Akranes - 01.02.1944, Blaðsíða 4

16
AKRANES
Útgefandi, ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur B. Björnsson.
Gjaldkeri: Óðinn Geirdal.
Afgreiösla á Unnarstíg 2, Akranesi.
Keimur út mánaðarlega 12 síður. Árg. 20 kr.
til imjög ítarlegrar umhugsunar um efni sem
þessi.
Mér þætti æskilegt, ef hægt væri að koma
því við, að láta allar götur, sem liggja upp bæ-
inn enda á „braut“, og þær, sem liggja frá suðri
til vesturs enda á „stíg“. „Gata“ finnst mér of
náið danska nafninu „Gade“ og ætti því alveg
að hverfa.
Mér finnst núverandi veganöfn á Akranesi
varla eiga tilverurétt, þar sem nöfnin munu ekki
eiga neitt skylt við sögu þessa bæjar sérstak-
lega og hinsvegar ósmekklegt að nota uim of
sömu veganöfn og eru í Reykjavík, því að sann-
arlega á okkar „ylhýra" móðurmál nægan orða-
fjölda, sem binda má við sögu bæjarins sjálfs
að fornu og nýju.
Þetta er þegar orðið meira mál en ég ætlaðist
til í fyrstu, en margs er enn ógetið, seim verð-
ugt er.
Eg nota um leið tækifærið til að óska öllum
Akurnesingum farsældar og blessunar á hinu
nýbyrjaða ári.
Með kærri kveðju. — Guömundur Jónsson."
Einn kaupandi skrifar úr fjarlœgð:
„-----Eg er mjög þakklátur blaðinu fyrir þær
tvær ágætu greinar í síðustu blöðum, „Mark-
mið blaðanna" og „Verum samtaka". Það eru
þarfar og snjallar hugvekjur um það, sem á og
þarf að vera einasta markmið blaðanna. Mér
líkar vel hugmyndin um byggðablöð. Hefur
bloðið Akranes nú þegar fullkomlega sannað
nauðsyn og gildi þessa; svo prýðilega sem ykk-
ur hefur tekizt blaðamennskan, þess heldur sem
hún er hjá ykkur í sífelldri framför. Eg er viss
um eða vona, að fleiri munu á eftir fara. Það
gæti gert mjög mikið gagn á marga vegu, sér-
staklega ef fylgt er ykkar dæmi, að taka þessu
svo föstum tökum sem þið hafið gert. Eg efast
ekki um að þjóðinni er einmitt nú hin mesta
nauðsyn á blaði eins og „Akranes". Blöðin eru
nauðsynleg og áhrifavald þeirra er mikið. Hjá
okkur eru þau ung og „ótamin" eins og þar
stendur. Oft eru öfgar þeirra um of. Það liggur
ef til vill ekki ljóst fyrir öllum. En ég er viss
um, að byggðablöðin, ef þeim er vel stjórnað,
geta unnið imeira að því en nokkurn mann grun-
að, að bæta blaðakost landsins. Einmitt haft
gagnger áhrif á stærri blöðin í þessa átt.
Eg fagna komu hvers blaðs, þó ég sé ekki Ak-
urnesingur, og vona, að þið haldið áfram, því
með því vinnið þið ekki einasta Akranesi gagn,
heldur þjóðinni allri----.“
Blaðið þakkar þessa hugvekju bréfritarans,
um leið og það getur ekki stillt sig um að birta
hana.
Blaðið þakkar innilega öllum þessum mönn-
uim bréf þeirra, áhuga og stuðning. Það er
glæsilegt að eiga slíka starfs- og stuðningsmenn
að baki „víglínunnar". Það hlýtur að gera mik-
ið gagn og gefa von um sígandi sigra.
Nýjársósk
til blaðsins Akranes 1. 1. 1944.
Akranes! Vort efl þú starf og sóma.
Yfirstíg þú hverja blaða þraut.
Vert þú boði vorgróðurs og blóma,
vegar stja,'na æskunnar á braut
Send þú gleði geisla þína öllum.
Glæð þú andans þor og hugarflug.
Fyll þú síður fróðleiksgreinum snjöllum.
Fagra styð þú list og bróðurhug.
Hallbjörn Oddsson.
Blaðið þakkar þessa fögru kveðju.
V estfjarðaminni
Flutt á árshátíð Vestfirðingafélags Akraness 1943
Vogskorið stendur Vesturland,
víst ekki byggt á lausan sand.
Hrikaleg fjöll þar hefta sjá
hrannir þó berji rótum á.
Eins er þjóðin, sem þarna býr,
þróttmikil, staðföst, trygg og skýr.
Hornbjarg gnæfir mót himni þar,
Hælabjarg tröllslegt ásýndar,
Kögurinn sitt með kolasafn,
kunnugt er flestum Straumnes nafn.
Riturinn kollinn reisir hátt,
roðar á Stiga í vesturátt.
Göltur er hömrujm gyrtur, hár,
gróður Sauðaness ekki smár,
Barðinn og Skagans brimatá,
brátt fáum Kóp og Tálkna að sjá.
Blakkurinn sjónum birtist enn,
Bjargið-Látra og Skorin senn.
Núpunum undir ekki er góð
ókunnum leið á þeirri slóð.
Hafmeyjar þar í hörðuim dans
hyggni oft reyna skipstjórans.
himingnæfandi und hamravegg
heldimmt þá byrgir kafaldshregg.
Hafskip með vélahreyfiafl
haföldu sníða breiðan skafl,
aftur og fram þau fara hér
fiskisæld því að mikil er.
