „Er þetta óskabarn, slys eða flótti frá raunveruleikanum?" Fyrir nokkrum árum tilkynnti ég i kvennahópi að nú hefði ég loksins einhverjar fréttir að færa. Ein ljómaði öll, brosti svo undurfallega og sagði: Þú ert að fara að gifta þig! Ég skellihló og sagði að hún hlyti að hafa orðið vör við það ef ég hefði verið að slá mér upp. Þá brosti hún enn breiðar og sagði: Þú átt von á barni! Þetta var það eina sem þótti fréttnæmt á þeim bæ. RV Teikning: Steinunn Helga Sigurðardóttir 13

x

Vera

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vera
https://timarit.is/publication/858

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.