Harpan - 01.02.1937, Blaðsíða 26

H A R
að það hafa verið boðin verðlaun
fyrir korninnflutning. Þeir, sem
kunna að vinna til þeirra, hafa
þeirra eflaust fulla þörf“.
„Fær maður verðlaun fyrir það,
frændi?“ gall Ulrik við.
Hans frændi hló og klappaði
á kollinn á honum.
„Já, en reyndar ekki svona
strákhvolpar eins og þú, þeir
mega nú sitja heima*.
„Það geta komið þeir dagar,
frændi, að þið þurfið áhjálpokk-
ar strákhvolpanna að halda“.
„Uss! Börnin eiga að þegja við
boröið!“ sagði faðir hans, Löve
kaupmaður, heldur byrstur og
fór siðan að tala um daginn og
veginn við konu sína.
En fyrir eyrum Ulriks hljóm-
aði: „Nú eru veitt verðlaun, nú
er beðið um hjálp handa föður-
landinu!"
Nú gat Ulrik Löve ekki stillt
sig lengur um að tala við þá
félaga sína- Þeir urðu í fyrstu
sem steini lostnir af undrun
yfir hinum stórkostlegu áætlun-
um hans, en það leið' ekki á
löngu, áður en hann hafði lýst
því þannig fyrir þeim, að þeir
urðu alveg jafn-áfjáðir og hann.
Þeir ræddu nú málið vandlega
og tóku síðan fasta ákvörðun.
Áætlunin var hvorki meiri né
minni en sú, að sigla til Dan-
merkur og sækja korn. Þeir
höfðu tæmt sparibaukana sína og
fyrir það héldu þeir að þeim
mætti takast að fá mikið. Frh,
24
P A N
Daníel Websler.
Þið kannist ef til vill við Dan-
íel Webster? Hann var eitt af
mikilmennum Bandaríkjanna,
mælskumaður mikill og þing-
skörungúr.
Lincoln forseti sagði eitt sinn
eftirfarandi sögu af honum:
„Eitt sinn sem oítar hafði
Webster orðið eitthvað á í skól-
anum. Hann var kallaður fyrir
kennarann til að taka út hegn-
ingu. En þá var sú venja að
hegna börnum í skólunum með
því að slá þau með spansreyr
á lófann eða fingurgómana.
Webster tók eftir því, að ,mn
var óhreinn um hendurnar,
skammaðist sín fyrir það, en
halði ekkert ráðrúm til að þvo
sér. En hann vildi ekki deyja
ráðalaus, spýtti í lófann. sem
hann vissi að myndi verða bar-
inn og þ'irkaði svo á buxunum
sínum. Þegar fyrir kennarann
kom, rétti hann fram hendina
svona hálfþvegna, en hélt hinni
fyrir aftan bak. Kennarinn horfði
um stund á hendina og sagði
síðan: „Heyrðu, Daníel, ef þú
finnur nokkra hönd hér í bekkn-
um, sem er óhreinni en þessi,
þá skal ég sleppa þér í þetta
skipti“.
Daníel var ekki seinn á sér að
rétta fram hina hendina og segja
hróðugur: „Hérna er hún!“
MM