Hátign við fjalla fólk og land
ferðamenn knýta vina band. —
Vestfirðir jmarga vitra menn
víst hafa átt og hljóta enn.
Galdrarnir yfirgengu þar;
galdur þess tíma menntun var.
Galdurinn sinni samtíð í
svipað lof hlaut og list öll ný.
Sjóhetjur margar sóttu á mar
sumir að lokum gistu þar;
úti menn lágu löngurn þá
landi og vinuim skildir frá,
aldrei samt heyrðist æðruskraf
ólgandi þó að bryti haf.
Búhöldar eru beztu þar,
búnað þeir reka’ á landi’ og mar,
eftir dagsverkin oft við slátt
úti þeir draga þorsk um nátt.
Kvikmyndadrasli kíma að,
kjósa þeir ekki að horfa á það.
Eggver og steinbítsafla þá
allir menn þekkja vestur frá.
Fuglstekja gengur fjörugt hér,
frægur sigkappi margur er.
Mörgum frá sveitum imatar þar
í Móðuharðindum leitað var.
Ótaldar eru eyjar hvar
annáluð góð til siglingar
breiðfirzka skektan skrautleg mjög
skreið líkast flugvél yfir lög,
oft stýrði mjúk þeim meyjarhönd
með þreki’ og festu’ að hetmaströnd. —
Vér óskum svo af heilum hug
hamingju, þrótt og nýjum dug
Vesturlands allri öldnu byggð,
æskunnar byggist það á tryggð,
vitsmunum, menntun, verkaþrá.
Vér hrópum húrra, þar upp á.
H. E. O.
Sarngönf'umál otf slysavarnir.
í seinasta blaði var lítillega minnst á sam-
göngurnar hér á milli. Þar hefur enn og veru-
lega skipt um til hins lakara með strandi Lax-
foss hinn 10. jan. s. 1.
Þessi óhöpp og slys bera margvíslega að, á
ólíklegustu stöðum og stundum, á ágætis skip-
um, búnum beztu öryggistækjum, svo að segja
rétt við hafnarmynnin. Því ber ekki að neita,
að þarna voru menn varbúnir til björgunar. —
Mjög víða úti um land munu nú vera björgun-
arsveitir Slysavarnafélags íslands með sæmileg
tæki til björgunar, ef slys ber að höndum. En í
Reykjavík er engin slík sveit til og enginn
björgunarbátur. Það hlýtur að liggja í því einu,
að menn hafi trúað því, að innst inni í vogum
við lokaða höfn gætu engin slík slys sem þessi
orðið. Eða jafnvel þó svo bæri til, væri hægt
um vik til bjargar og ekkert að óttast um
mannslífin. Þetta slys hefur sannað, að ekki er
lengur hægt að sofa á þessum verði. Enda hefði
hið hörmulega slys við Viðey árið 1906 átt að
vera mönnum nóg áminning enn í dag. Það
ætti að vera leikur einn í 40 þúsund manna bæ
að koma upp valinni sveit vaskra manna til
björgunar. Þar sem eru yfir 100 lögregluþjónar,
sem sífellt ættu að vera þar að einhverju þátt-
takendur. Þar til ætti og að æfa hvern „árgang”
Stýrimannaskólasveina, sem blátt áfram er það
lífsnauðsyn vegna tilvonandi starfs. Annað eins
hafa þá Reykvíkingar og Reykjavíkurbær gefið
og gert, eins og að útvega sæmilegan björgunar-
bát, sem stöðugt væri til taks, ef til þyrfti að
taka. Enginn efast um að Reykvíkingar bæti hér
fljótt og myndarlega úr, svo að ekki þurfi þess
vegna oftar að hljótast af skömm eða skaði.
Lítil hugleiðinpt
Allur nirfilsháttur er leiðinlegur „löstur", og
ef langt er gengið oft til skammar og skaða.
Hinsvegar er það jafn heimskulegt og lastvert,
að gæta einskis hófs í eyðslu og ofsóun hvers-
konar verðmæta. Taumlaus eyðsla hefur nú
magnazt með þjóð vorri í seinni tíð og er þar
lítt hugsað um hóf. Það er næsta einkennilegt,
að fólk skuli ekki nota sér svo sem verða má
réttar og heilbrigðar leiðir til sparanaðar. Þetta
blað gaf kaupendum sínum kost á að eignast
ágæta bók með 20% afslætti. Það er vitað, að
allmargir kaupendur blaðsins hafa keypt bók-
ina, en aðeins örfáir hafa notað sér þann sjálf-
sagða sparnað, sem hér var um að ræða.
Fólk á að fara vel með fjármuni sína, án þess
að vera aumingjar í hugsun. Það á ekki að
spara peninga til að „grafa“ sig í þeim og grotna
þar sjálfur, heldur til að auðga göfgi sína og
möguleika til að láta gott af sér leiða.
Afmœli Góðtemplarareglunnar
í tilefni af 60 ára afmæli Góðtemplarareglunn-
*r á íslandi minntist síra Þorsteinn Briem starfs-
ns með snjallri ræðu í Akraneskirkju hinn 9.
janúar s. 1. Það stóð líka til að stúkan íþaka úr
Reykjavík kæmi hingað í heimsókn til stúkunn-
ar Akurblóm hinn 12. janúar, þar sem stúkurnar
héldu sameiginlegan hátíðafund. Að kvöldi þess
sama dags átti og að vera fjölbreytt skemmtun
fyrir almenning í Bíóhöllinni, en allt fórst þetta
fyrir vegna Laxfossstrandsins og óveðursins þá
dagana.