Unga Ísland - 01.12.1948, Qupperneq 23

21
landi. Stundum, þegar Andersen varð fyrir mestum von-
brigðum í ástamálum, fylltist hann örvæntingu. Þá
komu vinir hans honum til hjálpar og þar á meðal Thor-
valdsen og fengu hann til að takast ferð á hendur til ann-
arra landa. Bráði þá oftast af honum. Hann orti sum hinna
fegurstu kvæða sinna til stúlknanna, sem hann elskaði,
og eru handrit nokkurra þeirra 1 safninu, einnig sendi hann
þeim blóm, sem hann batt saman og auk þess hafði hann
þann einkennilega sið, að sauma handa þeim litla poka,
eða búa til nálapúða og senda þeim. En ekkert af þessu
dugði. Hann eignaðist aldrei ást neinnar konu, ekki þá ást
sem hann þráði. Hins vegar elska allar litlar telpur hann,
allar mæður og allar stúlkur alveg eins og litlir drengir og
allir fullorðnir karlmenn elska hann — fyrir sögurnar hans
og ævintýrin.
H. C. Andersen var barn, saklaust lítið bam — alla ævi
— og hann talaði eins og barn við bam. Sakleysið og ein-
faldleikinn gerði hann að stórveldi í heimi andans.
Við gengum út úr minjasafninu. Ég fann að yfir mér
var hin sama ró og ég hef aðeins fundið þegar ég hef dval-
izt um stund í gömlum kirkjum, ró friðar og gleði, ró
lífshamingju. Og þetta sama finna allir sem lesa ævintýri
Andersens.
Síðar kom ég til Himmelbjerget. Mér var sagt að þar
væri gamall og slitinn bekkur, sem Andersen hefði stund-
um setið á þegar hann gerði uppköst að ævintýrum sínum.
Ég leitaði að bekknum, en fann hann ekki. Hann var orð-
inn ónýtur að því er mér var sagt. En mér var bent á
staðinn, þar sem hann hafði verið. Ég lagðist þar niður og
horfði gegnum skóginn. Trén voru kræklótt sum, önnur
beinvaxin, flest há og ferleg, önnur smá og græn og fög-
ur, mörg nakin uppundir krónur, önnur sett grænum lauf-
um. Það var eins og ég horfði inn í ævintýraland, þar sem
ég læsi ævintýri Andersens úr hverri tref ju. Og úti, hinum